Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Καθισμένη στον καναπέ με φώτα κλειστά, ακούω μία φωνή μέσα μου να προσπαθεί να διακόψει την ηρεμία που μου προσφέρει ο ήχος του αγαπημένου μου τραγουδιού. Αναστατώνομαι. Νευριάζω με τον εαυτό μου. Σηκώνομαι. Αρχίζω να περπατώ πάνω κάτω στο σαλόνι. Έχω βγάλει τα ακουστικά από τα αυτιά μου και αρχίζω να απαντώ στη φωνή που διέκοψε τη μόνη στιγμή ηρεμίας που είχα σήμερα.
Σε καταλαβαίνω. Όταν με βλέπεις, βρίσκεις την ευκαιρία να μου πεις όσα εγώ προσπαθώ να αποφύγω. Θες να μου θυμίσεις τις πιο βαθιές και κρυφές μου σκέψεις. Πάντα αυτό κάνεις και με αναστατώνεις. Μου φέρνεις τα πάνω κάτω και δρω παρορμητικά και μετά πληγώνομαι κι εσύ χάνεσαι γιατί φοβάσαι να μιλήσεις. Φοβάσαι ότι θα σε κατηγορήσω για όσα έγιναν. Δίκιο έχεις. Εσύ θα φταίξεις, αλλά δικαιολογημένα. Δε νομίζεις ότι είναι καιρός να μου μιλάς αλλά να μου λες κάτι που δε θα με οδηγήσει σε τέρμα τα γκάζια και ό, τι γίνει;
Θα ήθελα, μιας και διέκοψες αυτό που έκανα, να σου πω τις δικές μου σκέψεις. Αυτές που έκανα κρυφά από εσένα σε ένα διάλογο που είχα με τη λογική μου. Αυτήν την περίοδο με βλέπεις να ψάχνω για νέα ξεκινήματα. Βρήκα ένα καινούργιο σπίτι να αγοράσω. Ξέρεις πώς ένιωσα όταν είδα ότι βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά στο να αποκτήσω κάτι δικό μου; Κάτι φρέσκο. Κάτι νέο που θα με ανανέωνε. Κάτι που θα έπρεπε να φροντίσω και να προσέχω σαν τα μάτια μου γιατί ήταν η μεγαλύτερη οικονομική επένδυση που έκανα μέχρι σήμερα. Επειδή θα ήτανε το σπίτι που θα μου πρόσφερε την ασφάλεια που μου στερούσαν ψεύτικες αγκαλιές.
Μη με κοιτάς με αυτό το απορημένο βλέμμα. Όχι, δε σου λέω τα νέα της βδομάδας μου για να περάσει η ώρα. Σου μιλάω για το καινούργιο μου σπίτι γιατί μου θύμισε εσένα. Γιατί φεύγοντας από το σπίτι που μέναμε τον τελευταίο χρόνο αφήνω πίσω αναμνήσεις, στιγμές με ανθρώπους που αγάπησα και αντικείμενα που λάτρεψα. Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου θα πονέσουμε και οι δύο και η λογική θα μας κοροϊδεύει αφού πάμε κάπου καλύτερα κι εμείς κλαίμε. Πού να ήξερε ότι κλαίμε γιατί νιώσαμε, δώσαμε και πήραμε. Ζήσαμε στιγμές και κλάψαμε σε αυτόν τον καναπέ. Χτυπήσαμε δυνατά αυτήν την πόρτα όταν είχαμε νεύρα. Κάναμε έρωτα σε αυτό το κρεβάτι όταν είμαστε ερωτευμένοι και γελάσαμε με την καρδιά μας στο μπαλκόνι με αγαπημένους φίλους.
Μπαίνοντας στο νέο σπίτι όμως θα φροντίσω να πατήσω γερά το πρώτο μου βήμα για να νιώσει τη δύναμη και τη θετική ενέργεια που θα μου προσφέρει. Θα φροντίσω να πω ότι κάνω νέα αρχή και να το εννοώ.
Την επόμενη φορά λοιπόν, θα σε δω σαν το καινούργιο μου σπίτι. Θα σε περιποιηθώ κι αν κουραστώ δε θα σε εγκαταλείψω. Αυτή τη φορά θα βάλω ταμπέλα που θα λέει «ενοικιάζεται» κι όταν δω ότι ο νέος ενοικιαστής σού προσφέρει όσα χρειάζεσαι και σ’ αγαπάει, ίσως να γίνει ο μόνιμος αγοραστής σου. Μόνο τότε και μόνο αν δει πόσο αξίζεις. Συγνώμη και σ’ ευχαριστώ που άντεξες.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
