Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κατερίνα
Στην ντουλάπα σου έχεις ακόμη τα πράγματά μου. Εκείνα που είχα αφήσει σε σένα για να μην τα πηγαινοφέρνω τα βράδια που κοιμόμασταν μαζί. Τη μέρα που τα σπάσαμε, με καβγάδες και φωνές γιατί νόμιζες τάχα πως μου την πέφτει ο συνάδελφος κι εγώ αντί να στο πω κάθομαι και του κάνω τα γλυκά ματάκια, δε σκέφτηκα να ‘ρθω να τα πάρω.
Εντωμεταξύ ο τύπος που νόμιζες πως θέλει κάτι παραπάνω από μένα ψάχνει ακόμα να βρει τρόπο να ξανακερδίσει τη μεγάλη του καψούρα που έχασε λόγω της άλλης μεγάλης του αγάπης, της δουλειάς. Τώρα πώς σου κόλλησε εσένα ότι τρέχει κάτι ανάμεσά μας απ’ την αρχή δεν το κατάλαβα. Η ζήλια σου έγινε παράφορη κι έβλεπες αυτό που ήθελες να δεις. Τι κι αν προσπάθησα με πειστήρια να σου δείξω πως τα σενάρια που φτιάχνεις περιορίζονται στη φαντασία σου; Δεν άντεξα την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου κι είπα καλύτερα να το διαλύσουμε. Εξάλλου πού θα πηγαίναμε απ’ τη στιγμή που εσύ νόμιζες πως δεν είσαι πια ο έρωτάς μου;
Ανάμεσα στα πράγματα είχα και κάποια κομμάτια πολύ αγαπημένα. Από εκείνα που είχα φέρει σε σένα για να φοράω όταν θα είσαι μπροστά και να τα βλέπεις κι εσύ μαζί με μένα. Ίσως ενδόμυχα να τ’ άφησα για να ‘χω μια αφορμή να επικοινωνήσω μαζί σου άπαξ και αλλάξω γνώμη και μετανιώσω τον χωρισμό. Αυτό όμως δεν έγινε κι έτσι δεν έστειλα για να ζητήσω να βάλεις σε μια σακούλα ό,τι είχα στο δικό μου ράφι της ντουλάπας σου και να βρεθούμε να μου το δώσεις.
Κι όταν πια αποφάσισα πως τα ήθελα πίσω, πως για μένα ήταν ακόμη σημαντικά κι ας βρίσκονταν στην κατοχή σου, δεν ήθελα να ταράξω την ηρεμία σου και να νομίζεις τάχα πως βρήκα πρόφαση για επανασύνδεση. Μπορεί και να μην ήθελα να σε δω, να φοβόμουν μήπως ξυπνήσουν τίποτα αισθήματα που ‘χα καλά κοιμίσει και μετά έκαναν την εμφάνισή τους καινούρια μπερδέματα απ’ το πουθενά.
Ένα μήνυμα ήθελα να σου στείλω. Να τ’ αφήσεις απλώς σε μια φίλη μου, να τα έχω εγώ. Ακόμα και τώρα όμως δεν πατάω αποστολή, λες και κατά κάποιο τρόπο πιστεύω πως η θέση τους δεν είναι στη δική μου ντουλάπα. Θα μου πεις προτιμώ να τα αποχωριστώ; Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που θα τα φοράω θα μου θυμίζουν εσένα. Και πως καλύτερα να μην υπάρχουν πράγματα που θα σε φέρνουν στον νου μου συχνά και θα με κάνουν να έχω δεύτερες σκέψεις.
Μέχρι ν’ αποφασίσω -αν αποφασίσω ποτέ τι θέλω να κάνω μ’ εκείνα τα πράγματα, τα δικά μου που έγιναν δικά σου- κι αν ως τότε δεν έχουν καταλήξει στα άχρηστα πάνω στο μένος σου και την πικρία σου που είπαμε αντίο σε παρακαλώ να τα κρατήσεις. Κάνε πως δεν τα βλέπεις αν θες αλλά θα έχεις κάτι δικό μου που ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να μας φέρει κοντά. Κι αν θελήσεις να μου τα φέρεις εσύ μια μέρα ξαφνικά έξω απ’ την πόρτα μου, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω αλλά μπορείς και να το δοκιμάσεις…
