Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μαρκέλλα.
Καθόλου δε λυπάμαι που δεν ήρθα στον γάμο σου. Γράφω για να σου ευχηθώ για την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου. Έτσι δεν έλεγε το προσκλητήριο που βρήκες το θράσος να μου ταχυδρομήσεις; Γιατί πριν έρθει στη ζωή σου εκείνο το ονοματάκι που ‘ταν γραμμένο δίπλα στο δικό σου με πλάγια καλλιτεχνικά, υποτίθεται πως τις πιο ευτυχισμένες μέρες σου τις ζούσες μαζί μου. Κοίτα να δεις που η ευτυχία έχει πάντα κι άλλο τελικά, ποτέ δεν ξέρεις αν βρίσκεσαι στο ζενίθ ή το ναδίρ της.
Για εκείνη με χώρισες. Θυμάσαι; Είπες κάτι ακαταλαβίστικα, πως είχαμε απομακρυνθεί καιρό πριν, πως το πρόβλημα ήταν μεταξύ μας και κανένας δεν ήρθε να διαλύσει αυτό που χτίσαμε. Στην πραγματικότητα όμως το διέλυσες εσύ, γιατί καψουρεύτηκες. Έτσι δεν είχες καψουρευτεί κι εμένα και μες σε μια βδομάδα απ’ τη γνωριμία μας καταλήξαμε μαζί; Ωραία περάσαμε, δε λέω, και τίμιο το να το λήξεις, γιατί σ’ ενθουσίασε κάτι άλλο. Μέχρι εκεί εγώ μαζί σου κι ας σήμαινε η απόφασή σου αυτή πως θα ‘πρεπε στο εξής να μείνω μακριά σου.
Αλήθεια χάρηκα όταν έμαθα πριν κάνα τρίμηνο από μια κοινή γνωστή μας πως τα ‘χετε ακόμα ένα χρόνο μετά. Τουλάχιστον δεν ήταν για σένα μια περιπέτεια, με άφησες για κάτι που θα ‘χε διάρκεια στον χρόνο, κάτι που σήμαινε για μένα πως έστω σ’ έκανε να περνάς καλά. Όταν είδα τον ταχυδρόμο να ρίχνει το φακελάκι στο γραμματοκιβώτιο περίμενα κάναν λογαριασμό ακόμα που θα μ’ έβγαζε εκτός προϋπολογισμού. Δεν ξέρω βέβαια αν το περιεχόμενό του μ’ ανακούφισε ή αν θα προτιμούσα να τρώω μόνο σουβλάκια την τελευταία βδομάδα του μήνα.
«Στην ομορφότερη στιγμή της ζωή μας, στην πιο ευτυχισμένη μέρα μας, θα θέλαμε να είστε εκεί». Ακόμα κι εγώ; Ως τι; Νέα μόδα είναι αυτή να καλούμε τους πρώην στον γάμο; Θα ‘πρεπε δηλαδή την ώρα των ευχών να δώσω το χέρι στη νυν και να της πω «Συγχαρητήρια που η δική σας σχέση κράτησε ως τώρα»; Ή να φορέσω ένα ψεύτικο πλατύ χαμόγελο κι ανάμεσα σ’ ένα μάτσο φίλους και συγγενείς που μπορεί ν’ αναρωτιούνται ποια είμαι να το παίξω παλιά γνωστή και να καθίσω διακριτικά στη θέση μου παρακολουθώντας το ευχάριστο;
Δε λέω πως δε χαίρομαι που παντρεύτηκες. Ντάξει, δεν πετάω και τη σκούφια μου, αλλά το ήθελες, το έκανες, δική σου υπόθεση κι επιλογή σου. Λόγος δε μου πέφτει κανένας. Αλλά δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί ενώ έχουμε να μιλήσουμε απ’ τη μέρα που χωρίσαμε αποφάσισες να με καλέσεις. Για να με πικάρεις και ξέροντας πως δε θα έρθω; Γιατί με ήθελες πραγματικά εκεί; Δε σε πήρα να σε ρωτήσω, ίσως όμως και να ‘πρεπε, έτσι για να μη μείνω με την απορία.
Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι γιατί δεν ήρθα, η απάντηση είναι απλή. Δεν κρύφτηκα, γιατί ζήλεψα, ούτε πίστεψα πως δε θα άντεχα το στιγμιότυπο. Απλώς θεωρώ λάθος να θες εκείνη τη μέρα απέναντί σου έναν άλλο άνθρωπο που μοιραστήκατε προσωπικές στιγμές πέρα απ’ τον άνθρωπό σου. Να ζήσετε κι ελπίζω στη βάφτιση των παιδιών σας να μη με καλέσεις!
