Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
«Γιατί τώρα;» με ρωτάς, κι αλήθεια κάπου μπερδεύομαι. Μου φαίνεται απ’ τη μία αστείο κι απ’ την άλλη απλώς αδύνατο να μη βλέπεις όσα στα μάτια μου είναι τόσο ξεκάθαρα. Γιατί να κόψουμε τώρα το νήμα μιας ιστορίας ξεφτισμένης από καιρό; Επειδή αν μείνουμε και το σκοινί που ξέφτισε πάψει να μας κρατά, τότε θα πρέπει να ετοιμαστούμε για ελεύθερη πτώση στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Και πίστεψέ με, η ανώμαλη προσγείωση και η πρόσκρουση στο έδαφος έπειτα από μια τελειωμένη σχέση -στην οποία όμως επενδύσαμε- θα έχουν πολλά παραπάνω από ένα σπασμένο χέρι για αποτέλεσμα.
Στ’ αφτιά μου δεν έχει νόημα η ερώτησή σου, αφού οι εναλλακτικές μας έχουν τελειώσει από καιρό, με την τελευταία να μετράει ήδη μήνες που έχει μείνει πίσω. Προσπαθήσαμε να λύσουμε όσα μας κρατούσαν, όσα έκαναν αυτήν τη σχέση να μη λειτουργεί. Πήραμε το χτένι κι αφοσιωθήκαμε σε όλα τα σημεία που αυτό κολλούσε. Πιάσαμε τους κόμπους έναν-έναν, δεν είναι λοιπόν το ότι «έφτασαν στο χτένι» το πρόβλημα, μα πως η παραπάνω δύναμη που ασκήθηκε είχε σαν αποτέλεσμα οι κόμποι να διαλύσουν. Να γίνει η μία τρίχα δύο ή παραπάνω και καμία σύνδεση να μην υπάρχει μεταξύ των κομματιών, πέρα από το ότι κάποτε ήταν ένα.
«Γιατί αργότερα;» σου απαντώ και τώρα κολλάς εσύ, αφού κατά βάθος ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι να μας κρατά αμετακίνητους. Τα σημάδια στον τοίχο ακριβώς εμπρός σου, από τα σπασμένα βάζα και ποτήρια λειτουργούν σαν υπενθύμιση των καβγάδων μας και ταυτόχρονα σαν μια άτυπη και ειρωνική απάντηση σε όσα σε βασανίζουν. Δε θες όμως να το πεις, γυρνάς λοιπόν λίγο τα μάτια υπονοώντας πως η απάντηση είναι αυτονόητη και βγάζοντας μια κάποια απογοήτευση με την ανάσα σου. Λες πως έπρεπε να ξέρω ήδη, πως δεν περίμενες ποτέ να σου απευθύνω μια τέτοια απορία και υπονοείς πως υποβιβάζει από μόνη της την ιστορία μας. Μήπως όμως αποφεύγεις μια απάντηση που πονάει;
Αν πάλι δεν το κάνεις, αν όντως έχεις στο μυαλό σου έναν λόγο αρκετά καλό για να μας κρατήσει στο «μαζί» κι αν όντως η απάντηση είναι στο μυαλό σου ξεκάθαρη, τότε το γεγονός πως για μένα δεν είναι, είναι και η απάντησή σου. Κανείς δε θέλει να μένει σε μια ιστορία που ζει μόνος, ακόμη κι αν αυτή φαντάζει ιδανική. Αν έκανες κάτι τέτοιο θα έμοιαζες λίγο με έναν αρσιβαρίστα, που δηλώνει «υπερήφανος για την ομαδική δουλειά» κι ας ξέρει κατά βάθος πως μόνος του βρέθηκε κάτω από την μπάρα. Μια σχέση όμως, όσο καλά προπονημένος κι αν είσαι, μόνος δεν τη σηκώνεις.
Τώρα λοιπόν, επειδή οι προσπάθειές μας για το καλύτερο βγήκαν μάταιες. Τώρα, επειδή η πτώση αργότερα θα πονέσει δέκα φορές πιο πολύ. Τώρα, γιατί αν δεν το λήξουμε όσο ακόμα προλαβαίνουμε θα βρουν τρόπο όλοι οι μπαμπούλες που τόσο πολύ φοβόμαστε να βγουν κάτω απ’ το κρεβάτι μέσ’ στα σκοτάδια και να κάνουν τους χτύπους μας να ανέβουν σε επίπεδα μη αναστρέψιμα. Τώρα, γιατί στην τελική ακόμα και σε περίπτωση που κάνουμε λάθος, ο έρωτας φτιάχτηκε εξ αρχής για δύο και δεν του πάνε καθόλου οι μονοί αριθμοί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
