Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Λένα.
Θέλεις να το βαφτίσεις σχέση, θέλεις σχεδόν σχέση, θέλεις να πεις πως ήμασταν friends with benefits; Αδιάφορο μου είναι πλέον κι όχι δε με κρατάει ξύπνια τα βράδια. Με ξυπνάει μόνο η φωνούλα που με κράζει γιατί δεν είδα νωρίτερα την πραγματικότητα. Εσύ ήθελες ένα «σχεδόν» μ’ όλα τα πλεονεκτήματά του μαζί κι εγώ ερωτεύτηκα κάτι που δεν υπήρχε.
Έβλεπα πως δεν τσουλάει, πως ήταν ένα μόνιμο σπρώξιμο ό,τι είχαμε, καταλάβαινα καλά. Κι είναι τόσο ειρωνικό γιατί είμαι η ίδια που πάντα έλεγε ότι οι σχέσεις έχουν δυσκολίες, αλλά πρέπει γενικότερα να θυμίζουν κατηφόρες κι όχι ανηφόρες. Πρέπει ο σύντροφός σου να είναι εκείνος που σε βοηθάει να δεις την ανηφόρα μικρή, να την ανέβεις γρήγορα, να γίνει κατηφόρα πριν το σκεφτείς. Σχέσεις που χρειάζονται συνέχεια σπρώξιμο δεν πάνε μακριά. Βαριέσαι, κουράζεσαι, δυσανασχετείς, πόσο θ’ αντέξεις;
Και δε γουστάρω καθόλου να ζεσταίνουμε χθεσινό φαγητό μαζί και να προσποιούμαστε πως το λατρεύουμε. Δε θέλω να κλαίμε έναν έρωτα που έμεινε στα θεμέλια, που δε θέλησε ποτέ να προχωρήσει. Κι αν αυτό με κάνει εγωίστρια δεν πειράζει. Ας είμαι εγωίστρια μωρό μου, γιατί θα είμαι καλά. Θα αναπνέω καλύτερα ξέροντας πως τα ξεκαθαρίσαμε.
Ήθελες ένα σχεδόν που να σου προσφέρει πολλά κι ήθελα ένα ολόκληρο αλλά να δίνω μόνο λίγα. Ήμασταν κι οι δυο εγωιστές κι αυτό λάβαμε πίσω, μαζί με δώρα και δήθεν μεγάλα λόγια. Μέχρι εκεί φτάναμε, μέχρι τις λέξεις, τις κορυφώσεις σ’ ένα παλιό κρεβάτι, τα ποτά και τα ξενύχτια. Κι όχι ότι αυτά δε μου άρεσαν, μη με παρεξηγήσεις, αλλά ποτέ δε θα είναι αρκετά για εμάς τους δύο.
Πού είναι η επικοινωνία, η ωριμότητα κι η ειλικρίνεια που πρέπει να έχει μια σχέση; Σίγουρα δεν είναι κοντά μας κι εγώ δε θέλω να τις ψάξω, δεν μπορώ. Μου κάθεται βαρύ να διορθώσω κάτι που θέλει να μείνει όπως είναι. Γιατί η αλήθεια είναι πως αν ήταν να δουλέψει το μεταξύ μας, θα πήγαινε έστω και λίγο καλά εξαρχής.
Ήταν ωραίο για όσο κράτησε και πέρασα καλά πιστεύοντας πως ζούμε έναν έρωτα και λέγοντας διάφορα ψέματα στον εαυτό μου. Σίγουρα πέρασες κι εσύ καλά παίρνοντας όσα ήθελες. Ήρθε η ώρα όμως να παραδεχτούμε πως ήμασταν μόνο μερικές όμορφες στιγμές, μερικά φιλιά, διάσπαρτα «κρεβάτια» και τακτικά μηνύματα με τόνο δήθεν θυμωμένο.
Δεν είμαστε όμως 15 και τίποτα από όλα αυτά δε θα γεμίσει ούτε εμένα, ούτε εσένα. Και το νόημα στον έρωτα είναι να μπορεί να σε γεμίσει μ’ έναν τρόπο ανέλπιστο και καθηλωτικό -να τον αφήνεις να το κάνει, να μην τραβιέσαι. Εμείς παίζουμε κρυφτό με τα αισθήματα και μετά αναρωτιόμαστε τι πηγαίνει λάθος, τι κάνουμε στραβά, τι δεν υπολογίζουμε.
Εγώ επιτέλους κατάλαβα. Στον έρωτα 1+1 μας κάνει 1. Εμείς ήμασταν 2, συν τους φίλους σου που δε με συμπαθούσαν, συν τις δικές μου που σε έβρισκαν κομματάκι λάθος για μένα, συν τους γείτονες, τους περαστικούς και τους γνωστούς. Ακούγαμε τους πάντες εκτός από τη σχέση μας, η οποία ήταν μία, μόνο μία· και περίμενε από εμάς να της συμπεριφερθούμε ανάλογα. Μετά απ’ όλα αυτά, δε θέλω να ξεκινήσω κάτι που ξέρω πως σε πολύπλοκες εξισώσεις θα καταλήξει -μπορώ να έχω να κάνω μόνο μία αριθμητική πράξη.
Όποτε σου λέω καληνύχτα και σε φιλάω γλυκά στο μέτωπο όπως τότε. Σου εύχομαι τα καλύτερα κι ελπίζω να τα βρεις εύκολα μακριά μου. Να μη ζοριστείς τόσο και να μην αρχίσεις πάλι το κρυφτό. Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά αν ανοιχθείς και σε γεμίσει λίγος αέρας και μερικά φιλιά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
