Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ζωή.
Τέτοιες μέρες περισσότερο από ποτέ θέλω να σου πω πως μου έλειψες, πως θέλω να είσαι καλά. Πόλεμος, γίνεται πόλεμος, τ’ ακούς; Άκουσες στις ειδήσεις τις σειρήνες στο Κίεβο; Θυμάσαι τι λέγαμε; Αν ποτέ αναρωτηθούμε αν θα ξημερώσει η επόμενη μέρα, θα αγκαλιαστούμε ξανά, σφιχτά, πολύ σφιχτά, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Θα κοιμηθούμε με τα χέρια ενωμένα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όχι γιατί είμαστε τρελοί, γιατί είμαστε άνθρωποι, κι αν είναι να ανησυχούμε για τη ζωή μας, καλύτερα να το κάνουμε αγκαλιά, καλύτερα με κάποιον που αγαπήσαμε κι ας άλλαξε ρόλο στη ζωή μας.
“But if the world was ending
You’d come over, right?”
Έτσι έλεγε το τραγούδι κι εμείς γελούσαμε ανέμελοι, γιατί δε βλέπαμε το τέλος μας, ούτε κι αυτό του κόσμου. Και χαλάρωσε θα μου πει κανείς είναι μακριά, είναι όλα καλά και θα τον σιχτιρίσω. Και στέλνω αυτό σε σένα γιατί εσύ θα καταλάβεις, εσύ θα έρθεις να αγκαλιαστούμε, να κολλήσεις πάνω μου το σώμα σου και να μοιραστούμε την ένταση.
Δεν μπορώ να ακούω άλλο για στρατεύματα και σειρήνες, θέλω να ξεχάσω. Και πώς να ξεχάσω όταν τελείωσε ο έρωτάς μου για σένα και τώρα μου τελειώνει κι αυτός για τη ζωή; Πώς να ξεχάσω όταν φοβάμαι τόσο κι αυτός ο φόβος μόνο κοντύτερα σε σένα με φέρνει; Όταν μου τραγουδάει “imagine all the people” με τη δική σου φωνή κι από πίσω ακούγονται παιδάκια στο Κίεβο να κλαίνε τρομαγμένα;
Σε θέλω πίσω, αλλά μόνο για όσο συμφωνήσαμε, μόνο για τώρα, για να δούμε πώς ξημερώνει ο ουρανός τις νύχτες που χύθηκε αίμα. Τις ίδιες νύχτες που γεννιόντουσαν παιδιά λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Σε θέλω πίσω κάθε βράδυ είναι η αλήθεια, αλλά σήμερα νομίζω σε χρειάζομαι. Είμαστε όλοι αδέρφια και δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, μπορείς εσύ να μου εξηγήσεις, μόλις έρθεις σπίτι με τη βότκα που μου χρωστάς ακόμα;
Δεν πιστεύω στον ίδιο θεό μαζί σου, αλλά σ’ αγαπάω ακόμη, κι ανάθεμα αν θα άφηνα οποιονδήποτε θεό να μας χωρίσει. Δεν είμαστε από την ίδια χώρα, αλλά δε με ένοιαξε ποτέ, σιχαινόμασταν παρέα τους φασίστες. Φτύναμε με το ίδιο πάθος τους άσπλαχνους, τους ρατσιστές, τους βιαστές. Παρέα πίναμε σ’ έναν κόσμο με λιγότερο πόνο και πικρία.
Και σε θέλω εδώ τώρα, αρχικά γιατί σ’ αγαπάω, κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για να είμαστε μαζί, είναι αρκετό για να σε δω ξανά, τώρα που γκρεμίστηκαν κατά τόπους τα όνειρά μας. Έπειτα γιατί μου το υποσχέθηκες, «αν φοβηθείς, θα είμαι εκεί» είπες. Κι εγώ τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι για όσους άφησαν τα σπίτια τους, για όσες γυναίκες κρατάνε τα κλειδιά στο χέρι, μην τυχον τους επιτεθεί κανείς, φοβάμαι για την κοινωνία μας, που μόνιμα χλαίνει, που δεν παίρνει ανάσες πλέον, που κλαίει τα παιδιά της αλλά δε μεγαλώνει υπεύθυνους ενήλικες.
Και μέσα σ’ όλα αυτα, εγώ θέλω εσένα, μέσα σ’ όλα αυτά, μου λείπεις. Σε ψάχνω, σε περιμένω. Κι αν είναι να σκάσουν βόμβες μετά, ας είναι δίπλα μας. Να σου δώσω όμως για ακόμη μια φορά ένα φιλί, σαν υπενθύμιση πως είτε σήμερα, είτε αύριο είτε σε 50 χρόνια, εγώ θα σ’ αγαπάω, με την ίδια θέρμη που το έκανα όταν το μεγαλύτερό μου πρόβλημα ήταν τα καμένα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και το παγωτό μου που έλιωσε, πριν το χορτάσω. Να είναι η υπενθύμιση πως η ζωή περνάει και τελειώνει κι εσύ φεύγεις κι εγώ σε θέλω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
