Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κατερίνα.
Σε πέτυχα στο λεωφορείο για Αθήνα, μιλούσαμε από το σταθμό στη Θεσσαλονίκη μέχρι που κατέβηκες στη στάση σου· κι από τότε έγινες η δική μου. Σε ερωτεύτηκα για τις απόψεις σου, τα σγουρά σου μαλλιά, τα πάντοτε υγρά σου χείλη με γεύση μέντα.
Δε με πίστεψες ποτέ, τζάμπα σου φώναζα πόσο σ’ αγαπάω. Είχες βολευτεί στην ιδέα σου πως δεν υπάρχει έρωτας, πως δεν πρέπει να υπάρχει. Ο,τι κι αν έκανα για να σε πείσω ήταν λίγο, μικρό πενιχρό. Κι εγώ χειρότερη από σένα· γιατί πίστευα. Συνέχιζα να πιστεύω σε σένα και σε εμάς, εξακολούθησα να επενδύω στις σχέσεις μας κι ας ήξερα πω δε θα οδηγήσει κάπου. Έκανα σαν μικρό παιδί που δεν παίρνει από όχι, που δε δέχεται να αφήσει την αγαπημένη του καραμέλα.
Βέβαια το παιδί είναι παιδί κι η καραμέλα ένα γλυκό που προκαλεί τερηδόνα. Εγώ ήμουν ετών 24 κι εσύ ήσουν κάτι σε έκσταση. Κι όταν το κατάλαβα θα έπρεπε να σου πω «Χάρηκα αλλά…», αλλά δεν αντέχω, δεν μπορώ, εγώ στον έρωτα τα θέλω όλα, πολύ, τρελά. Εσύ τα θέλεις χλιαρά, ισχνά, επιθυμείς ο έρωτας ίσα-ίσα να σε μουδιάζει, όχι να σε παραληρεί. Κι ήταν απλό να στα πω, δε θα έλεγες κάτι ιδιαίτερο, το ξέρω, θα μου έδινες ένα φιλί στο στόμα, θα μου χαμογελούσες, θα έλεγες «καταλαβαίνω», και θα με χαιρετούσες αγγίζοντας το κορμί μου για μια τελευταία φορά.
Απλό το σενάριο, δύσκολη η εκτέλεση. Οπότε έμεινα, ενώ ήξερα. Κι αν κάποιος μου πει ότι δε φταίω λοιπόν, θα έχει άδικο. Έφταιγα και μάλιστα περισσότερο, γιατί εσύ ήσουν ο ξεκάθαρος κι εγώ αυτή το τρελό το πείσμα της έλεγε «άλλαξε τον, μπορείς». Ήξερα πως κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει πρωτίστως ο ίδιος, μάταιο, το μυαλό γνώριζε, η καρδιά δεν άκουγε. Και προσπάθησα να σε αλλάξω, να σου δείξω την ομορφιά του έρωτα, των ανθρώπων, να σου μάθω να εμπιστεύεσαι ξανά, δεν ήθελες. Ένα βράδυ σου είπα το γνωστό «ο άνθρωπος αλλάζει όταν αγαπάει αλλά αλλάζει κι όταν αγαπιέται» και μου απάντησες ο «άνθρωπος αλλάζει όταν και αγαπάει και αγαπιέται», μου πήρε καιρό να καταλάβω τι εννοούσες. Τώρα ξέρω. Δεν είχες σκοπό ούτε να αλλάξεις, ούτε να με αγαπήσεις· εγώ το έκανα ήδη.
Δεν ξέρω γιατί επέμενα τόσο, γιατί δε δεχόμουν τα όχι σου, το καλό κρεβάτι, τις πίτσες και τις ταινίες κι ήθελα περισσότερα. Δεν ξέρω καν γιατί δεν έφυγα. Ξέρω ότι ήθελα να σου πω ένα σ’αγαπαω ξανά, για να ξέρεις πως αν το ήθελες, θα τα καταφέρναμε, πως ο έρωτας υπάρχει, πως η αγάπη δεν είναι παραμύθια. Δε θέλω να τα βρούμε, να αλλάξεις γνώμη για μένα, είμαι καλά κι ευτυχισμένη και θέλω να είσαι κι εσύ. Θέλω να πιστέψεις στον έρωτα, στο ότι σου αξίζει, να καταλάβεις πως δεν έσβησε τίποτα επειδή πληγώθηκες μία φορά.
Να δεις καθαρά, να σβήσεις το τσιγάρο που κρέμεται από τα χείλη σου, να κάνεις στην άκρη το ουίσκι που κάνεις γάργαρα τόσο καιρό. Να συνέρθεις, γιατί σου αξίζει, υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπάνε, υπάρχουν άλλοι τόσο που είναι διατεθειμένοι να σε αγαπήσουν, η ζωή δεν τελείωσε, κοίτα γύρω σου και πίστεψε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
