Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γνωριστήκαμε σε μουσείο, το τελευταίο μας ραντεβού ήταν σε μουσείο κι αν με ρωτήσεις τι ήσουν για μένα, ένα μουσείο θα σου πω. Κι αν ακούγεται κάπως ξενέρωτο στους άλλους καθόλου δε με νοιάζει. Γιατί εσύ ξέρεις πως το ίδιο βράδυ που γνωριστήκαμε και μεθύσαμε αρχικά με τέχνη, μετά τα ήπιαμε σ’ ένα φθηνό μπαρ και γίναμε χώμα αγκαλιά, ο ένας για τον άλλον.Και σου στέλνω αυτό το γράμμα, με τον μόνο τρόπο που σκέφτηκα, για να σου θυμίσω πως είσαι τέχνη, από πάνω μέχρι κάτω. Να σου πω ότι έχεις την ομορφιά αρχαιοελληνικού αγάλματος και πως κάθε σου πράξη αποδεικνύει το ποιος είσαι, ποιος θα γίνεις. Κι εν τέλει δεν έχει σημασία αν θα είναι δίπλα σου για να σε χειροκροτήσω, να σε αγκαλιάσω ή να σε φιλήσω.
Δεν έχει σημασία, γιατί η τέχνη παραμένει τέχνη και χωρίς την αναγνώριση του κοινού ή των κριτικών. Κι εσύ είσαι ένας καμβάς γεμάτος χρώματα κι ένα τραγούδι αφιερωμένο στον έρωτα. Είσαι ποίηση σ’ ένα φθαρμένο βιβλιαράκι και γλυπτό σ’ ένα κρύο υπόγειο. Κι αν δεν είμαστε μαζί λοιπόν, θέλω να θυμάσαι πως ο,τι δημιουργείς, δε χάνει την αξία του επειδή δεν μπόρεσες να το πουλήσεις ή επειδή δεν άρεσε σε κάποιον -αρέσει σε εμένα. Και θα έρθει η στιγμή που θα αρέσει σε όλους όσους πρέπει, που θα το αναγνωρίσουν όλοι όσοι το αξίζουν. Και μαζί του θα αναγνωρίσουν κι εσένα, σαν άνθρωπο, σαν καλλιτέχνη.
Θέλω όμως να μάθεις κι άλλα πράγματα. Να μάθεις πως μου λείπεις και σε ψάχνω. Πως δεν έχω παρέα για τα θέατρα, τα σινεμά, τις γκαλερί και τα μουσεία. Θέλω να μάθεις από εμένα, πως ναι, η ζωή είναι κάπως βαρετή ανάμεσα σε όλους αυτούς τους που θεωρούν την κάποτε κοινή ζωή μας πολυτέλεια -κι ας κόψαμε εμείς τα πολλά τσιγάρα για ένα ταξίδι κι ένα εισιτήριο σε μια συναυλία. Και προφανώς δε βρίσκω άλλον σαν εσένα όσο και να προσπαθήσω, και βαριέμαι πολύ όλους όσους βρίσκουν περιορίζονται σε έναν απλό καφέ ή ένα ποτό, σ’ ένα καλό κρεβάτι και περιστασιακές τρυφερότητες. Κι όχι ότι κατηγορώ κανέναν, αλλά εμένα δε μου είναι αρκετό αυτό.
Κι όχι ότι θα σου ζητήσω να γυρίσεις πίσω, να με αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις, να με ζωγραφίσεις ή να μου κάνεις έρωτα, αλλά σου ζητάω να θυμάσαι πως σαν την καψούρα τη δική μας, εγώ άλλη δε θα βρω. Και πώς να το κάνω, όταν μόνο αυτό έμαθα; Πώς να το κάνω, όταν για μουσείο έμαθα το σώμα σου και για έργα τέχνης τα μάτια σου;Οπότε ακόμα κι αν δε μας αξίζει -με όλες τις χαζομάρες που κάναμε-, ελπίζω να θυμάσαι αυτά που σου είπα, να τα κρατάς καλά, να τα αγκαλιάσεις σφιχτά, να τα κάνεις κτήμα σου και να πιστέψεις σ’ αυτά με όλη σου τη δύναμη, γιατί σου αξίζει, όχι γιατί στο ζήτησα.
Στο κάτω-κάτω αν είναι η τέχνη δεν είναι έρωτας, τότε δεν ξέρω τι είναι. Κι αν δεν ισχύει και το αντίστροφο, τότε δεν ξέρω καν γιατί γράφω. Πάντως αυτό που ξέρω στα σίγουρα και υπερασπίζομαι, είσαι εσύ, εγώ και τα όνειρά μας. Οπότε αυτά θα συνεχίσω να στηρίζω ακόμα κι αν είμαστε μακριά. Σε αυτά θα πιστεύω κι αυτά θα κυνηγάω -ξέρω πως θα κάνεις το ίδιο. Οπότε σου αφήνω εδώ ένα αντίο, μερικές ιδέες, λίγη κλάψα και μια ελπίδα να θυμάσαι όσα σου είπα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
