Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Μπορούσες να με χωρίσεις με κάτι παραπάνω απ’ ένα μήνυμα. Μπορούσες να μου ζητήσεις να βρεθούμε, να με πάρεις έστω ένα τηλέφωνο, να δείξεις ότι έχεις το θάρρος να ακούσεις τη φωνή μου να σπάει όταν το ανακοινώνεις. Εφόσον δεν έμεινες δίπλα μου όπως μου υποσχέθηκες, μπορούσες να κρατήσεις τουλάχιστον μια άλλη σου υπόσχεση και να μείνεις δίπλα μου μέχρι την τελευταία μας στιγμή.
Και κοίτα με. Είμαι εδώ, τόσο ταπεινωμένη και τόσο δήθεν ταυτόχρονα. Γιατί προσποιούμαι σ’ ένα μάτσο ξένους που διαβάζουν αυτό το κείμενο, πως δεν έφταιξα, πως ήμουν το θύμα. Και δεν ήμουν μόνο αυτό. Ήμουν πολλές φορές ο θύτης. Ακριβώς όπως κι εσύ. Υπήρξαμε κι οι δυο, κάθε πλευρά σε κάθε νόμισμα. Υπήρξαμε κακοποιητές και κακοποιημένοι και πολλά περισσότερα. Εγώ για τη ζήλια μου, εσύ για την γκρίνια σου, εγώ τις σιωπές μου κι εσύ για τις φωνές σου. Κι όσο κι αν προσπαθήσαμε, τίποτα δεν άλλαξε, όση καύλα, όσο έρωτα, όση αγάπη κι αν είχαμε, δεν έφταναν. Και τώρα δε φτάνει το ουίσκι στο ποτήρι μου ούτε τα τσιγάρα στην τσέπη μου. Δε φτάνουν για να σβήσω τον πόθο μου για σένα κι ας ξέρω πως μαζί τον κάψαμε.
Όπως και να έχει, ξέρω πως φταίμε κι οι δύο. Το αναγνωρίζω και όσο και να με πληγώνει πιστεύω πως είμαστε καλύτερα χώρια. Αλλά δε σου κρύβω πως απογοητεύτηκαν και πληγώθηκα και έκλαψα ένα κομματάκι παραπάνω που με άφησες έτσι, μ’ ένα μήνυμα, ένα ξημέρωμα. Εξοργίζομαι που μόνο τόσα σήμαινα για σένα, που μέχρι εκεί έφτανε ο σεβασμός σου προς τη σχέση μας. Κι άλλο τόσο εξοργίζομαι μαζί μου, που μετά απ’ όλα όσα έγιναν, με ενόχλησε αυτό. Που μετά απ’ όλα όσα περάσαμε κι όλα όσα κάναμε ο ένας στον άλλον, για αυτό έκλαψα. Προβληματίζομαι με την κοπέλα που οι ει περισσότερο απ’ όσα αντέχει το κορμάκι της και απ’ όσο αντέχει η τσέπη της. Προβληματίζομαι που βγάζει καπνό από τα χείλη της μήνες μετά και κοιτάει τα άστρα και τα μετράει, μήπως ηρεμήσει και καταφέρει να πέσει για ύπνο. Μήπως σταματήσει να μετράει μέρες άγρυπνη και καφέδες.
Πάνω απ’ όλα προβληματίζομαι στη σκέψη σου. Πού είσαι; Τι κάνεις; Πώς περνάς; Την κρατάς σφιχτά; Τη φιλάς συχνά; Με ξεπέρασες; Να την προσέχεις. Γιατί είναι εντάξει που εγώ ακόμα τρώγομαι μ’ ένα μήνυμα κι εσύ προχώρησες. Είναι περισσότερο από εντάξει που είσαι ευτυχισμένος και περισσότερο από εντάξει που μοιράζεσαι την ευτυχία σου με κάποια. Αλλά θα ήθελα να ξέρω αν τελικά είσαι καλά, γιατί δεν ήρθες να μου πεις αντίο από κοντά, γιατί έμεινες σε μερικά γράμματα στο messenger και γιατί δε με κράτησες σφιχτά όταν μου έλεγες αντίο.
Αναγνωρίζω όμως πως ό,τι και να λέω είναι φτωχό. Είναι μικρό και ταπεινό κι ο καιρός πέρασε κι εσύ έφυγες. Εγώ έμεινα με μια απορία αλλά κι αυτή σιγά-σιγά θα διαλυθεί. Και ξέρω πως τότε θα βλέπω τα πράγματα λίγο καλύτερα και θα ελπίζω να σε πετύχω ένα δειλινό αγκαλιά με την καινούργια σου αγάπη. Έτσι, για να ξέρω ότι περνάς καλά και να χαρώ κι εγώ. Κι ελπίζω μέχρι τότε να είμαι κι εγώ πια σε άλλη αγκαλιά και να μη με πιάσει καμία πικρία για τα χέρια που επέλεξες να κρατάς. Ελπίζω σε κάτι καλύτερο.
Ελπίζω σε εμάς. Τα δύο νεαρά παιδιά που γνώρισα, με τα φωτεινά χαμόγελα και τα μεγάλα όνειρα. Και πιστεύω σε αυτά τα παιδιά, πιστεύω πως θα τα καταφέρουν κι ας είναι χώρια. Πιστεύω πως η αγάπη θα τα αγκαλιάσει όπως αγκαλιάστηκαν αυτά όταν πρωτογνωρίστηκαν και φιλήθηκαν σταυρωτά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
