Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Ανδρέας.
Εμείς μαζί και φιλικά δε γίνεται. Το προσπάθησα. Προσπάθησα να σε δω σαν φίλη, να περιορίσω τα αισθήματά μου, να κάνω στην άκρη όσα ζήσαμε. Προσπάθησα να ξεχάσω πώς σε έχω αγγίξει και πώς σε έχω ακούσει, να κάνω στην άκρη τις μέρες και τις νύχτες μας, δεν μπορώ όμως. Και δεν ξέρω πώς το κάνεις εσύ να φαίνεται τόσο εύκολο.
Και πολλές φορές αναρωτιέμαι «μήπως τελικά δεν ήσουν και τόσο ερωτευμένη μαζί μου;». Γιατί αν ήσουν, τώρα θα δυσκολεύουν όσο εγώ, θα πονούσες όσο εγώ, δε θα σου ήταν όλα εύκολα, δε θα σου ήταν όλα απλά. Κατανοώ όμως στο τέλος πως κάθε άνθρωπος ζει και την καψούρα και τον χωρισμό με τον δικό του τρόπο, βιώνει κάθε συνθήκη στη ζωή του μοναδικά, όπως αυτός ξέρει.
Κι αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι όσο ήμασταν μαζί ένιωθα αγάπη, ένιωθα έρωτα, τα λάμβανα όλα και με το παραπάνω. Δε μου έλλειπε τίποτα γιατί είχα εσένα. Δε μου έλλειπε τίποτα γιατί ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκες με τα αισθήματά σου. Πάντα μου έδινες και με γεμίζεις χωρίς να ρωτάς, χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Αλλά πώς να μην αναρωτηθώ τι στο καλό κάνω λάθος, όταν εσύ δείχνεις άνετη όταν είμαστε με την παρέα, μου μιλάς με ευκολία κάνεις αστεία και γέρνεις προς τα πίσω όταν γελάς όπως έκανες πάντα, ρουθουνίζεις σιγανά κι από ντροπή το κρύβεις.
Κι εγώ θέλω να γίνω η υγρασία στο στόμα σου κι οι ήχοι σου όταν γελάς, θέλω να σε πλησιάσω, να σε αγγίξω, θέλω να σε κάνω δικιά μου και ξέρω πως δεν μπορώ, δεν πρέπει. Μου ζήτησες να μείνουμε φίλοι για την παρέα, να μην τη χαλάσουμε εξαιτίας μας κι αυτό θα γίνει. Απλά θα ήθελα να ήξερες πόσο άσχημο είναι να σε βλέπω κάθε μέρα τόσο όμορφη και να μην μπορώ να σε φιλήσω. Να σε ακούω να μιλάς και να ξέρω πως αποφεύγεις να πεις το όνομά μου. Να σε κοιτάω να σταυρώνεις τα πόδια σου και να δαγκώνεις τα χείλη σου και να αναρωτιέμαι ποιος σε έφερε σε δύσκολη θέση.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε δω σαν φίλη. Μπορώ να προσπαθήσω. Μπορώ να πίνω καφέδες με σένα και την παρέα, να βγαίνω για ποτά στον ίδιο χώρο μαζί σου, να σε ρωτάω τα νέα σου και να γυρνάω να απευθυνθώ σε κάποιον άλλον. Μπορώ να το κάνω αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε δω με άλλο μάτι πέρα από εκείνο του ερωτευμένου.
Οπότε μη με παρεξηγείς αν δε σου μιλάω πολύ, αν κλείνομαι, αν σου γυρνάω λιγάκι την πλάτη, είναι που μου λείπεις. Μη στεναχωρηθείς αν με δεις κάπως χαμένο και βαριεστημένο, είναι που πρέπει να κοιτάω κάπου πέρα από εσένα.
Εσύ προχωρά. Ζήσε τη ζωή σου, πάρε το πτυχίο σου, βρες τη δουλειά των ονείρων σου και προχωρά. Μην κοιτάξεις πίσω, εμένα θα μου περάσει. Θα μου περάσει γιατί θα σε βλέπω ολοζώντανη να φωτίζεις όποιο μέρος επισκέπτεσαι, θα σε βλέπω να εξελίσσεσαι και να ομορφαίνεις κάθε μέρα. Θα σε βλέπω και θα γεμίζω από μέσα προς τα έξω. Θα χαίρομαι και θα πανηγυρίζω για σένα, θα γιορτάζω την κάθε μικρή σου νίκη.
Μόνο μη με ξεχάσεις. Μην αλλάξει η γνώμη σου για μένα επειδή απομακρύνθηκα, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να θρηνεί σε έναν χωρισμό. Κι ο δικός μου είναι αυτός, ο βουβός, ο σκέτος ελαφρύς, o decaf, ο άνοστος. Μη με ξεχάσεις και μη μου θυμώσεις, άλλωστε το ξέρεις, πάντα ήσουν πιο ζωντανή από μένα.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
