Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Α.
Κι αν τελικά σε θέλω; Κι αν μου λείπεις; Mήπως πρέπει να κάνω το βήμα και να σε προσεγγίσω;
Είναι ακόμα ένα από αυτά τα γνωστά ξημερώματα, μετά από ξενύχτι και ποτό, που τα λόγια του «γιατρού» Αργυρού ηχούν στο κεφάλι μου. Την απάντηση την ξέρω αλλά καιρό τώρα την αγνοώ επιδεικτικά. Βλέπεις, η σχέση μας ξεκινάει 10 χρόνια πίσω, όταν βρήκα τον φίλο που ποτέ δεν είχα. Ούσα μικρή και συνεσταλμένη και έχοντας φάει σκληρά χαστούκια από τα εφηβικά δράματα, σε γνώρισα, εμφανίστηκες από το πουθενά και έγινες το κολλητάρι μου.
Ήμασταν εμείς απέναντι στον κόσμο όλο κι αυτό μας αρκούσε. Τελικά, είναι απίστευτη η χημεία που υπάρχει ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους, τόσο μεγάλη σαν να πλησιάζουν μαγνήτες. Εξερευνούσαμε τον κόσμο, μεγαλώναμε και ήμασταν συνοδοιπόροι από την εφηβεία μέχρι και τώρα που φτάσαμε τα 24. Τα πράγματα που έκανα μαζί σου νομίζω δε θα καταφέρω να τα κάνω με άλλον άνθρωπο. Βόλτες, ξενύχτια, μουσικές, το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, οι πρώτες μου διακοπές, οι μεγαλύτερες λύπες και οι πιο απίστευτες χαρές. Σε όλα τα «πρώτα» ήσουν εκεί, μαζί μου.
Εγώ και εσύ. Ήταν λες και η μοίρα μάς έφερε κοντά για να ανακαλύψουμε πράγματα παρέα όταν κανένας δεν ήθελε να μας δείξει τίποτα. Ακόμα και τα γενέθλιά μου μαζί σου τα περνούσα, γιατί μέσα σ’ όλα είμαστε γεννημένοι ίδια μέρα, ίδιο μήνα, ίδια χρόνια. Έτσι, σαν από σενάριο ταινίας, τα τελευταία δέκα χρόνια μοιραζόμαστε την ίδια ευχή, σβήνοντας δυο κεριά σ’ ένα γλυκό. Το μόνο που άλλαζε από χρόνο σε χρόνο ήταν το σκηνικό, που μας ήθελε άλλοτε μπροστά στη Φοντάνα ντι Τρέβι, άλλοτε σε κάποιο κουτουκάκι με λίγους καλούς φίλους κι άλλοτε στο σπίτι με τις μαμάδες μας.
Τι άλλαξε, δεν ξέρω. Μέσα στα κοινά μας ήμασταν εκ διαμέτρου αντίθετοι. Εσύ ξεροκέφαλος κι εγώ ανοιχτόμυαλη, εσύ καλόβολος κι εγώ γκρινιάρα, εσύ μαζεμένος κι εγώ εκδηλωτική. Μεγαλώσαμε και απομακρυνθήκαμε -κυριολεκτικά-, βρεθήκαμε ο ένας στη μια άκρη της χώρας κι ο άλλος στην άλλη. Δεν ξέρω αν φταίει η χιλιομετρική ή η συναισθηματική απόσταση. Δεν έχω πια σημασία για σένα; Έπαψα να ‘μαι το κολλητάρι σου ή μήπως με αντικατέστησες επειδή ταίριαξες καλύτερα κάπου άλλου;
Ήμουν σε σχέση τα μισά χρόνια της φιλίας μας. Η έλξη που ένιωθα για σένα ήταν κάτι που ερχόταν και έφευγε πολύ γρήγορα με τη σκέψη ότι ήσουν το φιλαράκι μου κι έτσι εμείς οι δυο δε θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε μαζί. Αλλά απόψε που για πρώτη φορά σε είδα να φεύγεις με άλλη, η καρδούλα μου σκίρτησε. Ήταν που έχανα την αποκλειστικότητα; Που φοβήθηκα μην το χάσμα μεγαλώσει κι άλλο ή που είμαι ερωτευμένη μαζί σου; Κι αν πιστεύω ότι είσαι κι εσύ; Κι αν τα μάτια σου που με ψάχνουν στο μαγαζί και με κοιτούν φευγαλέα όταν είμαι μαζί του, δεν είναι τόσο αθώα;
Τι θα απογίνουμε εμείς; Θα μάθουμε ποτέ; Ρισκάρεις μια σχέση για κάποιον που ποτέ δεν ανοίχτηκε; Αξίζει να ρισκάρουμε την ησυχία μας με κίνδυνο να πέσουμε σε τρικυμία;
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
