Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ν.
Αν μου έλεγε κάποιος πριν λίγο καιρό ότι θα πίστευα σε αυτό το φτερωτό αγγελάκι που το λένε «Έρωτα», θα γελούσα μέχρι δακρύων. Πίστευα πως τέτοια συναισθήματα τα νιώθεις σε πιο μικρή ηλικία και πως άπαξ και κάνεις μια-δυο σοβαρές σχέσεις, κάπου τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Κι όταν άρχισα να είμαι χαρούμενη χωρίς λόγο, κάπου άρχισε να με προβληματίζει. Ήταν η ίδια στιγμή που έμενα στον πρώτο όροφο και πάτησα το κουμπί για τον πέμπτο και αναρωτήθηκα γιατί τα κλειδιά μου δεν ανοίγουν πλέον την πόρτα μου (και πότε άλλαξα πόρτα). Η ίδια στιγμή που έστριψα στη γωνία από το μαγαζί που δούλευες και άρχισα να έχω ενοχλήσεις στο στομάχι και μια ταχυκαρδία που μ’ έκαναν ν’ αναρωτιέμαι αν παθαίνω κρίση πανικού.
Δεν έψαχνα τον έρωτα, ούτε και κάποια σχέση, γιατί είχα γεμίσει τόσο την καθημερινότητα μου που συνειδητά είχα επιλέξει να απέχω από το άθλημα. Όμως αν μπορούσα να πω ότι έψαχνα κάτι γενικά, έψαχνα να βρω κάποιον να με κάνει να νιώσω το παιδί που ποτέ δεν υπήρξα. Αναγκάστηκα να μεγαλώνω άλλους ή να έχω ευθύνες που δεν αναλογούσαν στην ηλικία μου και αυτό με έκανε να χάσω πολλά. Γι’ αυτό δε με απασχόλησε ποτέ η ηλικία. Ήθελα απλώς να ζήσω ανέμελα, να ζήσω χρόνια πασπαλισμένα με τρέλα και χαμόγελα, να δω πώς είναι.
Κι αυτό φαντάστηκα με σένα. Θες η αύρα μας που ταίριαζε; Θες που ένιωσα από τα λίγα που ήξερα για σένα ότι είχαμε πολλά κοινά; Θες που έβλεπα τον τρόπο που με κοιτούσες και έλεγα «Ωπ, εδώ είμαστε!»; Κάπου πίστεψα πως το μεταξύ μας μπορεί να πετύχαινε, να ταιριάζαμε, να κουμπώναμε. Κι ίσως και να κρατούσε για πολύ. Μου φαινόταν πολλά υποσχόμενο. Ίσως επειδή ένιωσα ότι μοιάζαμε τόσο. Θα ήθελα να είσαι αυτός που θα μεγάλωνα απ’ την αρχή μαζί του. Που θα βάζαμε κάτω όλα τα στραβά μας και θα τα φτιάχναμε ένα-ένα, αλλά μαζί. Αυτός που θα καθόμασταν σε ένα παγκάκι χωρίς να μιλάμε και θα γελούσαμε χωρίς λόγο, μόνο και μόνο γιατί με κοίταζες και σε κοίταζα -θυμάσαι πόσες φορές έγινε; Γιατί μάλλον αυτό είναι έρωτας.
Ήθελα να είσαι αυτός που θα με κρατάει από το χέρι και θα ταξιδεύουμε σ’ όλο τον κόσμο, να βλέπουμε μέρη που δεν έχουμε ξαναδεί και να εντοπίζουμε καινούριες χαρές σε μέρη που είχαμε πάει πριν γνωριστούμε. Ήθελα μαζί να κάνουμε βόλτες σε μέρη γνωστά και άγνωστα, και όνειρα όπως κάναμε μικροί, προσπαθώντας να τα κάνουμε πράξη. Βλέπεις, όταν μια σχέση έχει σταθερές βάσεις, ο ένας βοηθάει τον άλλον να πάει ψηλά.
Όλα αυτά τα έγραψα εν βρασμώ, χωρίς να ξέρω γιατί γράφω. Απλώς το πληκτρολόγιο και το μυαλό πήραν φωτιά -τι σύμπτωση πάλι μες τις φλόγες. Φαίνεται, κάπως έτσι ξεκινά να παραδίνεται η λογική. Σου έγραψα όσα ήθελα απεγνωσμένα να σου πω απόψε από κοντά, αλλά ίσως καλύτερα που δε στα είπα. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα λόγια, παρά μόνο όταν έγραφα. Κι έτσι κατάφερες να με διαβάζεις τώρα ή αυτό θέλω να ελπίζω ότι θα κάνεις. Και με διαβάζεις γιατί ήθελα να βεβαιωθώ πως ο λόγος που δεν είσαι εδώ να κάνουμε μαζί όλα αυτά, είναι επειδή όντως θες να είσαι μόνος κι όχι επειδή φοβάσαι. Δεν ήθελα να μας νικήσει και να μας στερήσει όσα μπορούσαμε να υπάρξουμε μια ανασφάλεια ή ένας φόβος.
Ήθελα να σε «βεβαιώσω» πως όσα εσύ έβλεπες πάνω σου σαν δεδομένα και σου φαινόντουσαν ανασφάλειες, για μένα είναι όλα όσα αναζητούσα. Ήθελα να σου πω πως όταν είσαι με τον σωστό άνθρωπο, δε χρειάζεται να είσαι τέλειος για να πάει καλά. Όλα λύνονται, την ώρα που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει, όμορφα. Και ίσως κάποια δεν αποτελούσαν καν πρόβλημα εξ’ αρχής και ήταν απλώς αποτέλεσμα των ατελείωτων εργατοωρών που πέρασες να τα σκέφτεσαι.
Κι ένα τελευταίο. Να ξέρεις πως αν κάποτε σου θυμώσω για κάτι, αν καταλήξω κάποτε να μη σου λέω ούτε «γεια», δε θα είναι επειδή σου θύμωσα για όσα ζήτησες. Θα είναι επειδή με άφησες με μια γεύση από κάτι που ήθελα τόσο πολύ να ζήσω. Σαν άνθρωπος ποτέ μου δε μου έμεινε τίποτα απωθημένο. Δεν ήθελα να είσαι εσύ το πρώτο. Δεν ήθελα να είσαι εσύ το φιλί που θέλησα τόσο να νιώσω ξανά και δεν τα κατάφερα. Γιατί μεταξύ μας, δεν το χόρτασα εκείνη τη μέρα όσο ήθελα.
Για αυτά τα δυο μάτια που με κοιτούσαν σαν χίλια μάτια… Που ήθελα να μου λένε κάθε βράδυ πόσα πράγματα μπορεί να κρύβει τελικά αυτό το ένα χαμόγελο.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
