Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ε.
Να σου εξομολογηθώ κάτι; Ποτέ δεν πίστευα στη φράση «βρέθηκε ο σωστός άνθρωπος τη λάθος στιγμή», γιατί για κάποιο λόγο είχα στο μυαλό μου πως προσελκύουμε τους ανθρώπους που μας ταιριάζουν, τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να τους δεχτούμε. Οπότε εάν δε «λειτούργησε» με κάποιον άνθρωπο, ίσως εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι να τον δεχτούμε ή εκείνος δεν ήταν ο κατάλληλος. Αλλά το σύμπαν για ακόμα μια φορά, μου έδειξε πως πλανώμαι οικτρά και μου απέδειξε πως ο χρόνος μαζί σου θα είναι πάντα λίγος. Ποτέ δε θα μου είναι αρκετός γιατί όλο και θα τελειώνει κι εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στους αποχαιρετισμούς.
Μιλάμε σαν να πρόκειται να βρεθούμε την επόμενη μέρα, σαν να μη μας χωρίζουν χιλιόμετρα και σκέψεις, σαν να είναι όλα όπως ήταν, σαν να νιώθουμε όπως όταν ήμασταν αγκαλιά. Αλλά αυτό είναι ψέμα. Κρύβομαι πίσω από την οθόνη και ευτυχώς δεν μπορείς να με δεις που περιμένω τις τρεις τελίτσες να σταματήσουν και να εμφανιστεί μήνυμά σου. Κρύβομαι πίσω από τη συμφωνία που κάναμε και από όσα θέλαμε να πιστέψουμε πως περιμένουμε κι οι δύο. Εσύ περιμένεις να τρέξω κοντά σου κι εγώ να τα παρατήσεις όλα για μένα. Ειρωνικό που λόγω εγωισμού δεν είμαστε μαζί αλλά και αναμενόμενο. Ο έρωτας εκεί βασίζεται και ο δικός μας δε θα αποτελούσε εξαίρεση. Οπότε μιλάμε όπως πάντα μιλούσαμε, σαν να μην ξέρει κανείς τίποτα και εμείς να ξέρουμε τα πάντα, σαν να παίζουμε κρυφτό με τους άλλους, εμείς εναντίων όλων. Ενάντια στον χρόνο, ενάντια στην πραγματικότητα που σύντομα θα μας αναγκάσει να της ανοίξουμε την πόρτα και να την δούμε κατάματα, ενάντια στα όνειρα και τα σχέδιά μας, ενάντια σε ό,τι είχαμε φανταστεί πως δε θα συνέβαινε.
Κι όμως για κάποιο λόγο που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, οι άνθρωποι ερωτεύονται τα αδιέξοδα. Παθιάζονται με αυτά και προσπαθούν να τα λύσουν, ενώ ξέρουν πως περπατούν προς μια κατεύθυνση, η οποία οδηγεί σε έναν τοίχο και ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις είναι να γυρίσεις πίσω. Αλλά εσύ βρισκόσουν στην άλλη πλευρά, σε έβλεπα και σε παρατηρούσα αλλά κανείς μας δεν έφευγε πρώτος σαν να θεωρούσαμε πως αυτό θα ήταν η μέγιστη προδοσία για όποιον το έκανε, πως θα ένιωθε λιγότερα από όσα ένιωθε ο άλλος. Κι όμως φύγαμε. Κι όμως επανερχόμαστε στη ζωή του άλλου, ακούω τη φωνή σου και όλα είναι καλά, σε βλέπω να γελάς από μακριά και χαίρομαι, αλήθεια, σε βλέπω να πετυχαίνεις και είμαι περήφανη. Απλώς αναρωτιέμαι εάν πονάς έστω και λίγο.
Δε χρειάζεται να κλαις ή να μένεις ξάγρυπνος τα βράδια ή να πίνεις για να μη θυμάσαι. Εγώ θέλω να μας θυμάσαι καθαρά και νηφάλια, να μην έχεις δεύτερες σκέψεις για το εάν άξιζε ή όχι, μόνο να μη συνεχίσεις αυτό που κάνουμε τώρα στους εαυτούς μας. Μένουμε κολλημένοι στον παρελθόν, γιατί δεν έχουμε κάπου αλλού να στηριχθούμε, δεν έχουμε κάποιο μέλλον για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε ή κάποιο παρόν που να μας αφορά και τους δύο. Μας ηρεμεί όμως αυτή η επικοινωνία και μας αναστατώνει ταυτόχρονα γιατί κανείς μας δεν προχωράει. Οπότε αρχίζουν τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα και τα λόγια που ποτέ δεν τολμούσαμε να πούμε ο ένας στον άλλον, ώστε να μπορούμε να κρυφτούμε κάτω από τα μαξιλάρια μας και να κρύψουμε το κοκκίνισμα στα μάγουλα. Όμως κανείς από τους δυο μας δεν μπορεί να ζήσει έτσι για πολύ καιρό.
Όσο μιλάμε, τόσο μου λείπεις και είμαι ένα βήμα μακριά από το να σε διαγράψω από τα πάντα, μονάχα για να μην αντικρίζω την εικόνα σου και να αποκλείσω την πιθανότητα να μου μιλήσεις. Δε σε μισώ, μην το εκλάβεις έτσι, απλώς μου λείπεις αφόρητα και δεν ήξερα μέχρι τώρα πώς είναι να σου λείπει κάποιος τόσο πολύ. Σε αναζητώ στους πάντες, κάτι που δε σε τιμάει, αλλά είναι η μόνη λύση για να επιβεβαιώνομαι πως κανένας δεν είναι εσύ και πως εσύ δεν είσαι εδώ. Οπότε αποπροσανατολίζομαι με αντιπερισπασμούς που δε σου μοιάζουν, σε γέλια που δεν προέρχονται από τα χείλη σου, σε ανθρώπους που δεν μπορούν να σε φτάσουν, σε αρώματα που φαντάζουν ξένα και σε φιλιά που δεν έχουν τη δική σου γεύση. Δε μας αξίζει αυτό, αλλά είμαστε πολύ εγωιστές για να απαιτήσουμε από τη ζωή αυτό που επιθυμούμε πιο πολύ από όλα. Ή απλώς με θλίβει το γεγονός πως δεν είμαι εγώ αυτό που ποθείς πιο πολύ από όλα.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
