Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Χ.
Δυσκολεύομαι να βρω έναν πρόλογο. Μπορείς να αποτυπώσεις τόσα συναισθήματα σε ένα κείμενο; Νιώθω πως ό,τι κι αν γράψω είναι ελάχιστο. Ξέρω, ωστόσο, ότι την πρώτη στιγμή που σε παρατήρησα σε εκείνη την αίθουσα, κάτι μέσα μου άλλαξε σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Κοιταζόμασταν, ήταν αμοιβαίο και ένιωθα πως ο χρόνος είχε σταματήσει. Λες και ήμασταν μόνο εμείς εκεί και όλα τα άλλα ήταν επουσιώδη. Είχα χαθεί στο βλέμμα σου, στα μελί σου μάτια.
Πάντα τείνω να ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά αυτή τη φορά ήταν αναπόφευκτο. Μου είπες εξ αρχής ότι το μυαλό σου ήταν σε ένα άλλο άτομο και ότι αν εμφανιζόταν ξανά, θα έτρεχες δίχως δεύτερη σκέψη σ’ αυτό. Παρ’ όλα αυτά, επέλεξα να μπω στη διαδικασία. Αρνήθηκες, ωστόσο, λέγοντάς μου ότι θα μου έδινες mixed feelings. Ειδωθήκαμε ξανά και ενώ άλλα είχαν ειπωθεί, το eye contact δε σταματούσε λεπτό, πράγμα που με είχε διχάσει. Επέλεξα να μην ασχοληθώ, σεβόμενη την απόφασή σου.
Λίγες μέρες μετά, σου έστειλα «χρόνια πολλά» για τη γιορτή σου, βρίσκοντας αφορμή να σε προσκαλέσω σε ένα jazz live στο κέντρο. Μου είπες πως θα ήθελες να με δεις ξανά, αλλά δεν ήσουν σίγουρος αν ήταν η κατάλληλη μέρα. Εν τέλει ήρθες, πράγμα που δεν περίμενα. Σε κοιτούσα, με κοιτούσες και ένιωθα πως όλα ήταν υπέροχα. Μετά, στο άλλο μαγαζί, χορέψαμε μαζί. Όταν φεύγαμε σε ρώτησα τι έπαθες ξαφνικά, σε τι οφειλόταν η αλλαγή συμπεριφοράς σου.
Αποκρίθηκες ότι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι, ότι υπάρχει φλερτ μεταξύ μας και αυτό δε γίνεται να αλλάξει. Αφήσαμε τη φίλη μου σπίτι της και καταλήξαμε μπροστά σε μία υπέροχη θέα να κοιμόμαστε απλώς αγκαλιά στο αμάξι. Με φιλούσες στο μέτωπο, με κρατούσες και αυτό ήταν αρκετό. Από εκεί κι έπειτα, οι βόλτες μας ήταν αυτές που περίμενα κάθε βδομάδα. Είχα στο μυαλό μου ότι θα σε δω και όλα τα άλλα μου φαινόντουσαν ανούσια. Οι κρυφές μας συναντήσεις σε κάτι στενάκια στα Εξάρχεια για να μη δώσουμε δικαιώματα, οι φορές που τρέχαμε για να μη μας δουν.
Θυμάμαι τόσο έντονα τότε που είχαμε πάει σε εκείνο το πάρτι και ψάχναμε να βρούμε ο ένας τον άλλο, χαμένοι στους δρόμους των Εξαρχείων, ένα βράδυ Παρασκευής. Σε αντίκρυσα και έτρεξα στην αγκαλιά σου. Κι εσύ με κράτησες τόσο σφιχτά. Κι εκείνη τη μέρα που ήμασταν στο αμάξι και έπαιζε το “Perfect day” του Lou Reed και μου είπες «για εσένα». Κι άλλη μία που έβρεχε και έπαιζε “Cigarettes after s3x” και μου είπες ότι δεν πιστεύεις πως θα ξαναζήσεις κάτι ανάλογο με άλλο άτομο. Θυμάμαι και τη μέρα που καθόμασταν στην ταράτσα ενός παρατημένου σπιτιού σε μια ήρεμη περιοχή της Αθήνας, Γενάρη μήνα, συζητώντας για τη ρουτίνα μας. Κι εκείνη που περάσαμε μαζί, κάνοντας βόλτα σε Μαρούσι, Κηφισιά, μ’ έναν καφέ στο χέρι, νιώθοντας ότι ο χρόνος μας δεν ήταν αρκετός.
Σε κοίταζα και πίστευα ότι έβλεπες όλα όσα προσπαθούσα να κρύψω. Απλώς μου έβγαινε ένα αβίαστο χαμόγελο όταν ήμουν μαζί σου. Οι φορές που μου μιλούσες για εκείνη με πλήγωναν πολύ, αλλά δεν ήθελα να το δείξω. Ξαφνικά νοιαζόμουν τόσο για εσένα, που με άγχωνε και εμένα την ίδια. Αλήθεια, πρώτη φορά νιώθω πως ανοίχτηκα χωρίς δεύτερες σκέψεις σε κάποιον, πως ήθελα να του μιλήσω για τα πάντα. Ένιωθα τόσο οικεία, λες και γνωριζόμασταν καιρό. Πηγαίναμε για φαγητό, για ποτό, περνούσαμε χρόνο μαζί, κοιμόμασταν αγκαλιά και ενώ προσπαθούσα να με συγκρατώ και να με επαναφέρω στην πραγματικότητα, ένιωθα πολλά για εσένα.
Δεν ήθελα να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Κάθε φορά που βγαίναμε, είτε συζητούσαμε για κάτι σοβαρό, είτε για ανούσια θέματα, ξεχνιόμουν από οτιδήποτε άλλο. Δεν ήσουν μία απλή διέξοδος, υπήρχαν κι άλλα πράγματα που με γέμιζαν, ωστόσο επέλεγα πάντα εσένα. Εν αντιθέσει με σένα. Πολλές φορές ξεχνούσα την ύπαρξη εκείνου του ατόμου, ακόμη κι αν πολλάκις μου μιλούσες για εκείνη, κι εγώ σαν ακροάτρια και «ψυχολόγος» προσπαθούσα να σε καθησυχάσω και να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, λέγοντάς σου ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει.
3 μήνες αφ’ ότου ξεκίνησε το μεταξύ μας, έμελλε να λήξει -και παραδόξως όχι λόγω εκείνης. Είχα κουραστεί να με θυμάσαι όποτε ήθελες, να σου προτείνω πράγματα και να τα απορρίπτεις, να θέλω να είμαι δίπλα σου χωρίς τους όρους που είχες θέσει και να μην το αντέχεις. Δε σε κατηγόρησα ποτέ. Ήσουν ειλικρινής απ’ την αρχή. Εγώ όμως δεν άντεχα την όλη κατάσταση. Το βράδυ που στο είπα ένιωσα ότι έχανα το πιο κοντινό μου άτομο. Η σκέψη πως δε θα περνούσαμε ξανά χρόνο μαζί, με τρέλαινε. Με άφησες με το αμάξι και βγήκες να με χαιρετήσεις. Αγκαλιαστήκαμε, συνειδητοποίησα ότι έκλαιγες και όταν σε ρώτησα μου είπες να μη σε κοιτάω. Σήκωσες το κεφάλι κι εγώ σε αγκάλιαζα πιο σφιχτά. Όλη αυτή την ώρα που ήμασταν έτσι, σκεφτόμουν τις μικρές μας στιγμές και πόσο δεν ήθελα να σε αφήσω. Κι όταν τελικά μπήκες στο αμάξι και προχώρησα να φύγω, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε μικρά κομμάτια. Έτρεξα και σε αγκάλιασα πάλι. Φύγαμε εν τέλει.
Πέρασε μία μέρα που δεν είχα όρεξη για τίποτα. Δεν άντεχα στη σκέψη ότι δε θα μιλήσουμε ξανά, ότι δε θα έχω τη δυνατότητα να σε δω. Έτσι, ενώ πίστευα ότι ήμουν δυνατή, τη μεθεπόμενη μέρα σού έστειλα και κανονίσαμε να πάμε για καφέ. Στο συνηθισμένο μας μέρος. Δε σου είπα ευθέως όσα ένιωθα, νομίζω όμως κατάλαβες μέσες-άκρες. Όταν μου είπες πως την προηγούμενη μέρα είχε γυρίσει εκείνη και σου είπε ότι θέλει να είστε μαζί, ένιωσα να γκρεμίζεται όλος ο κόσμος. ‘Όταν μου είπες ότι ήμου απλώς μια φίλη σου, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Με γύρισες σπίτι και στον δρόμο επικρατούσε σιγή. Σου είπα ότι χαίρομαι για εσένα και είπες πως αυτό δε βοηθάει. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι περίμενες να ακούσεις.
Να σε παρακαλέσω; Να ξεσπάσω; Nα σου πω να μείνεις ενώ είχες επιλέξει να φύγεις; Φτάσαμε και είπες ότι αυτή τη φορά δε θα κατέβαινες να με χαιρετήσεις. Και κάπως έτσι έφυγα και έφυγες. Πέρασε ενάμιση μήνας που δεν ήξερα πώς είσαι, σε σκεφτόμουν αλλά προσπαθούσα να σε ξεχάσω. Έκανα πράγματα, ώστε να ξεχνιέμαι, αλλά μάταια. Και ήρθε η ώρα της σεζόν, που από πείσμα δεν ήθελα να αφήσω για εσένα. Αν και ήξερα κατά βάθος ότι θα μου έκανε κακό. Δεν ήθελα να σου δώσω την ικανοποίηση. Για άλλη μια φορά ένιωσα να έρχομαι κοντά σου, και ενώ θεωρούσα ότι το είχα αποδεχτεί, έκανα πισωγύρισμα.
Οι βόλτες μας με το αμάξι μού έφεραν στη μνήμη τις βόλτες μας τον χειμώνα. Ακόμα και ο ένας μήνας που έμεινα, ήταν αρκετός για να καταλάβω ότι δε μου είχες περάσει. Δεν έφυγα όμως εξαιτίας σου, αλλά λόγω συνθηκών. Καλύτερα όμως έτσι. Καλύτερα μακριά σου. Ίσως καταφέρω όντως να το ξεπεράσω. Απλώς μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί φεύγουν από κοντά μας εκείνοι οι άνθρωποι που θα θέλαμε να μείνουν περισσότερο από κάθε άλλον. Είμαι ευγνώμων για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Χαίρομαι αλήθεια που είσαι ευτυχισμένος μαζί της. Ξέρω πόσο ήθελες. Θα σε νοιάζομαι πάντα. Take care!
