Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μαριλένα Χρονοπούλου.
Μ’ ένα βλέμμα επικοινωνούσαμε πάντα. Τα λόγια ήταν περιττά για μας. Μ’ ένα βλέμμα σε ξεχώρισα μέσα στο πλήθος, χρειάστηκε μονάχα μια ματιά για να σ’ ερωτευτώ και στο τέλος αρκούσαν δύο ζευγάρια μάτια για να πουν «αντίο».
Πώς γίνεται δύο άνθρωποι που ταιριάζουν τόσο πολύ να μην μπορούν να ζήσουν μαζί; Βρίσκονται σε μόνιμη αναζήτηση μεταξύ τους, ξοδεύουν όλο τους το χρόνο μέχρι να βρουν ο ένας τον άλλον και μόλις επιτέλους ανταμώσουν, φέρονται λες και δεν το αντέχουν. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Η διαρκής αναζήτηση της μιας ψυχής απ’ την άλλη. Μόλις ο λόγος αυτός πάψει να υφίσταται, οι ψυχές αποδιοργανώνονται και κάνουν πράγματα παράλογα.
Γι’ αυτό σου λέω, εμείς οι δύο γεννηθήκαμε για να χανόμαστε και να ψάχνουμε ο ένας τον άλλο. Η απουσία είναι αυτή που μας δένει. Μη στενοχωριέσαι, λοιπόν. Έχουμε δικό μας τρόπο να επικοινωνούμε. Δεν έχουμε ανάγκη να κοιμόμαστε κάθε βράδυ στο ίδιο κρεβάτι. Δεν έχουμε ανάγκη να μαγειρεύουμε και να τρώμε μαζί. Όλα αυτά μας φθείρουν. Γιατί εμείς σε μία ώρα έχουμε πει όσα δεν μπορούν οι άλλοι να πουν ούτε σε δέκα χρόνια κοινής συμβίωσης. Και χωρίς καν να έχουμε κουνήσει ούτε εκατοστό των χειλιών μας.
Μου αρκεί να βλέπω αυτά τα μάτια να φωτίζονται με την ίδια ένταση κάθε φορά που συναντούν τα δικά μου. Όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Μου αρκεί που βλέπω πάντα αυτό το λαίμαργο βλέμμα. Λαχταράει να χορτάσει, όμως στην ουσία θέλει να παραμείνει πεινασμένο.
Το γουστάρουμε αυτό, ας το παραδεχτούμε. Γουστάρει ο ένας να λείπει στον άλλο. Αυτό μας κρατάει ζωντανούς. Δεν την αντέχουμε εμείς τη ρουτίνα. Αυτή είναι για τους άλλους. Δεν την αντέχουμε γιατί είμαστε διαφορετικοί. Σε όλα. Μονάχα σ’ ένα συμφωνούμε: Η έλλειψη μας κάνει καλό.
Περνάμε χιλιάδες ώρες σκεπτόμενοι πότε επιτέλους θα συναντηθούμε. Και μόλις αυτό συμβεί, όλα εκμηδενίζονται. Λες κι ο χρόνος σταματά για λίγο κι ύστερα ξεκινά πάλι απ’ την αρχή. Δε λέμε τίποτα, μια αγκαλιά μας είναι αρκετή. Κι αμέσως μετά το ρολόι αρχίζει πάλι να χτυπά. Κι εμείς ξεκινάμε ξανά να μετράμε αντίστροφα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ενωθούν οι ματιές μας. Όποτε κι αν συμβεί αυτό.
Η απουσία σου έχει γίνει καθημερινότητά μου. Βγαίνω με την παρέα μου, φλερτάρω με αγνώστους, όμως αυτό το μικρό κενό δε λέει με τίποτα να καλυφθεί. Δε θέλω εγώ να καλυφθεί. Θέλω να υπάρχει για να μου θυμίζει το σκοπό της ύπαρξής μας. Το έχω πάρει πλέον απόφαση. Θα σ’ αναζητώ, όπου κι αν βρίσκομαι. Όπως κι εσύ εμένα.
Μην ακούς τους άλλους. Μην ακούς κανέναν. Δεν ξέρουν τίποτα εκείνοι. Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με το σκοπό μας. Είμαστε χαρούμενοι με τη δουλειά μας, βγαίνουμε κάθε βράδυ με τους φίλους μας, γελάμε, ερωτευόμαστε, περνάμε ωραία. Κι όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, είμαστε πραγματικά εκεί ο ένας για τον άλλο.
Δε θέλω να χαλάσει όλο αυτό. Θέλω αληθινές στιγμές μαζί σου. Θέλω μονάχα μία ώρα, αλλά αυτήν την ώρα να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας. Να λέμε «μάτια μου» ο ένας στον άλλο και να το εννοούμε. Αντέχω να περιμένω όσο θέλεις.
Συντάκτης: Mαριλένα Χρονοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
