Συστημένο #105: Έλα να μου δείξεις πώς τα κατάφερες

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Μαριλένα Χρονοπούλου.

Κάποιες φορές, αλήθεια στο λέω, δεν αντέχω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Μισώ τις Δευτέρες, γιατί ξέρω ότι ξεκινά άλλη μια εβδομάδα δύσκολη κι ανούσια. Μισώ τις Παρασκευές, γιατί γνωρίζω ότι το σαββατοκύριακο θα με βρει πάλι μόνη, να καπνίζω και να σε σκέφτομαι. Μισώ αυτή τη μοναξιά. Τη βαρέθηκα. Ελπίζω να κάνει κι εκείνη το ίδιο κάποια στιγμή μαζί μου.

Με κουράζει τελευταία τόσο έντονα ο εαυτός μου, σε σημείο να μην ξέρω τι να τον κάνω. Τον κυκλοφορώ στα μπαρ κι αυτός τίποτα. Είναι με την ίδια κατεβασμένη φάτσα που σιχαίνεσαι να βλέπεις. Τον αφήνω, λοιπόν, στο σπίτι να μιζεριάζει. Τι άλλο μπορώ να τον κάνω;

Αναρωτιέμαι αν εσύ τα ‘χεις βρει με τον εαυτό σου. Σε περίπτωση που το ‘χεις κάνει, έλα, σε παρακαλώ, να δείξεις και σε μένα τον τρόπο. Έλα να μου πεις πώς μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις το άγνωστο. Γιατί έτσι έχω καταντήσει. Έχω αποξενωθεί πλήρως απ’ το είναι μου.

Τελευταία, έχω αρχίσει να κάνω προσπάθειες, ξέρεις. Άλλαξα δουλειά, βρήκα καινούργια στέκια να βγαίνω, μέχρι και νέο σπίτι ετοιμάζομαι να βρω. Μήπως δεν είναι ακόμη αρκετά; Δε βαριέσαι, είναι κι αυτά μια αρχή.

Τι άλλο μπορώ να κάνω; Ντρέπομαι να ρωτήσω τους φίλους μου, κουράστηκαν πια ν’ ακούν από μένα τα ίδια. Με τους συναδέλφους δεν έχω τέτοια οικειότητα, ούτε με την οικογένειά μου. Γι’ αυτό και στρέφομαι σε σένα. Όσο να πεις, έχεις κι εσύ μερίδιο ευθύνης σ’ αυτή την αποξένωση.

Δε σε κατηγορώ, μη θυμώνεις. Τι νόημα έχει πλέον να πετάει ο ένας στον άλλο το μπαλάκι της ευθύνης; Όταν το πάθος σβήνει, όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά. Το θέμα είναι να κρατήσεις τη φλόγα αναμμένη. Για την ακρίβεια, να την κρατήσουμε. Ο ένας μονάχα δε φτάνει.

Εύχομαι πραγματικά να τα ‘χεις βρει με τον εαυτό σου. Είμαι σχεδόν σίγουρη γι’ αυτό. Πάντα σε θαύμαζα για την ικανότητά σου να προσαρμόζεσαι γρήγορα στην αλλαγή. «Χαμαιλέοντα» σ’ αποκαλούσα, θυμάσαι; Κι εσύ γελούσες και μου ‘κλεινες το μάτι. Από τότε έπρεπε να το ‘χα ψυλλιαστεί.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω να μαθαίνω κάτι καινούργιο, ξέρεις, τύπου χόμπι. Όμως, κλασικά δεν ξέρω τι. Αλήθεια, σε τι θα έλεγες ότι είμαι αρκετά καλή; Μην μπαίνω σε άδικο κόπο. Δεν αντέχω ακόμη μια αποτυχία.

Απ’ την άλλη, αυτό είναι το σημαντικό. Να δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου σε κάτι που νομίζεις ότι δε θα καταφέρεις, κάτι που φοβάσαι και διστάζεις να επιχειρήσεις. Ίσως τότε να σταματήσεις να βαριέσαι τον εαυτό σου και να τον δεις μ’ άλλο μάτι. Τα μέτρια είναι για τους πολλούς, τα άκρα, όμως, για τους λίγους.

Ίσως αυτό να πρέπει να κάνω κι εγώ. Όχι ίσως, σίγουρα ναι. Αν κάτι έμαθα από σένα, είναι ότι το «ίσως» το χρησιμοποιούν όσοι θέλουν ν’ αποφύγουν με τρόπο κάτι. Ναι, αυτό πρέπει να γίνει. Για να βγάλεις τον εαυτό σου απ’ τη μούχλα πρέπει να σηκώσεις μανίκια, να πιάσεις γερά το σφουγγάρι και ν’ ανασκουμπωθείς. Οι δικαιολογίες για παράταση χρόνου στέρεψαν.

Εύχομαι να έχω δίκιο. Θέλω να τα καταφέρω. Θέλω ν’ αγαπήσω πάλι τις Δευτέρες και ν’ ανυπομονώ να ‘ρθουν οι Παρασκευές. Θέλω να βγαίνω το βράδυ και να τραβάω την προσοχή με το χαμόγελό μου κι όχι τον οίκτο με τη μιζέρια μου. Θέλω να κεντρίσω πάλι το ενδιαφέρον των φίλων μου με τα νέα μου. Θέλω να κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μην τον χορταίνω. Και μαζί μ’ όλα αυτά, θέλω να φύγεις τελείως απ’ τη ζωή μου, όπως ο καπνός απ’ το τελευταίο τσιγάρο που ανάβω απόψε για σένα.