Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ραφαηλία Π.
Κυριακή βράδυ και καθισμένη στον καναπέ κάνω τον υπολογισμό τους Σαββατοκύριακου μου. Μπέρδεμα βρε φίλε. Εκεί που πίστευα πως είχα βάλει τη ζωή μου σε μία τάξη. Εκεί που πίστευα πως μπορούσα να σου πω για πρώτη φορά «όχι» εμφανίστηκες πάλι μπροστά μου. Και ξέρεις γιατί έχω νευριάσει τόσο; Γιατί μέσα μου δεν ήθελα να σου πω όχι, απλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό είναι το σωστό.
Σωστό και λάθος λοιπόν. Υπάρχουν κάπου αυτοί οι ορισμοί; Υπάρχει κάπου μία λίστα που να μπορώ να τη διαβάσω και να διαλέγω πάντα τη στήλη του «σωστού»; Γιατί στη δική μου περίπτωση νιώθω πως κάποιος έχει κρύψει με τη σκιά του αυτή τη στήλη και μου άφησε μόνο τις επιλογές «λάθος», «κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου».
Σε είδα λοιπόν μετά από καιρό. Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, η ίδια αμηχανία, η ίδια έλξη. Αυτή τη φορά η διαφορά είναι ότι έχω όντως προχωρήσει τη ζωή μου. Έχω όντως γνωρίσει κάποιον. Και ξέρεις τι; Με φροντίζει. Νοιάζεται. Είναι τρυφερός. Με βοήθησε να αναγνωρίσω ότι αξίζω αυτό το κάτι παραπάνω. Ενώ εσύ από την άλλη κάθε φορά, όπως και αυτή τη φορά, μπήκες μέσα και είπες «καλησπέρα, ναι εγώ είμαι. Αυτός που μπορεί να ελέγχει το μυαλό σου. Αυτός που μπορεί να σε κάνει να υποκύψεις. Όχι επειδή σε θέλω. Αλλά επειδή μπορώ»! Κι εγώ η ανόητη υπέκυψα. Όχι επειδή μπορώ αλλά επειδή σε θέλω.
Φύγαμε μαζί και αυτό το βράδυ. Σε συνάντησα στο μέρος που θα σε συναντούσα μήνες πριν αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το βρω. Και μία μέρα το είδα μπροστά μου τυχαία. Και να που τώρα βρέθηκα εδώ μαζί σου. Η ίδια οικειότητα στα σώματά μας. Η ίδια έλξη. Λίγο μεθυσμένοι. Πολύ παθιασμένοι. Το απόλαυσα. Πιο πολύ από κάθε φορά. Μπορώ να πω πως ήταν η πιο δυνατή μας στιγμή όσους μήνες σε γνωρίζω. Κάθε φορά (σχεδόν), το απολάμβανα. Αυτή τη φορά όμως ήτανε λες και κάποιος μας είπε ότι θα είναι η τελευταία. Δώστε τα όλα. Και τα δώσαμε.
Και μετά σιωπή. Και μετά επιστροφή στην πραγματικότητα. Και μετά δε μιλάμε. Τι περίμενα δηλαδή; Ότι επειδή κάναμε ό, τι κάναμε ξανά θα μου έστελνες την επόμενη μέρα να με ρωτήσεις αν μου άρεσε; (Κι εδώ γελάμε!)
Ξέρεις τι δεν κατάλαβες ποτέ για μένα; Ότι ποτέ δε σου δόθηκα επειδή είχα ανάγκη ακόμη μία εμπειρία. Ένιωσα για σένα. Νιώθω για σένα. Δε σημαίνει ότι θέλω κάτι από εσένα τώρα, αλλά σε νοιάζομαι. Θέλω να είσαι καλά αλλά την ίδια στιγμή θέλω να μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω κάτι που μου έτυχε μέσα στη μέρα μου. Σαν ένας άνθρωπος που πέρασες μαζί του κάποιες καταστάσεις και έχετε αυτή την οικειότητα, βρε φίλε. Γιατί την έχουμε. Γιατί όσο αμήχανες είναι οι στιγμές που συναντιόμαστε μέσα στον κόσμο. Όσο αμήχανος και εγωιστής είσαι όταν είμαστε μόνοι μας, τόσο άνετα μπορούμε να συζητήσουμε για κάτι και να γελάμε, να σχολιάζουμε, να ανταλλάζουμε απόψεις.
Φαντάσου δύο οχήματα να συγκρούονται μετωπικά. Άσε τον ήχο της σύγκρουσης να ηχήσει στα αυτιά σου και κάνε εικόνα τη στιγμή. Όση ένταση έχει αυτή η στιγμή, τόση ένταση έχουν τα κορμιά μας όταν γίνονται ένα. Κι αυτό είναι σπάνιο.
Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Το θέμα είναι πως είχα βάλει τη ζωή μου σε μία τάξη και όταν σε είδα ένιωσα να χάνω για λίγο την ισορροπία μου. Όταν σε είδα, λίγα λεπτά αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν αυτός που νοιάζεται πραγματικά. Το έβαλα στο αθόρυβο. Παρήγγειλα ακόμα ένα γύρο σφηνάκια και έστρεψα το βλέμμα μου σε εσένα. Αυτά για προχθές.
Απόψε, στον απολογισμό μου έχω νεύρα. Έχω ένταση. Πνίγομαι. Θέλω να μπορώ επιτέλους να σου μιλάω ελεύθερα. Χωρίς να φοβάμαι πως θα σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορείς να με έχεις. Χωρίς να φοβάμαι πως πιστεύεις ότι θέλω να σου μιλάω επειδή θέλω να σε κατακτήσω. Σε κατέκτησα μωρό μου στο παρελθόν και σε έχασα. Πλέον σε νοιάζομαι. Πλέον σε θέλω αλλά όχι για μένα. Σε θέλω στη ζωή μου αλλά δεν είσαι η ζωή μου.
«Καλησπέρα λοιπόν αγαπητέ Α. Σε θέλω ακόμη αλλά τώρα μπορώ να ελέγχω και μόνη μου το μυαλό μου. Τώρα είναι καθαρά δική μου επιλογή αν θα υποκύψω και όχι δική σου. Αυτή τη φορά το απόλαυσα ίσως περισσότερο και από εσένα γιατί μέσα μου ήξερα πως αυτή μπορεί να ήτανε όντως η τελευταία φορά. Κι αν όχι να είσαι σίγουρος πως την επόμενη θα την επιδιώξω εγώ όταν κι αν θέλω. Να ξέρεις μόνο πως αλήθεια σε νοιάζομαι κι αν δεις αυτή την εξομολόγηση εύχομαι να κατάλαβες λίγο ποια είμαι γιατί κάπου το είχα χάσει. Τώρα το βρήκα όμως. Είμαι αυτή που σου τράβηξε το ενδιαφέρον λίγους μήνες πριν. Είμαι εκείνη που σε έβλεπε με εκείνο το βλέμμα που ποτέ δεν μπόρεσες να περιγράψεις. Είμαι εκείνη που ποτέ δεν είχατε πει καληνύχτα κι όταν είπατε για πρώτη φορά ήξερα πως κάτι είχε αλλάξει. Εμείς!»
