Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Ναταλία.
Θυμάμαι ακόμα πώς αισθάνθηκα τη μέρα που έφυγες. Το «δε γίνεται» που είχες πει ορκίζομαι πως αντηχεί ακόμα στ’ αφτιά μου. Θυμάμαι να κλαίω και να σε αγκαλιάζω, σφιχτά. Θυμάμαι και σένα να κλαις και το κλείσιμο της πόρτας. Μετά κενό.
Θυμάμαι να νιώθω χαμένη και τόσο μικρή στο μικρό μου διαμέρισμα. Οι φίλοι ανησυχούσαν μήπως κάνω καμιά τρέλα. «Μα, θα ξαναγυρίσει», τους έλεγα. Κι αυτοί συμφωνούσαν, ίσως από οίκτο. Χριστούγεννα –μόνη– με ένα μπουκάλι κρασί -ψέματα, δύο.
Κι ήρθε κι ο χειμώνας. Ο πιο κρύος χειμώνας που έχω περάσει. Παγωμάρα στο κορμί και την καρδιά. Μέχρι που ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. Ένα δικό «θέλω να σε δω, έρχομαι». Ναι, αυτό περίμενα.
Άνοιξη Φεβρουάριο μήνα. Σαν να μην πέρασε μέρα από εκείνο το καταραμένο απόγευμα του Δεκέμβρη. Κι όντως ήρθες. Πιο όμορφος από ποτέ. Ένιωσα την ιερότητά σου να φωτίζει τον χώρο. Θεέ μου, όταν με αγκάλιασες, σταμάτησε ο χρόνος, αλήθεια. Θυμάσαι που γελούσες όταν έλεγα ότι είναι ιερό το άγγιγμά σου;
Δυο μέρες. Δυο υπέροχες μέρες και μετά ξανά η ίδια κουβέντα. «Συγγνώμη, αλλά δε γίνεται», είπες κι έχασα τον κόσμο. Δεν πίστευα αυτό που ζούσα. Ξανά! Προσπάθησα να σε πείσω, αλλά δε με άκουγες. Σε άφησα να ξαναφύγεις.
Η ίδια ιστορία δυο-τρείς φορές ακόμα. Κάθε φορά με πονούσες περισσότερο. Μέχρι που έβαλα μυαλό κι αποφάσισα αυτή τη φορά να φύγω εγώ. Να φύγω για να μπορέσω να ζήσω. Μακριά σου. Τέρμα τα μηνύματα, τέρμα οι κλήσεις, τέρμα τα «σ’ αγαπώ», τέρμα όλα.
Και να ‘μαστε πάλι, μετά από τόσους μήνες, μα μιλάμε για τη σχέση μας. Να ξαναπροσπαθήσουμε, μου λες. Κουράστηκα, σου λέω. Δε μ’ ακούς, ποτέ δεν άκουγες. Θες να γίνει το δικό σου. Θύτης κανονικός κι εγώ αδύναμη και μικρή μπροστά σου.
Προσπάθησε, αν το θέλεις. Μη θυμώνεις, όμως, που είμαι αρνητική και φοβάμαι. Μη θυμώνεις που δε θέλω πια να πονάω. Μη θυμώνεις που θυμάμαι…
Είμαι εδώ, λοιπόν, γιατί μου είναι αδύνατον να φύγω από κοντά σου. Να σε προσέχω, από απόσταση αναπνοής μη μου πάθεις κακό. Έλα, λοιπόν, να αποτελειώσεις ό,τι πριν από μήνες ξεκίνησες. Έλα και σκότωσε κάθε ίχνος αγάπης που σου είχα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
