Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Φαίδρα Λοΐζου.
Λένε πως ένας απ’ τους τρόπους να ξεπεράσεις έναν χωρισμό είναι να γράψεις ένα γράμμα στον άνθρωπο που σε πόνεσε. Να γράψεις όλα αυτά που θα του έλεγες, αλλά να μην του το στείλεις. Δε συμφωνούσα ποτέ. Εγώ αυτά που είχα να πω, ήθελα να τα λέω πάντα κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.
Σου γράφω όμως εδώ γιατί, βλέπεις, δεν είμαστε ίδιοι. Γιατί εσύ δε βρήκες το λόγο ή φοβήθηκες να σταθείς απέναντί μου και να μου πεις αλήθειες. Γιατί δε μου έδωσες ποτέ την εξήγηση που σου ζήτησα, γιατί δε δέχτηκες ποτέ να με συναντήσεις έστω για να ακούσεις αυτά που εγώ είχα μέσα μου.
Και, ξέρεις, αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ απ’ όλα. Το γεγονός ότι δε σεβάστηκες ποτέ αυτά που σου ζήτησα απ’ την πρώτη κιόλας μέρα∙ να μου λες μόνο όσα εννοείς και να μου μιλήσεις όταν θελήσεις να φύγεις. Πονάει που οι δεσμεύσεις σου κι ο λόγος σου δεν είχαν καμία αξία.
Μην μπερδεύεσαι, δε με πλήγωσες εσύ. Σου έλεγα πάντα πως οι άνθρωποι μπορούν να σε πληγώσουν μόνο όταν τους δίνεις εσύ τη δύναμη να το κάνουν. Εγώ με πλήγωσα. Με πλήγωσα με την επιλογή που έκανα να είμαι δίπλα σου και να υπομένω όλα τα ξεσπάσματά σου, όλη την αμφισβήτησή σου, όλα τα «φύγε» και τα «έλα» σου.
Με πλήγωσα που σου έδωσα τόση δύναμη πάνω μου και τώρα νιώθω τελείως αδύναμη. Που συμβιβαζόμουν με τα ελάχιστα που μου έδινες, ενώ άξιζα τα πάντα. Που πίστευα όλα αυτά που με τόση ευκολία μου έλεγες, ενώ είχα ορκιστεί πως δε θα το κάνω. Ίσως ήταν το πόσο ωραία ηχούσαν στα αφτιά μου, ίσως είχα ανάγκη να τα πιστέψω, ίσως ήταν που κούμπωναν τόσο ιδανικά με τις αγκαλιές και τα φιλιά σου.
Τώρα η αγκαλιά μου είναι άδεια και τα φιλιά μου τα δίνω από ‘δω κι από ‘κει, απλώς και μόνο για να μου αποδείξω πως δε σε έχω καμία ανάγκη. Κι είναι αλήθεια αυτό. Δεν έχω ανάγκη από κάποιον που δεν μπορεί να νιώσει τίποτα για μένα, δε μου αξίζει κάποιος που δε με θέλει και δε βρίσκει το θάρρος να με κοιτάξει στα μάτια και να μου το πει, παρά μόνο με αφήνει με υποσχέσεις που ξέρει πως δε θα κρατήσει. Δε μου αξίζει κάποιος που δε με θέλει. Μου αξίζει αυτός που θα με θέλει και θα κάνει τα πάντα για να με κάνει χαρούμενη. Σε όλους αυτό αξίζει. Ακόμα και σ’ εσένα που φέρεσαι έτσι.
Σου γράφω εδώ για να σου πω ότι θα ήθελα να μη σε γνώριζα ποτέ. Ήταν εκείνη η μέρα που είχα αποφασίσει πως επιτέλους θα τα κάνω όλα σωστά. Θα ήθελα να μη σε πρόσεχα, θα ήθελα να μη μου είχες μιλήσει ποτέ. Ακόμα με στοιχειώνει εκείνη η πρώτη ατάκα καθώς έφευγα από το μαγαζί.
Μακάρι να μην είχα έρθει να σε βρω, μακάρι να μη σε πίστευα, μακάρι να είχα φύγει νωρίτερα. Είναι η πρώτη φορά που θα προτιμούσα να μετανιώνω για κάτι που δεν έκανα, παρά για κάτι που έκανα. Γιατί με άδειασες, γιατί με έκανες να φοβάμαι να νιώσω, γιατί με έκανες να αισθάνομαι λίγη, γιατί εγώ σε άφησα να τα κάνεις όλα αυτά.
Σου γράφω εδώ για να σου πω πόσο μετάνιωσα που μοιράστηκα μαζί σου την αγαπημένη μου ταινία, τους φόβους μου και τις ανασφάλειές μου, πόσο μετάνιωσα που σου μίλησα για την πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Μετάνιωσα, όχι γιατί το εκμεταλλεύτηκες, αλλά γιατί δεν άξιζες να τα ξέρεις.
Σου γράφω εδώ για να σου πω ότι δε με πληγώνει που δε με θέλεις. Δε σε κατηγορώ που δεν μπόρεσες ή επέλεξες να μη νιώσεις κάτι. Σε κατηγορώ για όσα υποσχέθηκες και δεν έκανες, για όλες τις φορές που με έδιωξες και με ζήτησες πίσω για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου. Για όσα με έκανες να πιστέψω, για τις ελπίδες που τόσα σκληρά μου πήρες πίσω. Για τη φυγή σου και τη σιωπή που τη συνόδευσε.
Σε κατηγορώ για όσα έλεγες και δεν εννοούσες. Μου είχες πει να μην αμφισβητώ τίποτα κι απλώς να χαμογελάω. Και το έκανα. Απλώς τώρα το χαμόγελό μου έχει σβήσει. Και, ξέρεις, έχω πολύ ωραίο χαμόγελο για να είμαι συνέχεια στενοχωρημένη για σένα.
Σου γράφω εδώ για να σου πω ότι τελικά είχες δίκιο. Δε φταίω εγώ, εσύ φταις. Δεν ήμουν λίγη, ήμουν πολλή για έναν άνθρωπο που δεν είχε τίποτα να μου δώσει. Δεν ήσουν για μένα και μακάρι να το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα.
Σου γράφω εδώ, γιατί στην τελική δεν ξέρω αν θα μπορούσες ποτέ να καταλάβεις όσα είχα να σου πω.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
