Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Λυδία
Κρυβόμαστε καιρό πίσω απ’ το δαχτυλάκι μας και το απολαμβάνουμε στο έπακρο κι οι δυο. Όχι πως δε μας αρέσουν τα ξηγημένα λόγια, τα ξεκάθαρα, μα μάλλον δεν ξέρουμε τι θέλουμε, προκειμένου να μπορέσουμε να το εκφράσουμε κιόλας.
Τόσα χρόνια που μας ξέρω, μία κρύο, μία ζέστη. Απ’ τη μια δήθεν αδιάφοροι κι απ’ την άλλη καιγόμαστε να συντηρήσουμε την καθημερινή επικοινωνία. Μέχρι που το πήραμε απόφαση πως πρόκειται για κάτι καθαρά φιλικό. Κι ήρθαν τα γεγονότα γι’ άλλη μια φορά να μας διαψεύσουν. Γιατί εγώ δεν κοιτάζω κάθε λίγο και λιγάκι το κινητό, μήπως και μου ‘στειλαν οι φίλοι μου, αλλά εσύ. Γιατί κατέληξα και πάλι σαν άλλο παιδί να κάνω νάζια και πείσματα, μήπως και τη σημασία σου κερδίσω κι ενδιαφερθείς λιγάκι παραπάνω.
Κι εσύ μπροστά μου, τη μια προσπαθείς με λέξεις να δείξεις πως δεν έχεις διαθέσεις ερωτικές και την άλλη το βλέμμα σου μαρτυρά τα πάντα. Ένα κοίταγμα, χιλιάδες κατεβατά που θα μπορούσε να μου ‘χες αραδιάσει στη συνομιλία μας. Μα τι να το κάνω το κοίταγμα μάτια μου; Χόρτασα βλέμματα αμήχανα, βαρέθηκα πια να το παίζουμε φίλοι.
Ας ξεκαθαρίσουμε επιτέλους εμείς οι δυο τι έχουμε. Ας μην ψάξουμε λέξη, ας μιλήσουμε για αισθήματα. Να σου πω τι νιώθω όταν βρίσκεσαι στον χώρο που με περιβάλει και να μου πεις κι εσύ αν νιώθεις κάποια έλξη σαν κοιταζόμαστε. Τα πράγματα συνέχεια μετέωρα κι εγώ να πιάνομαι από φράσεις προσπαθώντας να δημιουργήσω ένα παζλ. Μα μου λείπουν τα δικά σου κομμάτια. Και κάποια δικά μου επίσης, γιατί κι εγώ δεν έχω λέξεις για να ορίσω τι είσαι για μένα ή -ακόμα καλύτερα- τι θα ήλπιζα να είσαι.
Μια ευκαιρία. Να δούμε αν όντως υπάρχει κάτι ή αν το δικό μας στόρι πρέπει να λήξει άδοξα πριν παιχτεί κι ο τελευταίος κύκλος. Ας αφεθούμε, ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε πως πρέπει να δηλώσουμε τα αισθήματα, να προσδιορίσουμε τη σχέση. Έλα να πάμε μια βόλτα τα δυο μας. Να περπατήσουμε δίπλα στη θάλασσα, να πάρουμε μια μπίρα κι ένα παγωτό χωνάκι στο γυρισμό. Να μας φυσάει ο αέρας και απλώς να μιλάμε. Νομίζω πως δεν έχουμε περάσει τόσο χρόνο μόνοι μας.
Να σε γνωρίσω και να με γνωρίσεις. Βαθύτερα κι όχι πια επιφανειακά. Δε θέλω πια να ξέρω σκόρπια πράγματα, θέλω να κάνεις χώρο να δω στην ψυχή σου. Να καταλάβω τις ευαισθησίες σου, πώς σκέφτεσαι και αν πονάς. Τι περνάει απ’ το μυαλό σου τα βράδια πριν πέσεις για ύπνο. Όλα εκείνα τα κρυμμένα που κρατάς για σένα κι ένα προσωπείο αινιγματικό ανοίγεται μπροστά μου.
Δε θέλω να γίνουμε κάτι άλλο απ’ αυτό που ήδη είμαστε. Θέλω όμως να καταλάβω και να καταλάβεις πού βρισκόμαστε, σε ποιο σημείο, αν υπάρχει όντως κάτι ανάμεσά μας ή αν είναι όλα προϊόν μιας φαντασίας που αναμφίβολα έλκεται από σένα. Ποτέ δε μου ανοίγεσαι, παράπονο το έχω.
Νιώθω μια έλξη και τη νιώθεις κι εσύ. Το διακρίνω. Και μετά χάνεται, την αφήνουμε μέχρι να ζωντανέψει ξανά. Πότε επιτέλους θα βγάλουμε μια άκρη εμείς οι δύο; Θα καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε το βήμα, να δώσουμε έστω ένα φιλί κι ύστερα ας τελειώσουν όλα.
