Συστημένο #15: Δεν ξέρω γιατί πίστεψα σε μας

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Ελένη Κυδωνιάτη.

Άκου να δεις πώς έχει το πράγμα. Πίστεψα σε μας, αυτή είναι η αλήθεια. Άρχισα να κάνω όνειρα, να χτίζω ιστορίες πριν προλάβω να σε γνωρίσω καλά. Δεν υπολόγισα το ενδεχόμενο ότι μπορεί κι εσύ να είσαι μια απ’ τα ίδια. Αυτό ήταν το λάθος μου. Ήσουν.

Κάθε φορά που προσπαθώ να πω την ιστορία απ’ την αρχή, πονάω όλο και περισσότερο. Συνειδητοποιώ πόσο ελπιδοφόρο ήταν το ξεκίνημά μας και πόσο καταστροφική η συνέχεια. Με πλησίασες σε μια φάση της ζωής μου που πνιγόμουν. Είχα ανάγκη από κάποιον, σαν κι εσένα, να με τραβήξει απ’ τα σκοτάδια. Και μόλις αποφάσισες να μπεις με το έτσι θέλω στη ζωή μου, πίστεψα ότι βρήκα αυτό που έψαχνα από καιρό. Ξέγραψα με μιας όλο μου το παρελθόν για να είμαι μαζί σου. Μόνο μαζί σου.

Και κάπου εκεί, στο κομμάτι της αποκλειστικότητας είναι που το χάσαμε. Γιατί, βλέπεις, εσύ είχες ξεχάσει να μου πεις μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια για τη ζωή σου. Είχες ξεχάσει να μου πεις ότι μοιράζεσαι το κρεβάτι σου, το σπίτι σου, τη ζωή σου όλη, με έναν άλλο άνθρωπο. Κι ότι η ιστορία αυτή κρατάει χρόνια ολόκληρα.

Όταν η αλήθεια ξεγυμνώθηκε μπροστά στα μάτια μου, εγώ αντί να φύγω μακριά σου, έμεινα εκεί να προσπαθώ. Να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι σου, να προσπαθώ να καταλάβω ποια από αυτά που λες τα εννοείς και ποια είναι φλυαρίες, να προσπαθώ να βρω δυνάμεις να μείνω λίγο ακόμα, να προσπαθώ για το «μαζί». Ένα «μαζί» που όπως φάνηκε στο τέλος, μόνο εγώ το είχα ανάγκη. Εσύ τον είχες βρει τον άνθρωπό σου προ πολλού. Κι αυτός ήταν ο εαυτός σου.

Το μαρτύριό μου είχε ξεκινήσει απ’ τη μέρα που μου μίλησες για πρώτη φορά. Απλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Το έμαθα στη συνέχεια, με τον πιο επίπονο τρόπο. Έκλαψα για σένα, έσφιξα τα δόντια, έκανα την αξιοπρέπειά μου κουρέλι, μα όσο κι αν προσπάθησα να σε διώξω, εσύ επέμενες πεισματικά να εμφανίζεσαι. Είτε στον ύπνο μου, είτε εκεί που σύχναζα. Παρών παντού, στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Έδινες υποσχέσεις που δεν μπορούσες να κρατήσεις κι εγώ σε πίστευα και σε συγχωρούσα, βυθίζοντας τον εαυτό μου σε χειρότερα σκοτάδια από αυτά που βρισκόμουν όταν με πρωτοβρήκες.

Έφυγα μακριά σου, έβαλα τόσες χώρες ανάμεσά μας και πίστεψα ότι έτσι θα γλυτώσω από εσένα. Είμαι ακόμα εδώ, όμως, να γράφω για σένα, οπότε καταλαβαίνεις ότι το κόλπο μου αυτό δεν έπιασε. Τώρα πια το έχω αποδεχτεί. Όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήμουν τέρμα ερωτευμένη μαζί σου. Και δε φαντάζεσαι πόσο προβληματίστηκα για την επιλογή της λέξης «ήμουν».

Πλέον η σκέψη σου δε με βασανίζει κάθε μέρα. Νομίζω τουλάχιστον! Έχω κάνει βήματα, η αλήθεια να λέγεται. Τώρα πια μου έχει μείνει μόνο το παράπονο. Παράπονο γιατί ξέρω πόσο θα τα βρίσκαμε εμείς οι δύο, πόσο ταιριάζει ο τρόπος ζωής μας, πόσο κοινά είναι τα ενδιαφέροντά μας. Το μόνο που ζητούσα από εσένα ήταν μία ευκαιρία, όπως αυτή που έδωσα εγώ σε σένα στην αρχή.

Ποτέ δεν πήρα την ευκαιρία μου να παίξω βασικός. Ήμουν μονίμως στον πάγκο και περίμενα μήπως κάποια στιγμή μπω αλλαγή. Το παιχνίδι, όμως, έπρεπε να λήξει κάποια στιγμή κι όταν ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει. Όχι μόνο το ματς, αλλά και το χρόνο μου.

Άμα κάποια στιγμή αυτό το κείμενο πέσει στα χέρια σου, θα καταλάβεις αμέσως ότι αναφέρεται σε σένα. Δεν πειράζει, όμως, θα το ρισκάρω. Έτσι κι αλλιώς, έχω εκτεθεί πολλές φορές μέχρι τώρα.  Στο αφιερώνω, λοιπόν. Όταν γράφω για σένα, οι σελίδες γεμίζουν πολύ πιο εύκολα, είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να σου πω. Κι όμως επιλέγω τη σιωπή. Δεν ξέρω γιατί πίστεψα σε μας εξαρχής. Μάλλον θα ‘χα χιούμορ…