Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
«Θα σ’ αγαπώ για πάντα», είπες ένα βράδυ ενώ έγερνα πάνω σου στο κρεβάτι.
Μη λες το ποτέ και το πάντα, αποκρίθηκα. Δεν μπορείς να το τηρήσεις.Κανείς μας δεν μπορεί.Ειμαστε γεμάτοι φθορά μεσα μας. Το ποτέ και το πάντα θέλουν αιωνιότητα, απεραντοσύνη. Είναι γαλαξίες και θάλασσες. Είμαστε μικροί εμείς οι άνθρωποι. Περαστικοι. Δεν τις χωράμε τις αιωνιότητες, μάς ξεχειλώνουν. Μας κάνουν και χάνουμε το σχήμα μας.
Θύμωσες. Δεν το δέχτηκες. «Εγώ θα σ’ αγαπάω», είπες αποφασιστικά. «Μίλησε η καρδιά μου. Πάντα, με ακούς; Πάντα.»
Σ’ άφησα να το λες. Σώπασα. Μου άρεσε η σιγουριά σου. Η φωνή σου ακουγόταν τόσο σταθερή μα κι εύθραυστη συνάμα. Σε πίστεψα για μια στιγμή, αφέθηκα στην αιωνιότητά σου. Ισως κάνω λάθος, σκέφτηκα. Και τότε σε ρώτησα τι είναι το πάντα και το ποτέ. Πες μου. Εσύ ξέρεις πολλά. Περισσότερα από μένα.
«Οταν η καρδιά θα μιλήσει θα αποφασίσει και θα βάλει τη σφραγίδα της κι άπαξ και μπει, τίποτα δεν ξεχνιέται. Εχει μνήμη η καρδιά. Εχει μυρωδιά η αγάπη. Εχει γεύση ιδρώτα κι έρωτα. Έχει γέλιο συγκεκριμένο. Εχει χτύπο ξεχωριστό. Εχει ήχους από βήματα στον διάδρομο, ανάσες κοφτές κι άλλες βαθύτερες. Εχει όνειρα, ταξιδια χωρίς εισιτήριο, παράνομες αποδράσεις. Κι αυτά ποτέ δεν αλλάζουν. Μένουν πάντα εκεί όπου πλάστηκαν και πήραν μορφή απόκοσμη, μυθική μέχρι που έγιναν ιδέα. Πάντα εκεί. Εκτός…
Εκτός κι αν δείξει τα δόντια του ο θάνατος. Μόνο αυτός ο ύπουλος, ο ανίκητος μπορεί να τα σταματήσει. Αν θελήσει, τα αφήνει στη μέση. Αυτός φταίει για κάθε τι που ονομάσαμε φθαρτό. Αυτός φταίει που δεν πιστεύεις στο ποτέ και στο πάντα. Άφησε πολλές αιωνιότητες μισές σε τούτο τον κόσμο. Αυτός, αυτός ευθύνεται.
Αλλά του την έχει στημένη η αύρα, η ψυχή, εκείνη που ονόματα έχει χίλια κι υποστάσεις άλλες τόσες. Αυτή δεν μπορεί να τη νικήσει. Του ξεγλιστράει και γελάει. Πάει και βγαίνει και μπαίνει σε όποιο σώμα θέλει εκείνη. Και μπερδεύεται και κρύβεται ανάμεσα σε ανθρώπους. Τρέχει ελεύθερη, βουτάει στο κενό, παίρνει φόρα και ξανά ψηλά στο απέραντο. Κατάλαβες;»
«Πάντα έχεις έναν τρόπο να με πείθεις και να με ηρεμεις. Ποτέ δε θα αλλάξει αυτό», σου είπα χαμογελώντας.
