Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Εύη Κιοπεκτζή.
Κάποιοι λένε πως οι ουλές είναι παράσημα. Ίσως και να είναι. Απόδειξη πως κάποτε ζήσαμε. Νιώσαμε. Ατρόμητη, φρόντισα να αποκτήσω αρκετές. Καθώς μεγαλώνω, εμφανίζονται ένα ένα τα μπαλώματα. Άραγε μου άξιζαν όλες; Αν κοιτάξω τον χρόνο πίσω και με δικάσω, θα βρεθώ υπόλογη.
Είμαστε οι επιλογές μας όμως. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ανεξάρτητα από τα γεγονότα πάντα έχουμε επιλογή. Επιλογή να ανεχτούμε, να ρισκάρουμε, να γευτούμε. Ακόμα και να πληγωθούμε. Η αλήθεια είναι πως σου χρωστάω ένα ευχαριστώ. Μου θύμισες πώς είναι να καίγεσαι να δεις τον άλλο. Πώς είναι να χάνεσαι σε ένα φιλί κι ας πλησιάζω τα σαράντα. Και σ’ ευχαριστώ για το φινάλε. Αυτό που περίμενα από την αρχή και δε διαψεύστηκα.
Θυμάσαι τι σου έλεγα; Ότι έχω αλλεργία στο «σ’ αγαπώ». Σου είχα ζητήσει να μην μου το πεις ποτέ. Κι εσύ συμφώνησες. Βολικό να με πείσω πως δεν πιστεύω στην αγάπη. Στον έρωτα ναι. Στον ενθουσιασμό. Στο ειλικρινές «σε θέλω» που δηλώνει την έλξη. Βλέπεις η αγάπη δεν είναι θεωρία. Θέλει αποδείξεις στα δύσκολα. Όπως λέει κι ένα τραγούδι για αγάπες, παλιές, που έκαναν πίσω τη στιγμή που θέλησαν τα περισσότερα.
Δε σου χρεώνω τίποτα. Αντιθέτως μόνο ευχαριστώ θα ακούσεις απ’ τα χείλη μου. Ήσουν ειλικρινής από την πρώτη στιγμή. Εγώ επέλεξα να ρίξω όλες τις άμυνές μου. Ήξερα τι διακινδύνευα. Εμένα. Έβαλα ενέχυρο εμένα και το ζήσαμε. Επέλεξα την ποινή μου. Επέλεξα ένα ένα τα μπαλώματά μου και περίμενα την πληγή να ανοίξει. Δε μου έκανες νέες, όμως. Εκείνες που υπήρχαν, αυτές έμειναν και πάλι.
Ο χρόνος κύλησε και πλέον μπορώ να σε σκέφτομαι χωρίς να νιώθω πως θα ήθελα την παρουσία σου. Μη γελιέσαι. Στα χιλιάδες πράγματα που είναι γεμάτο το μυαλό μου, έχει τον τρόπο η μνήμη σου ακόμη να με κεντά. Νέος χρόνος και προσπαθώ να σε αντικαταστήσω. Στο μυαλό, στην καρδιά, στο κορμί μου το ίδιο. Να κουμπώσει έτσι απόλυτα σε κάποιο άλλο σώμα. Περάσα διάφορα. Γεύτηκε το δέρμα μου άλλα χείλη. Με άγγιξαν, μα δεν ένιωσα. Ο φίλος μας με κατηγόρησε πως φοβάμαι να αγαπηθώ. Πως στήνω φράγματα. Πως είμαι ένας άνθρωπος που αξίζω να αγαπηθώ.
Μπορεί. Έλα όμως που φοβάμαι. Να αγαπήσω ξανά, τρέμω. Δεν είναι ο φόβος του καινούργιου που έρχεται αλλά ο φόβος του παλιού. Και ξέρεις ποια είναι η κατάρα αυτών που αγάπησαν; Μέχρι την τελευταία τους πνοή, θέλουν αυτός που επέλεξαν να αγαπήσουν, να είναι καλά, γιατί έτσι. Για το γαμώτο.
Να είσαι καλά λοιπόν. Αλήθεια το εννοώ. Σαν επίλογος. Καλή συνέχεια. Καλή ζωή.
