Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Η. στον Α.
Σε γνώρισα πριν έναν χρόνο κι ήσουν από αυτά τα άτομα που πίστευα πως δε θα ταίριαζα ποτέ. Φαινόσουν τόσο διαφορετικός από μένα, όχι μόνο στο στιλ και τις συνήθειές σου, αλλά κι ως άνθρωπος. Ήθελες να δείχνεις σαν αυτούς που δεν έχουν συναισθήματα, που απλώς θα γνωρίσουν κάποια και την επόμενη μέρα θα την παρατήσουν. Φοβήθηκα πως αν σε πλησίαζα παραπάνω θα πληγωνόμουν, αλλά μπήκα στη διαδικασία να μάθω πώς είσαι πραγματικά.
Η αλήθεια είναι πως συνειδητοποίησα ότι δεν ήσουν όπως φανταζόμουν, ένιωσα τις ευαισθησίες, τη συστολή σου ότι τελικά εγώ ήμουν πιο άνετη στο να σε προσεγγίσω. Έτσι αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά και κάθε φορά που σε έβλεπα, ένιωθα την ίδια ευτυχία, ένιωθα το χαμόγελο στα χείλη μου να ‘ναι αληθινό, να πηγάζει απ’ την ψυχή μου.
Κάπου στην πορεία, όμως, οι ανασφάλειές μου με νίκησαν κι απομακρύνθηκα. Θέλησα να βρω τη σιγουριά που χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο στη ζωή μου, αλλά αν με ρωτάς ακόμα το μετανιώνω.
Μπορεί να με πλησίασες πάλι, αλλά δεν ήταν ίδιες οι συνθήκες, πλέον υπήρχε κάποια άλλη στη ζωή σου. Κατηγόρησα τον εαυτό μου πως εγώ σε οδήγησα εκεί, πως αν δεν είχα φύγει ίσως εγώ να ήμουν στη θέση της κι όλα να ήταν όπως τα θέλαμε.
Δεν ξέρω γιατί επέλεξα να μείνω και να υπάρχω παράλληλα ενώ αυτό μου προκαλούσε πόνο, αλλά απ’ τη μέρα που ξαναγύρισες ορκίστηκα πως δε θέλω να σε χάσω πάλι, ακόμα κι αν έπρεπε να υποδύομαι πως όλα ήταν καλά. Αν κάτι, όμως, κατάφερε να με τρελάνει ήταν η δική σου συμπεριφορά, ήταν σαν να ήθελες να ήσουν εδώ, αλλά να σε κράταγε η σταθερότητα της σχέσης σου ή ίσως πάλι να έφταιγε η ανασφάλεια που σου είχα προκαλέσει εγώ. Ήταν σαν να με κατηγορούσες με τις αντιδράσεις σου για το σημείο που είχαμε φτάσει. Έμαθα, όμως, να υποχωρώ και να παίρνω την ευθύνη στους τσακωμούς μας.
Κάποια στιγμή η σχέση αυτή τελείωσε κι άρχισα να ελπίζω πως όλα θα έμπαιναν σε μια σειρά, ότι πλέον δε θα έκανα μόνο όνειρα, αλλά δεν εξελίχθηκαν έτσι τα γεγονότα. Κάθε μέρα προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι όλο αυτό, τι θες από μας, από εμένα.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι μπορούσα να σου πω ό,τι με απασχολεί, ότι όταν όλα γίνονταν ανυπόφορα, στην αγκαλιά σου θα έβρισκα το καταφύγιό μου. Μέχρι που μου ξεκαθάρισες πως η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη για να είμαστε μαζί.
Έδειξα κατανόηση, αλλά όσο και να προσπάθησα να φύγω, δεν τα κατάφερα. Γνώριζα ανθρώπους, αλλά πάντα εσύ νικούσες μέσα μου. Σαν εσένα δεν ήταν κανείς. Θύμωνα που σε επέλεγα ξανά και ξανά, που καταλάβαινα πως αυτό που ένιωθα ήταν μεγάλο για σένα.
Ακόμα περιμένω αυτήν τη στιγμή, ας μην το παραδέχομαι ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ, αλλά έστω κι ένα κομμάτι μέσα μου θα σε περιμένει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
