Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Είναι αυτά τα βράδια απολογισμού που λες να τα βάλεις για λίγο κάτω. Περνάνε τότε σαν σε φιλμ όλα τα πρόσωπα της ζωής σου και στέκονται ένα ένα, να τα παρατηρήσεις. Τι πήρες τι έδωσες, πότε τα παράτησες και είπες πως δεν αντέχεις άλλο και εκείνες τις φορές που με μια βαθιά ανάσα είπες πως θα ξαναπροσπαθήσεις.
Θυμάμαι απ’ όταν ήμουνα παιδί, πως δε με έπαιρνε ποτέ ο ύπνος τα βράδια, χωρίς τις κασέτες μου. Κασέτες γεμάτες παραμύθια, από κόσμους που ήθελα να ζήσω, γεμάτους χρώματα και μυρωδιές. Ταξίδευα σαν μια άλλη Αλίκη, και χανόμουν ήσυχα και γαλήνια κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
Μεγαλώνοντας τα παραμύθια σώπασαν και τα βράδια άλλαξαν χαρακτήρα. Τώρα αντί για μακρινούς ονειρεμένους προορισμούς, υπάρχει μόνο μια αγέλη σκέψεων που έρχονται με μια λύσσα να σε κατασπαράξουν μόλις ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι. Οργανωμένες, γνωρίζοντας καλά τον κάθε τρόπο που θα χρησιμοποιήσεις για να τις αποφύγεις, γλύφουν το μυαλό σου μέχρι να παραδοθείς στο κάλεσμά τους, ανήμπορος πια να αντισταθείς. Για άλλο ένα βράδυ δε θα κοιμηθείς.
Πρώτη έρχεται πάντα η πιο δύσκολη. Αυτή που σε καίει ολόκληρο και θες βοήθεια για να την αντέξεις. Είναι η πιο παλιά, αυτή η σκέψη που έχει επιβιώσει από κάθε προσπάθειά σου να τη διαλύσεις. Σηκώνεσαι τότε να κάνεις ένα τσιγάρο, μια γύρα μες το σπίτι. Κι υπολογίζεις, τις ώρες και τα λεπτά που έμεινες να περιφέρεσαι σαν κατάρα, σαν ξένος μέσα στους τέσσερίς σου τοίχους.
Εμένα απόψε δε μου βγαίνουν οι αριθμοί. Δεν τα υπολόγισα σωστά και βγήκαν χρέη και δάνεια που δεν ξεπλήρωσα γιατί ποτέ δεν πήρα πίσω. Είναι περίεργη ιστορία η αγάπη. Θα ήταν αλήθεια τόσο λυτρωτικό να μπορούσες να ζητήσεις δυο γραμμάρια, σαν να αγόραζες τσιγάρο. Σου έδωσα 4 θέλω πίσω τα μισά και τα λέμε πάλι σε δυο βδομάδες. Ποιότητα, ποσότητα και ζάλη. Καθαρές δοσοληψίες και ο καθένας ήσυχος πως θα πάρει αυτό που του αξίζει.
Μα όπως όλα, τρέφεται κι αυτή απ’ τ’ άδικο. Γιατί είναι αυτοί οι άνθρωποι που αγαπάνε πολύ. Άνθρωποι λυπημένοι, με βλέμμα καθαρό και ψυχή βαθιά. Σαν να μη νιώθουν πόσο πονάει, σαν να μην ξέρουν ότι αφανίζει τα πάντα άμα της καπνίσει και δε σηκωθεί με κέφια το πρωί. Που τους χλευάζουν γιατί δεν τους καταλαβαίνουν λέγοντας πως είναι ρομαντικοί και ψευτοαφελείς. Μα αυτοί χαμογελούν και αγαπάνε ακόμα περισσότερο σαν να αγαπάνε και για σένα.
Κι αν δε στο πουν ή δεν στο δείξουν, να μάθεις να το κλέβεις. Να το διεκδικείς σαν αναπόσπαστο δικαίωμά σου πάνω τους. Αν πάλι δεν τα καταφέρουν, μη βιαστείς να τους κατηγορήσεις για αδυναμία παρά μονάχα αγάπα τους εσύ λιγάκι παραπάνω.
Αρρώστια είναι και εξαπλώνεται. Με φιλί αγκαλιά και ελπίδα. Και μη μασάς. Νικάει και τον θάνατο.
