Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
52 αναπάντητες. Πάλι ξεπέρασα τον εαυτό μου. Έφτασα το δικό μου προσωπικό ρεκόρ μέσα σε μία μόλις ώρα. Όταν τις είδες και με κάλεσες, το βάφτισα νοιάξιμο, ενδιαφέρον, ανησυχία. Σου είπα πως αγχώθηκα που δεν το σήκωνες, πως έβαλα στον νου μου πράγματα άσχημα και με ζώνανε τα φίδια μήπως και είχες πάθει κάτι. Όμως η αλήθεια είναι ότι δε σκεφτόμουν τίποτα. Απλώς πατούσα το κόκκινο κουμπί και απευθείας έπαιρνα ξανά, σαν παιδί που επίμονα ήθελε να γίνει το δικό του.
Είχα πεισμώσει που δε μου απάντησες, έκανε πάρτι ο εγωισμός κι ενδόμυχα κι η ανασφάλειά μου. Η λογική προσπαθούσε να μου πει ότι απλώς δεν το βλέπεις, ότι εκείνη την ώρα κάνεις κάτι άλλο. Όμως εγώ δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την άγνοια. Το να μην ξέρω πού είσαι και τι κάνεις, μου προκαλούσε πανικό. Όχι ότι αν μου έλεγες ότι θα πέσεις για ύπνο και απλώς άφηνες το κινητό στην άκρη για να κάνεις το οτιδήποτε θα μπορούσα με κάποιο τρόπο να το διαπιστώσω. Ήθελα απλώς αυτή την ψευδαίσθηση ελέγχου που κάλυπτε εξαιρετικά τις ανασφάλειές μου. Λίγο με ένοιαζε τι θα μου έλεγες αν το σήκωνες και η λογική μού φώναζε να δω τα πράγματα ψύχραιμα. Όμως μέσα στο χάος που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι μου έπειθα ακόμα και τον εαυτό μου ότι η στάση μου αυτή δεν κρύβει κίνητρο αλλά υπέρμετρη αγάπη. Κι ας ήξερα πως τελικά το πρόβλημα ήταν δικό μου.
Καμία άφεση, καμία χαλαρότητα. Μόνο πίεση. Δεν μπορούσα ν’ αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους. Δε σου έδινα χώρο ν’ αναπνεύσεις. Ήθελα να ξέρω πού βρίσκεσαι κάθε λεπτό, ζητούσα από σένα αναφορά για κάθε σου κίνηση. Προσπαθούσα να συνδέσω γεγονότα, ώστε να διαπιστώσω αν μου λες αλήθειες κι αν τσάκωνε κάνα ψέμα σου η συνδυαστική μου σκέψη, πάντα θα έφταιγες εσύ που δε με εμπιστεύτηκες και δεν ήσουν ειλικρινής μαζί μου και ποτέ εγώ.
Τότε νόμιζα ότι σε αγαπούσα κι ότι η στάση μου ήταν ο δικός μου τρόπος να στο δείξω. Πίστευα ότι το να θέλω να γνωρίζω τα πάντα για σένα, για τους φίλους σου, κάθε στιγμιότυπο της καθημερινότητάς σου ήταν από έρωτα κι ότι η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα ύψη. Κι όμως δεν ήμουν τίποτα παραπάνω παρά ένας ανασφαλής που προσπαθούσε με κάθε τρόπο στο τέλος της μέρας να σε κάνει να γυρίσεις σε εκείνον. Όντως σε αγάπησα, πολύ, γι’ αυτό στιγμή μην αμφιβάλεις. Όμως δεν άντεχα την ελευθερία σου, δεν είχα μάθει πώς να ‘μαι δίπλα σου και να σε καταλαβαίνω. Θεωρούσα πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω απ’ αυτό που θέλω εγώ, πως τα πράγματα πρέπει να γίνονται συνέχεια όπως τα έχω στο μυαλό μου, πως υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος κι είναι αυτός που θα υποδείξω εγώ.
Ο τρόπος μου να σου δείξω πόσο σε θέλω ήταν να σε κλείσω σ’ ένα κλουβί επιδιώκοντας να σ’ έχω υπό την προστασία μου. Νόμιζα πως αν σου πρόσφερα όσα ήθελες, αν γινόμουν εγώ το τέλειο που έψαχνες, θα μπορούσες να είσαι για πάντα εδώ. Την αγάπη σου την είχα ανάγκη όσο ποτέ κι όμως η σχέση μας ήταν παθολογική. Το τι είχες πραγματικά εσύ ανάγκη το κατάλαβα χρόνια μετά.
Άντεξες πολύ, ακόμα κι εγώ σήμερα σου βγάζω το καπέλο. Αν ήμουν εσύ τότε, θα με είχα χωρίσει νωρίτερα. Ποιος ήμουν εγώ που ήθελα να ‘χω τα πάντα υπό έλεγχο; Μπορεί ο χωρισμός μας να με πόνεσε, μπορεί να ήσουν το πιο δύσκολο φινάλε μου, όμως ο λόγος ήταν ότι ήξερα πως φταίω εγώ. Ακόμα κι αν το πήρες πάνω σου, ακόμα κι αν έφυγες εσύ, εγώ το είχα προκαλέσει. Ευχαριστώ που είναι αντίο, κατάλαβα ποια δεν πρέπει να είμαι κι άλλαξα. Όσο κι αν λένε ότι οι άνθρωποι είναι γραφτό να παραμένουν ίδιοι, εσύ πήρες την ελευθερία που εγώ υποσυνείδητα σου στέρησα κι εγώ το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου, που δεν είναι άλλο απ’ το ότι δεν μπορείς να κρατήσεις κανέναν πλάι σου με το ζόρι.
Σήμερα ξέρω πως δεν περνούν όλα απ’ το χέρι μου, πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω. Κι αυτό το οφείλω σε σένα που τότε είπες πως μ’ αγαπάς αλλά δίπλα μου δε θες άλλο να μείνεις. Να σου πω την πάσα αλήθεια; Αν γνώριζα σήμερα τον τότε εαυτό μου, δε θα έφτανα μαζί του ούτε στο δεύτερο ραντεβού.
Σε σένα που ζωγράφισες το πιο ωραίο αρκουδάκι
