Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
«Τι θα γίνει τελικά με εμάς;» με ρώτησες πάλι εχθές κατά το ξημέρωμα και σκάλωσα λιγάκι είναι η αλήθεια. Σκάλωσα γιατί έχω ξεμείνει από δικαιολογίες να σου πω για να σε αποφύγω, ή μάλλον, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, για να αποφύγω την αλήθεια μου, που είναι πως με τρομάζει η ερώτησή σου. Πρόσεξέ με, όχι εσύ, όχι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε εμένα και σε εσένα, η ερώτηση η ίδια είναι αυτή που με λούζει με ιδρώτα πιο παγωμένο κι από σταγόνες θάλασσας Απρίλιο μήνα. Για δευτερόλεπτα σκέφτηκα να σου ξαναπώ μία από τις πολλές. Μια από αυτές που ήδη έχω κάψει προσπαθώντας να σου αποδείξω ότι στέκουν. Τις πήρα όμως μία-μία και συνειδητοποίησα πως ούτε εμένα δεν έπειθα, πώς λοιπόν να κάνω εσένα να τις δεις για λογικές;
«Είναι κακό το timing». Μα ναι βρε μωρό μου, τι δεν καταλαβαίνεις, αν είχες σκάσει στη ζωή μου ένα μήνα μόνο πιο μπροστά όλα θα ήταν πιο εύκολα, αλήθεια σου το λέω. Θα ήταν ο περίγυρος πιο δεκτικός αφού η κυρά Σούλα από το απέναντι μπαλκόνι θα είχε ακόμα στην πόλη τα εγγόνια της και θα ασχολούταν με εκείνα αντί για εμάς, θα είχα περισσότερο χρόνο για έρωτες αφού δε θα είχε ξεκινήσει ακόμα να έχει φούρια η δουλειά μου και δε θα αγχωνόμουν μην και δεν καταφέρω να σε βάλω στο πρόγραμμα σαν τον άνθρωπό μου (μην κοιτάς που τώρα σε βάζω, τώρα προλαβαίνω αφού είσαι ένας απλός άνθρωπος στη ζωή μου, αύριο όμως αν σε βαφτίσω σημαντικό και μετά ξεμείνω από ώρες, θα είναι πρόβλημα). Ακόμα και το σκυλί μου κατά πάσα πιθανότητα θα σε είχε συμπαθήσει περισσότερο αφού το pet shop έφερνε ακόμα τις λιχουδιές που του άρεσαν και θα μπορούσες να το γλυκάνεις λίγο. Γενικότερα, ένα μήνα μόνο πίσω να είχες έρθει και θα ήτανε τα άστρα πιο ίσια ευθυγραμμισμένα. Και μην κοιτάς σε παρακαλώ πολύ που δεν πιστεύω σε άστρα και δυνάμεις ανώτερες, δεν έχει σημασία αυτό, ένα μήνα πίσω να είχες έρθει και μπορεί να πίστευα!
«Σαν ζευγάρι εμείς οι δύο δεν ταιριάζουμε». Ναι, ναι, καθόλου δεν ταιριάζουμε. Σαν δυο κάλτσες είμαστε, εσύ μακριά και κάτασπρη κι εγώ κοντή, μαύρη, με πουά πολύχρωμα σχεδιάκια. Τόσο αταίριαστοι. Και μη μου πετάς σε παρακαλώ πολύ το χαρτί του «αφού περνάμε όμορφα». Όμορφα περνάμε γιατί μοιάζει το χιούμορ μας, οι απόψεις μας κι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Αν ήμασταν ζευγάρι όμως αυτά δε θα μέτραγαν. Τα ζευγάρια κρατιούνται χέρι-χέρι κι εμείς έχουμε διαφορά ύψους όση το δέντρο με τον θάμνο. Σαν να έβγαζες βόλτα το παιδί σου θα ήμασταν αν σε άφηνα να με κρατήσεις απ’ το χέρι, δεν ταιριάζουμε λοιπόν. Άσε που τα ζευγάρια το έχουν συνήθειο να πίνουν ο ένας από τον καφέ του άλλου, λες κι αν δε μοιραστούν το καλαμάκι δεν επισφραγίζουν την αγάπη τους. Εσύ όμως πίνεις τον καφέ σου μέτριο κι εγώ τον πίνω σκέτο! Τι θα κάναμε λοιπόν; Όχι, αφού σου λέω δε γίνεται, δε θα λειτουργούσε, θα μας κακοχαρακτήριζαν.
«Βγήκα από μια σχέση πρόσφατα και δε θέλω να βιαστώ». Δύο χρόνια μόνο πάνε, πότε να προλάβω το ξεπεράσω, άνθρωπος είμαι όχι μηχανή ταχείας απόρριψης. Βέβαια να σου πω και κάτι που ποτέ δε σου εκμυστηρεύτηκα; Κι εκείνη η «σχέση» κάπως έτσι είχε τελειώσει. Με ερωτήσεις του τύπου «τι θα γίνει με εμάς» και με πολυποίκιλες και ιδιαίτερα ευφάνταστες, αλλά σε τελική ανάλυση άνοστες και κάπως ανούσιες, δικαιολογίες. Δεν τόλμησα να σου το πω ποτέ γιατί φοβήθηκα μην πεις πως πάλι είχα τρομάξει όχι απ’ τον άνθρωπο, μα απ’ την ιδέα μιας σχέσης που δεν ήθελα να μπει νταλκάς στο κεφάλι μου. Και ποιος τους θέλει όμως τους νταλκάδες; Είναι σαν να λες πως θες και επιλέγεις συνειδητά να ανοίξεις το μυαλό σου και να πετάξεις μέσα έναν κουβά προβλήματα, ανόητη επιλογή δεν είναι;
Αυτήν τη φορά, έτσι για αλλαγή, είπα να σου απαντήσω λίγο πιο ειλικρινά. Σου είπα λοιπόν πως αν ζήσουμε την ιστορία μας χωρίς ταμπέλες να μας περιορίζουν, ίσως να τη ζήσουμε και πιο αληθινά. Ίσως τα συναισθήματα να μη βιαστούν να ξεθωριάσουν, οι στιγμές να μην τρέξουν μπροστά και γίνουν βαρετές και ίσως τελικά αυτό που τόσο θες να γίνει, να έρθει μόνο του. Να μας μάθουν οι φίλοι σαν ζευγάρι χωρίς ποτέ εμείς να τους πούμε πως είμαστε και χωρίς ούτε μία φορά να χρειαστεί να πάρω τζούρα από καφέ μέτριο κι εσύ από σκέτο. Ίσως να μείνεις στο πρόγραμμά μου επειδή σε θέλω εκεί κι ούτε για μία στιγμή να μη σκεφτώ πως απλώς πρέπει να σε χωρέσω μέσα κι ας σε στριμώχνω. Ίσως στην τελική να σε αγαπήσει και το σκυλί μου λίγο περισσότερο, αφού αν δεν πρέπει να του πούμε πως μου είσαι κάτι δε θα σε δει για ανταγωνιστή.
Μη μου ζητάς λοιπόν να κάνουμε ονοματοδοσίες. Άσε να ζήσουμε την ιστορία μας αφήνοντάς τη να βάλει τον τίτλο της μόνη της. Μπορεί έτσι να πετύχει.
