Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Μαρία προς τον Μ.
Πώς μπορώ να σε ξεχάσω; Να είμαι χαρούμενη όπως μου ευχήθηκες; Αφού εσένα σε έχασα -όπως είπες-, ενώ ήσουν το μεγαλύτερο μέρος της χαράς μου -τι ειρωνεία. Στην ερώτηση αν είμαι καλά απαντώ «ναι», χαρούμενη, όμως, όχι, δεν είμαι.
Ο δικός σου χωρισμός πόνεσε λίγο παραπάνω απ’ τους υπόλοιπους. Ήθελες να μάθεις, έλεγες. Πίεζες να μάθεις. Κι ας μου έλεγαν όλοι ποτέ να μη μιλάς για το παρελθόν. Έκανα το λάθος να πιστέψω πως ό,τι κι αν μάθαινες για μένα, θα έμενες μαζί μου. Ότι κανένας πρώην γκόμενος δε θα σ’ έδιωχνε μακριά μου. Το τι έχω περάσει δεν το ξέρεις κι ούτε θα το μάθεις ποτέ. Ζω με τις επιλογές μου και παλεύω με τους δαίμονές μου, όπως όλοι μας.
Πίστευα ότι με ήθελες πολύ. Τον έρωτα που έχω, δεν τον έχεις -αυτό το ξέρω. Πίστευα, όμως, στο «σε λατρεύω» σου. Είχαμε κάτι υπέροχο που πέταξες σε λίγες ώρες για ένα ρημάδι παρελθόν. Ξενέρωσες. Κι εγώ ξενέρωσα με τα λόγια σου, που πόνεσαν. Με το πόσο εύκολα έφυγες από μένα. Το πόσο δεν προσπάθησες να με αποδεχτείς.
Να συνεχίσεις, εξίσου επίπονο. Θα σε ξεχάσω και θα προχωρήσω όπως έκανα ξανά. Μα ο έρωτας είναι άτιμος κι όσο κι αν ξενέρωσα που ξενέρωσες είναι φορές που βλέπω τα πράσινα μάτια σου παντού. Κάθε πρωί σου λέω «καλημέρα» και κάθε βράδυ «καληνύχτα».
Δε θα σε περιμένω. Το οριστικό σου τέλος με έκανε να απομακρυνθώ από σένα. Η λογική μου δε σε θέλει πια κοντά μου. Ένα χάος το μυαλό μου.
Μα έχω γενέθλια κι είμαι τέτοιος βλάκας που κάπως θα ήθελα να τα διαγράψω όλα και να είμαστε μαζί. Να γιορτάζω μαζί σου, έρωτά μου. Να χωθώ στην αγκαλιά σου και να μείνω εκεί.
