Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Σία Κ.
1 Απριλίου ήτανε. Πρωταπριλιά, η μέρα της φάρσας. Μόνο που τελικά δεν ήταν καθόλου αστεία. Σπασμένες οι μνήμες μου από εκείνη τη μέρα. Ένα πράγμα θυμάμαι μόνο καθαρά και αυτό είναι τα πράσινά σου μάτια. Τα υπόλοιπα ανεπαίσθητα στον νου μου λες και δεν αποτυπώθηκαν ποτέ ή λες και προσπάθησα με κάποιον περίεργο τρόπο να μην τα συγκρατήσω, ώστε να μου μείνουν όσα λιγότερα γίνεται. Σε είχα απέναντί μου να παραδέχεσαι ό,τι ψέμα μού είχες πει κι ενώ ο κόσμος μου κατέρρεε με συνοπτικές διαδικασίες, το μόνο που συγκράτησα, το μόνο που θυμάμαι καθαρά κι απόλυτα, ήταν τα μάτια σου.
Όπως και να ‘χει, δεν έχει καμία σημασία πια. Έτσι ήταν να γίνει κι έτσι έγινε. Το πεπρωμένο βλέπεις, μάτια μου, το πεπρωμένο. Εγώ πιστεύω ακράδαντα σε αυτό. Ένας Θεός ξέρει πόσο καιρό με προειδοποιούσε κι εγώ τραγουδούσα δυνατά και δεν το άκουγα. Γιατί η ζωή μαζί σου ήταν τραγούδι, τόσο όμορφη σαν ένα κομμάτι από τα πολλά που μάθαμε ο ένας στον άλλον και βάζαμε δυνατά στα ηχεία μας στο σπίτι την ώρα που χορεύαμε αγκαλιά. Εγώ όταν είμαι ευτυχισμένη τραγουδάω. Τραγουδάω τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα. Και ενώ σου τραγουδούσα, κάποιος μου έκλεισε τη μουσική απότομα και δεν ήταν άλλος από σένα. Τα όργανα σταμάτησαν κι εγώ έμεινα να σιγοτραγουδάω μια λέξη σε επανάληψη. «Γιατί»…
Δεν είναι ωραίο το «γιατί» που κανείς ποτέ δε σου εξηγεί. Βέβαια, θα μου πεις, τι σημασία έχει η αιτία αφού ό,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει. Και θα έχεις δίκιο. Μην ανησυχείς όμως, καταφέρνω σιγά-σιγά να προχωρήσω μετά από αυτό και να αφήσω πίσω μου ό,τι συνδέεται με σένα. Κι αν με ρωτάς, αυτό που θέλω είναι να κάνω στην άκρη οτιδήποτε μου ξυπνά αναμνήσεις και να καταφέρω να μην αφήσω στοιχεία που να σε θυμίζουν στο μυαλό και στην καθημερινότητά μου. Δεν είναι εύκολο να διαγράψω όσα ζήσαμε μαζί, όμως θα προσπαθήσω να μη με επηρεάζουν πια τα σημάδια σου.
Μακάρι να ήξερα τον τρόπο να σε αφήσω πίσω σε δευτερόλεπτα. Δεν τον ξέρω όμως, αφού δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να ξεπερνάς κάποιον. Σου είχα πει μωρό μου πως άπαξ και αγαπήσεις, αγάπησες και το να ξεαγαπήσεις μόνο απλή υπόθεση δεν είναι. Έτσι λοιπόν μαθαίνω πλέον να ζω παρέα με την αγάπη μου για σένα που κάθε μέρα γίνεται πιο έντονη ή παραμένει στα ίδια επίπεδα. Μαθαίνω, μα δεν ξεχνάω κι ελπίζω ούτε εσύ να ξεχνάς. Να μη με ξεχάσεις, να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς. Το ίδιο κάνω και θα συνεχίσω να κάνω κι εγώ.
Μετά απ’ όλα αυτά, κάποια στιγμή, το λουλούδι σου θα μπει πάλι στο βάζο με το νερό και θα αναπνεύσει, θα βγάλει καινούρια ροδοπέταλα και θα ρίξει τα αγκάθια του. Θα έχει πάντα όμως την ίδια μυρωδιά. Αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει…
