Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μελίνα
Σηκώθηκα κι έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Ένα βράδυ που εσύ είχες υπηρεσία, αφού είχα βγει κι είχα καλοπεράσει, γύρισα, μάζεψα τις βαλίτσες μου κι αποχώρησα απ’ το σπίτι το κοινό, εκείνο που ‘χαμε νοικιάσει για να στεγάσουμε τον έρωτά μας. Εξηγήσεις δεν έδωσα, παρά μόνο ένα γράμμα, στο οποίο σου ζητούσα συγγνώμη από καρδιάς και σε παρακαλούσα να μη με ψάξεις, λέγοντάς σου πως το μεταξύ μας είχε τελειώσει.
Ήξερα φυσικά πως θα αντιδρούσες, πως όπως κάθε λογικός άνθρωπος θα ‘θελες να με κοιτάξεις και να μάθεις γιατί αποφάσισα να δώσω τέλος σε μια σχέση που δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα, τσακωμούς κι εντάσεις. Ήξερα εξαρχής πως σου χρωστούσα κάτι παραπάνω από μερικές απρόσωπες λέξεις σ’ ένα χαρτί και η αλήθεια είναι πως ντρεπόμουν να σταθώ απέναντί σου. Δεν ήθελα να δικαιολογηθώ αλλά ούτε και να δω την απογοήτευση στα μάτια σου προς το πρόσωπό μου, εσένα να μου γυρνάς την πλάτη, να μου κλείνεις την πόρτα χωρίς ένα φιλί.
Τώρα λοιπόν που βρήκα το θάρρος να μιλήσω για το λάθος που έκανα και που ήξερα πως ήταν λάθος λίγες στιγμές μετά, δεν περιμένω φυσικά ν’ αλλάξει κάτι μεταξύ μας αλλά και μόνο που τα θα τα βγάλω από μέσα μου θα ‘ναι για μένα μιας μορφής λύτρωση. Σε πρόδωσα και μαζί τον έρωτά μας κι όσα είχαμε χτίσει απ’ το μηδέν. Πήγα με άλλον, ενώ ήμασταν μαζί. Δε με παρέσυρε, δε με ξεγέλασε, δεν έπεσα το καημένο το κορίτσι στα δίχτυα του, με αποτέλεσμα να μην ξέρω τι κάνω σε μια στιγμή αδυναμίας. Ήταν απόφαση και μάλιστα απόλυτα συνειδητή. Αν με ρωτήσεις αν απόλαυσα το φλερτ του, θα απαντήσω πολύ. Ακόμα και την ώρα που ήμουν μαζί του, μόνο άσχημα δεν μπορώ να πω ότι πέρασα. Όταν όμως τελείωσε αυτή η αυθόρμητη τρέλα, το πάθος που ήθελα να ζήσω, ήταν ξεκάθαρο για μένα πως για εκείνον συναισθήματα δεν είχα.
Εσύ ήσουν ο έρωτάς μου και εσύ είσαι ακόμα. Θα ήταν όμως υποκριτικό να γυρνούσα στο σπίτι και να έκανα σαν να μη συνέβη τίποτα. Κι αν αποφάσιζα να σου μιλήσω, να ζητήσω συγχώρεση για την παρόρμηση στην οποία δεν αντιστάθηκα ελπίζοντας πως θα σε κερδίσω με την ειλικρίνειά μου, δε θα ήμασταν ποτέ όπως πριν. Πάντα το γεγονός αυτό θα έμπαινε ανάμεσά μας, θα είχα γκρεμίσει κάτι απ’ την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας, αφήνοντας ένα κενό αδύνατο να καλυφθεί.
Κι έτσι επέλεξα έναν δρόμο που σίγουρα δε σου άξιζε, ν’ αλλάξω τη ζωή σου απ’ το πουθενά χωρίς να ξέρεις το γιατί, μα δείλιασα να σου πω την αλήθεια. Φοβήθηκα τα σκληρά σου λόγια που δε θα μπορούσα ν’ αντικρούσω γιατί θα ήξερα πως θα ήταν δίκαια. Όσο κι αν μ’ έψαξες, σε τηλέφωνα και φίλους, δε με βρήκες. Έπρεπε να σου ‘χα πει την αλήθεια, το ξέρω, αλλά ακόμη κι αν τώρα είναι αργά, ελπίζω να διώξεις τα όποια σενάρια σε παιδεύουν και να καταφέρεις να πας παρακάτω ξέροντας πως στην ιστορία αυτή δεν υπήρχε μερίδιο ευθύνης που να σου αναλογεί.
Το λάθος ήταν δικό μου, το ήξερα εξαρχής μα δεν το απέτρεψα και αποφάσισα να πληρώσω το τίμημά του σιωπηλά. Δε σου ζητώ συγχώρεση, κι εγώ δε θα με συγχωρούσα, ήθελα μόνο να μάθεις τι πραγματικά συνέβη και γιατί από τότε δε σε ξανακοίταξα στα μάτια. Ντρέπομαι αλλά μπορεί και να το ξανάκανα. Όσο για σένα, το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορείς να βρεις κάποια που θα σου φερθεί πολύ καλύτερα απ’ ότι εγώ.
