Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Α.
Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Μόνη με τη σκέψη σου να περιμένω ν’ ακούσω το αυτοκίνητό σου να παρκάρει στο γκαράζ του σπιτιού μου. Θέλω να φύγει αυτή η ελπίδα πως θα γυρίσεις για μένα, πως με αγαπάς ακόμη, πως ένιωσες κάτι τελικά. Πώς γίνεται να είσαι μ’ έναν άνθρωπο τόσο καιρό και να μην τον ξέρεις; Να ξέρεις τις κινήσεις του, τις συνήθειές του, τα φαγητά που λατρεύει, ακόμα και τι σημαίνουν οι γκριμάτσες που κάνει, αλλά τελικά να μην ξέρεις τον ίδιο.
Εγώ παρέδωσα την ψυχή μου στα χέρια σου. Κάθε φορά που σε αντίκριζα έλαμπαν τα μάτια μου από ευτυχία. Ξέρεις, προσπαθούσα μέχρι και να μην ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου για μη χάσω δευτερόλεπτο απ’ τη μορφή σου, να φωτογραφίζω κάθε λεπτομέρεια πάνω σου.
Αγάπη μου, το αμάξι σου δε σταματάει πια κάτω απ’ το σπίτι μου. Είναι 5 χιλιόμετρα από εδώ στο σπίτι άλλης. Όταν το ανακάλυψα έσπασα στα δύο. Αλήθεια, έχετε ακούσει την καρδιά σας να ραγίζει; Αυτό το χαρακτηριστικό «κρακ»! Το άκουσα, στο ορκίζομαι. Μούδιασε όλο μου το σώμα. Σε συγχώρησα, κι ας μην το έμαθες ποτέ. Ακόμη περιμένω ν’ ακούσω τα βήματά σου στα σκαλιά, κι ας μην ξέρω τι πρέπει να σου πω μόλις σε αντικρίσω.
Έκανα πολλές φορές το σενάριο στο μυαλό μου και πάντα κατέληγα στο να σ’ έδιωχνα, μα ξέρω πως δεν πρόκειται να το κάνω, γιατί ακόμη θα έδινα μια ζωή για να ξανακοιμηθώ στην αγκαλιά σου. Βλέπεις μόνο αυτή με κούμπωσε, δεν ήξερα πόσο σημαντική μπορεί να γίνει μια αγκαλιά. Εσύ μου το έμαθες αυτό, αλλά δε μου έμαθες πώς να ξεκουμπώσω και πήρες και δέρμα μαζί.
Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως αυτή την αγκαλιά την δίνεις αλλού, πως σε αγγίζει άλλος άνθρωπος. Πώς μπορείς να ξεχνάς τόσο εύκολα; Μάθε μου κι εμένα επιτέλους να φύγει αυτό το κατάμαυρο σύννεφο που κουβαλάω στο στήθος.
Εύχομαι σ’ όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι τη δική μου να λαχταράς, γιατί πίστεψέ με εγώ δε σε αγκάλιασα πότε με τα χέρια μου, η ψυχή μου ήταν καθαρή, ατόφια και γεμάτη από αγάπη για σένα. Γι’ αυτό γύρισε για ένα βράδυ μόνο να στο θυμίσω και μετά αν μπορείς ξαναφύγε!
Η ελπίδα υπάρχει. Ξέρω πως θα γυρίσεις, έστω για μία φορά ακόμη. Κάνε γρήγορα, όμως, γιατί η ψυχή μου ξεπάγιασε περιμένοντας να σε πάρει αγκαλιά. Πάρε λοιπόν το αμάξι σου, βάλε το άρωμά σου που λατρεύω να μυρίζω και να χώνομαι στο λαιμό σου, κι έλα.
Θα καπνίσω ένα πακέτο ακόμη ξενυχτώντας. Θα σε περιμένω.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
