Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Με μπερδεύεις. Κάθομαι καθισμένη απέναντί σου, σε ακούω να μιλάς και να μου λες παράπονα και προβληματισμούς σου κι απλώς προσπαθώ να καταλάβω αν είναι οι δικές μου αναμνήσεις σκουριασμένες ή οι δικές σου.
Μου μιλάς για καβγάδες που αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, τα περιστατικά και τις συζητήσεις που μου περιγράφεις, τα θυμάμαι, όπως και τις λέξεις που λες ότι έπεσαν στο τραπέζι. Όταν μιλάς για συναισθήματα όμως, όταν λες ας πούμε για θυμό, νεύρα κι ασεβείς εκφράσεις, εκεί σε χάνω! Δε θυμάμαι αντιπαράθεση εγώ, συζήτηση θυμάμαι που μάλιστα μου είχε αφήσει την επίγευση της εποικοδομητικής. Θεωρούσα πως βρήκαμε την άκρη του νήματος και το ξεμπλέξαμε, αλλά έρχεσαι τώρα εσύ να μου πεις πως όχι απλώς δεν καταφέραμε αυτό, ούτε καν το κουβαριάσαμε χειρότερα, μα του ρίξαμε πετρέλαιο, ανάψαμε σπίρτο και το κάψαμε.
Με τρομάζει. Όχι η αδυναμία μας να δούμε τα πράγματα από την ίδια οπτική, αυτό να σου πω την αλήθεια μου δε με καίει και πολύ, αφού θα έπρεπε να μοιάζουμε για να βλέπουμε τα πράγματα παρόμοια κι εμείς οι δύο μια ζωή το κοκορευόμασταν πως είμαστε κάπως αντίθετοι. Με τρομάζει όμως η απογοήτευση που έρχεται μέσα από τις διαφορές της αντίληψής μας, γιατί είναι μεγάλες. Δε θα ήταν πρόβλημα ας πούμε αν έβλεπες εσύ το βάζο στρογγυλό και το έβλεπα εγώ οβάλ, μα αν εσύ το βλέπεις για κόκκινο κι εγώ το βλέπω για λιλά με φούξια βούλες, το λες και θεματάκι που δεν είμαι σίγουρη αν λύνεται.
Κι αναρωτιέμαι, μαθαίνεται η οπτική ή είναι έμφυτη; Μπορούμε να καθίσουμε κάτω οι δυο μας και να μου κάνεις ιδιαίτερο, σαν να γυρίσαμε στο λύκειο, μαθαίνοντάς μου όμως αυτήν τη φορά, όχι Φυσική και Χημεία, μα διαδρομές μυαλού για να κατανοήσω πώς φτάνεις σε διαφορετικά συμπεράσματα από τα δικά μου κοιτώντας ακριβώς την ίδια εικόνα. Πώς γίνεται να κοιτάμε τον ίδιο πίνακα ζωγραφικής και να τον βλέπεις εσύ λυπημένο κι εγώ χαρούμενο.
Κι αν γίνεται, αφού κάνουμε το πρώτο μας μάθημα, θέλω να αλλάξουμε τους ρόλους. Να γίνω εγώ η καθηγήτρια και να σου εξηγήσω ότι η ένταση δεν είναι πάντα ο εχθρός, μα είναι φορές που είναι ο φίλος μας κι ο τρόπος μας να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Είναι φορές που η υψωμένη φωνή δε συμβολίζει διαμάχη μα συμφιλίωση και το κόκκινο πρόσωπό μου, ή οι φλέβες που κάνουν εμφάνιση στο μέτωπό σου, είναι εκεί απλώς για να μας θυμίσουν πως μας νοιάζει ο άλλος αρκετά για να μην τον κατατάξουμε στην κατηγορία του «ασ’ τον να λέει».
Αν πάλι αυτό είναι αδύνατον κι είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα, τότε αναρωτιέμαι αν έχει ουσία η προσπάθεια ή αν πρέπει να συμφωνήσουμε απλώς πως διαφωνούμε και να πάψουμε να νιώθουμε έκπληξη κάθε φορά που πάνε τα πράγματα στραβά. Άραγε να μετράει αυτό για συμβιβασμός; Μπα, για έρωτας μάλλον μετράει. Έρωτας από αυτούς που μπορούν να δεχτούν ακόμη και τις διαφορές της οπτικής μας.
