Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
«Έβγαλες το χαρτί; Πόσα τεστ θα χρειαστούμε; Τελικά τι ώρα φεύγουμε αύριο;»
Έχεις ήδη κουραστεί με τις ερωτήσεις μου. Με κοιτάζεις με το ύφος εξωγήινου στο πρώτο του βήμα στη γη, σε λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Χάος κι όλεθρος. «Κούλαρε λίγο» μου λες με σχεδόν ύφος εντολής. Ξέρεις άλλωστε πώς να το γειώσεις όταν βλέπεις ότι φλιπάρω και δεν επικοινωνώ με το περιβάλλον. Και να που τώρα, σε μια χρονιά που ομολογουμένως μας βρήκαν πολλά σκατά -μέχρι και το σπίτι πήγε να καεί- που μπαίνει το μακό στη βαλίτσα και το εισιτήριο μετρά για αύριο το πρωί 4 ώρες και 30 λεπτά δρόμο.
Κι είναι θαρρείς αστείο, 6 χρόνια μετά και κάπου 400 ταξίδια να ανυπομονώ να βρεθώ μαζί σου σε ένα τρένο και μετά σε ένα πλοίο κι ύστερα σε ένα μηχανάκι, σαν το σαράβαλο που έχεις και κάθε τρεις μέρες χαλάει, αφήνοντάς μας στη μέση του δρόμου με ένα μπουζί στο χέρι. Κι όμως, στη σκέψη αναθαρρεύω, λες κι είμαι πέντε και μου λέει η μάνα μου πως θα πάμε στις «μπλε καρέκλες» που ήξερα ότι θα είναι ωραία γιατί είχε τις καλύτερες πατάτες με κέτσαπ.
Κι είναι θαρρείς αστείο, 6 χρόνια μετά και κάπου 2000 καβγάδες, να γεννιέται ο έρωτας σαν φυλλαράκι από βολβό που έμεινε ξερός όλον τον χειμώνα. Μα σκιρτάω όταν σκέφτομαι πως εσύ θα είσαι αυτός που θα με πιέσει να πάω στο λαογραφικό μουσείο ενώ όλος ο κόσμος θα λιάζεται στη θάλασσα κι αναριγώ όταν ξέρω πως θα κρατάω τη μέση σου σε μια βόλτα βραδινή στον γύρο του νησιού επάνω σε μια βέσπα.
Κι όλα τα καλοκαίρια και τα φθινόπωρα κι οι εποχές του κόσμου, αξίζουν πιο πολύ για τις 5 αυτές λεπτές μας μέρες. Που μία προς μία μοιάζουν νερό στους 40 βαθμούς Τετάρτη μεσημέρι. Κι όσο τα γράφω όλα αυτά τώρα, που εσύ πάλι παλεύεις με το σαράβαλο, σχεδόν σε ακούω να επιστρέφεις κι εγώ να σε περιμένω για να μου πεις μια ακόμα τρελή περιπέτεια. Κι είναι αυτό παρήγορο, να περιμένω τη φωνή σου.
5 μέρες για 6 μήνες, δεν είναι δίκαιη ανταλλαγή, μα είναι αυτό που έχουμε και σκοπεύω να τους κλέψω κάθε τρίχα. Γιατί είσαι τόσο η επιλογή μου, όσο όλα όσα μαζί έχω ποτέ επιλέξει, από τις πατάτες με κέτσαπ μέχρι τον πόθο στο σαλόνι. «Να πάρουμε λουλουδάκια» μου λες παιχνιδιάρικα κι εγώ σου θυμίζω πως θα φύγουμε και δεν αξίζει. Σκοτεινιάζεις, γιατί δεν είναι όλα τα ταξίδια όμορφα.
«Δεν πειράζει αγάπη μου, θα πάρουμε λουλούδια τον Δεκέμβρη.»
