Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Στέλλα.
Οι μέρες πέρασαν. Σαν ψέμα μού φαίνεται. Πλησιάζει η στιγμή να βρεθούμε και νομίζω πως πάλι τελευταία στιγμή κάτι θα στραβώσει και κάποιος απ’ τους δυο μας δε θα ‘ρθει στο ραντεβού. Είμαστε άλλοι. Λίγο μεγαλύτεροι και πολύ ωριμότεροι. Θα πρέπει άραγε να συστηθούμε απ’ την αρχή; Μετράμε αντίστροφα. Όλο αυτό το διάστημα έγιναν πολλά. Θα πρέπει να τα συζητήσουμε; Να μιλήσουμε για τις μέρες που πέρασαν ή να κάνουμε πως δεν υπήρξαν; Νιώθω αμήχανα. Δεν ξέρω αν πρέπει να σε γνωρίσω απ’ το μηδέν ή αν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήξερα.
Εκείνη την αγκαλιά που μου ‘κανες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, άραγε μπορώ να στην κάνω αμέσως μόλις σε δω; Ή πρέπει να κρατήσω μια δήθεν τυπικότητα, αποστάσεις μέχρι να ξανάρθουμε κοντά (αν αυτό συμβεί τελικά); Το να συναντάς έναν άνθρωπο για τον οποίο έχεις αισθήματα καιρό μετά, μόνο εύκολο δεν το λες. Κανείς δεν ξέρει αν πιάνεις την ιστορία από εκεί που την άφησες ή αν γράφεις ένα κεφάλαιο απ’ την αρχή.
Αν είχα μια κλεψύδρα και την άφηνα να τρέχει μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα ήθελα μόλις σε δω να προσπεράσω εκείνα τα αμήχανα πρώτα πέντε λεπτά. Να μην κάνει την εμφάνισή του εκείνο το γεια χωρίς άγγιγμα, εκείνο το βλέμμα που κοιτάς τον άλλο από πάνω μέχρι κάτω και τον περιεργάζεσαι παρατηρώντας λεπτομέρειες την ώρα που αναρωτιέσαι τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο.
Θα ‘θελα στη συνάντηση που έρχεται να μη νιώσω ούτε λεπτό πως είμαστε δυο ξένοι. Κι όμως φοβάμαι ότι ο χρόνος θα φέρει μπροστά μου κάποιον άλλο. Έναν άνθρωπο που θα απέχει απ’ την εικόνα που έχω εγώ στο κεφάλι μου, ένα πρόσωπο που δεν ξέρω αν θα καταφέρω τελικά να ερωτευτώ απ’ την αρχή. Αν ξανασυστηθούμε, σίγουρα δεν πρόκειται να τα βρούμε εμείς οι δυο, γιατί είμαστε δυο κόσμοι που δύσκολα συγκλίνουν και η ιστορία μας δε δικαιούται να σβηστεί για να γραφτεί στη θέση της μια άλλη.
Ή που θα το πάρουμε από εκεί που το αφήσαμε, συμπληρώνοντας τις επόμενες γραμμές ενός κεφαλαίου που όσο καιρό είχαμε να βρεθούμε συνέχισε να γράφεται ή που θα το κλείσουμε το δικό μας βιβλίο, αφήνοντας τις όμορφες αναμνήσεις στις σελίδες του να μας συντροφεύουν. Δεν ξέρω αν πρόκειται να συστηθούμε απ’ την αρχή ή αν η οικειότητα θα κάνει την εμφάνισή της σε δευτερόλεπτα. Δε σου κρύβω πως προσπαθώ να μη σκέφτομαι εκείνη τη συνάντηση. Το μέρος που θα βγούμε, τις κουβέντες που θ’ ανταλλάξουμε, τα πρόσωπα που θα μας περιβάλλουν.
Ως τώρα πιστεύω ακόμα ότι πρόκειται για ψέμα. Πως τελικά δε θα σε δω, πως τελευταία στιγμή κάτι θ’ αλλάξει τα δικά μας πλάνα. Όμως αν τελικά συναντηθούμε, να ξέρεις πως θα πέσω στην αγκαλιά σου. Κι αν δε νιώσω όπως ένιωσα την τελευταία φορά, θα ‘σαι για μένα ένας άγνωστος που κάποτε ζήσαμε τη δική μας όμορφη ιστορία. Θα πιούμε τον καφέ μας, ακούγοντας τα νέα σου και θα σου πω ευχαριστώ, ρίχνοντάς τα στον χρόνο που αναπόφευκτα μας απομάκρυνε κι άλλαξε τα αισθήματα.
Αν όμως την αγκαλιά ακολουθήσει ένα φιλί γεμάτο πάθος, να ‘σαι σίγουρος πως ή που θα ‘μαστε μαζί ή που θα φύγω όσο είναι νωρίς για να μην δεθώ ξανά με τ’ άρωμα του κορμιού σου.
