Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Η μορφή σου περιπλανιέται στο μυαλό μου. Κάθε μέρα που ξυπνάω, κάθε συνηθισμένο πρωί, η ιεροτελεστία του να πλύνω τα δόντια μου και να ετοιμάσω το πρωινό μου μοιάζει πλέον αδιανόητη χωρίς την συντροφιά της μορφής σου. Έπειτα στη δουλειά, σε βλέπω εκεί, μέσα στα πλήκτρα του πληκτρολογίου, στη τεράστια στοίβα χαρτιών στα δεξιά του γραφείου και στα νυσταγμένα πρόσωπα των συναδέλφων. Στην κούπα του καφέ και στο φρούτο που με περιμένει για δεκατιανό στις 12:25.
Η μέρα συνεχίζεται κάπως έτσι, η μορφή σου στο μυαλό μου, με συχνότητα που αυξάνεται σχεδόν εκθετικά. Η αποκορύφωση έρχεται όμως τη νύχτα. Τότε, λένε, ξεπηδούν από μέσα μας τα πιο κρυφά από τα κρυφά μας, οι βαθύτερές μας προσδοκίες και τα κατακάθια εκείνα που δεν τολμάμε να συλλογιστούμε υπό νορμάλ συνθήκες. Όλα τα παραπάνω, στη δική μου νύχτα, έχουν μονάχα μια μορφή. Πώς γίνεται, αναρωτιέμαι, να κατοικείς στο μυαλό μου, να βρίσκεσαι εκεί όλο το 24ωρο; Πώς γίνεται, όμως, να βρίσκεσαι μόνο εκεί, και να μην μπορώ να σε βλέπω; Πώς γίνεται να παραμένεις μια προσωπική οπτασία που ψάχνω σε καθετί μικρό και ασήμαντο της καθημερινότητας;
Λένε πως γίνεται. Λένε επίσης όμως ότι όταν κάποιος σε σκέφτεται έντονα και σε ζητάει κοντά του, το νιώθεις, το καταλαβαίνεις. Κι αν όντως αυτό ισχύει κι αν εσύ την καταλαβαίνεις την ανάγκη μου, γιατί δεν είσαι εδώ; Πολύ μπερδεμένη η κατάσταση, πολύ ξεκάθαρα όμως τα συναισθήματα. Ο έρωτας ανέκαθεν περίπλοκος, μυστήριος κι άλυτος σαν αίνιγμα. Κανείς στο πέρασμα των αιώνων δεν κατάφερε να δώσει μια λογική ερμηνεία που θα αρκούσε έστω και λίγο σε όλα τα παραπάνω. Ίσως είναι πολλά αινίγματα μαζί, που ο καθένας από εμάς που τον αισθάνεται, έχει αποστολή να λύσει το δικό του και να βοηθήσει έτσι στη σφαιρική κατανόηση του φαινομένου αυτού.
Ίσως όμως και να είναι τόσο ακατανόητος, όσο ακατανόητα περιπλανιέται και η μορφή σου αδιάκοπα εντός μου. Ίσως αν κατανοήσω αυτές σου τις βόλτες να λύσω το δικό μου αίνιγμα και να καταλάβω λίγο από τη μαγεία (ή και το δράμα ) του έρωτα. Από την άλλη όμως, τι σημασία έχει να τα καταλαβαίνουμε και να τα εξηγούμε όλα; Ίσως να μπορούμε να κατανοήσουμε λίγο από το μυστήριο «έρωτας» μέσα από τις μικρές εμπειρίες και οπτικές των τριγύρω, που πάσχουν από την ίδια ανίατη ασθένεια.
Γι’ αυτό θέλω να μου πεις εσύ. Ξυπνάς με τη μορφή του αγαπημένου σου, κοιμάσαι με αυτήν; Η ανάγνωση των δικών μου σκέψεων, σού ξύπνησε συναισθήματα, σού έφερε εκείνον στο μυαλό; Ίσως τελικά ο έρωτας να είναι κάπως έτσι. Κάτι χαοτικό, κάτι αφηρημένο. Όλα και τίποτα μαζί. Η αρχή αλλά και το τέλος.
Το μυαλό μάλλον είναι υπερεκτιμημένης χρήσης όργανο στο κεφάλαιο έρωτας. Ούτως ή άλλως το δικό μου είναι κατειλημμένο με τη μορφή σου. Με μεγάλη επιείκεια θα έλεγα ότι περισσότερο μοιάζει με ροζ συννεφάκι γεμάτο καρδούλες και ζαχαρωτά παρά με ανθρώπινος εγκέφαλος σε ετοιμότητα να διαχειριστεί την καθημερινότητα. Είναι τόσο αφοσιωμένος στο έργο του να σε αναπολεί και να σε ζει όπως σε ονειρεύεται που όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν ανούσια. Στην πραγματικότητα, μπροστά στο συναίσθημα δε μοιάζουν απλά, είναι όντως ανούσια.
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με την καρδιά. Το μυαλό του συντάκτη είναι αφιερωμένο σε εκείνη τη μορφή, την πηγή έμπνευσης, την πηγή που αναβλύζει μόνο έρωτα, πάθος, όνειρα προσδοκίες έντονα θέλω και μέλλον κοινό. Όπως και να έχει, αύριο και κάθε αύριο, θα ξυπνάει παρέα με μια μορφή. Εκείνη τη μία.
