Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Α.
Φεύγω. Όχι γιατί δε σε θέλω πια, ούτε γιατί έπαψες να με φτιάχνεις τα βράδια που πέφτουμε οι δυο μας στα σεντόνια. Δε φεύγω γιατί μου ‘φυγε ο έρωτας, ούτε γιατί ρουτίνιασα και θέλω να ψάξω κάτι άλλο. Φεύγω γιατί δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τον άνθρωπο που θέλω στο πλευρό μου, να είμαι ένα ακόμα όνομα στην ατζέντα και στη λίστα του.
Όταν ξεκινήσαμε να βγαίνουμε, εκείνες τις πρώτες φορές, τα πράγματα έμοιαζαν ωραία. Ήξερα πως ήταν πολύ νωρίς για να υποθέσω πως έχουμε σχέση, πριν καλά καλά γνωριστούμε, αλλά ένιωθα το ενδιαφέρον σου στραμμένο πάνω μου. Τηλεφωνούσες, έστελνες μηνύματα, πρότεινες βόλτες, ποτά, εξορμήσεις. Οι στιγμές μας ήταν μοναδικές, η μία καλύτερη απ’ την άλλη. Ακόμα θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσαμε οι δυο μας την ώρα που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω σου. Κάπως έτσι, λίγο καιρό μετά, ήρθαμε πιο κοντά. Η πρώτη μας φορά θα μου μείνει αξέχαστη. Ο τρόπος που με φιλούσες, τα χάδια σου, εκείνο το γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα. Μου άρεσε να κάνω έρωτα μαζί σου, δεν το έκρυψα ποτέ άλλωστε. Εκείνη την πρώτη φορά ακολούθησαν άλλες πέντε-έξι, με μένα να θεωρώ πως το «βγαίνουμε» είχε αρχίσει να δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο «ερχόμαστε κοντά», στο «είμαστε μαζί». Δεν ήθελα να φανεί πως πάω να διεκδικήσω την ταμπέλα, γι’ αυτό και δε σου έκανα κουβέντα από νωρίς. Πίστευα πως ήσουν στην ίδια φάση, σε έβλεπα να περνάς χρόνο μαζί μου και να δείχνεις πως ζητάμε κάτι παρόμοιο ο ένας απ’ τον άλλο.
Κάποια στιγμή, σε μια άκυρη κουβέντα, προέκυψε και αναφέρθηκα στη σχέση μας. Θυμάμαι ακόμα που γέλασες και με ρώτησες με απορία «Την ποια μας;». Τότε ακολούθησε μια εξήγηση που μόνο αρεστή δεν ήταν στ’ αφτιά μου. Μου ‘πες πως ποτέ δε μίλησες για αποκλειστικότητα και πως παράλληλα υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα στη ζωή σου. Πως σ’ αρέσει αυτό το χαλαρά, αλλά δεν είσαι μονάχα μαζί μου κι ούτε έχεις σκοπό. Είπες πως νόμιζες ότι το είχα καταλάβει απ’ τη στιγμή που δε μου ζήτησες κάτι παραπάνω μετά την πρώτη μας φορά.
Τότε ένιωσα ανόητη. Σε είχα ρωτήσει αν έχεις κάποια σχέση και είχες πει όχι. Ακόμα το θυμάμαι. Δεν ήξερα ότι έπρεπε να σε ρωτήσω και αν παράλληλα με μένα, τα βράδια που δε βρισκόμαστε, κοιμάσαι σε ξένα σεντόνια. Συγγνώμη, παράλειψή μου που δε διευκρίνισα πως οι υποχρεώσεις σου στα ερωτικά είναι πολλές, πως θα ‘ταν κρίμα τέτοιο παιδί να δεσμευτεί μόνο με μία. Κι εσύ φυσικά δεν μπήκες στον κόπο να το κάνεις ξεκάθαρο. Δε βρήκες τον λόγο να μου πεις εξαρχής πως δεν ήμουν κάτι μοναδικό, αλλά κάτι που λειτουργούσε συμπληρωματικά στο πρόγραμμά σου.
Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να φύγω. Δεν το μετανιώνω και όντως πέρασα καλά. Ακόμα μ’ αρέσεις, αλλά τελικά δε σε γνώρισα ποτέ. Για μένα τα πράγματα είναι απλά. Αποκλειστικότητα ή τίποτα. Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τον άνθρωπο που έχω στη ζωή μου. Εσύ, εσείς, εύχομαι να συνεχίσετε να περνάτε καλά. Και στο εξής θα θυμάμαι να ρωτάω όσους γνωρίζω αν τα βράδια που δε βρισκόμαστε βρίσκουν αλλού παρηγοριά…
