Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Νίνα.
Κάθε σκέψη είναι σαν το κύμα που έρχεται και σκάει στην ακτή. Ό,τι καινούργιο έρχεται, σβήνει κι αναιρεί το προηγούμενο. Ή μάλλον όχι. Ίσως Κάνω λάθος. Ίσως κάθε νέο που πλησιάζει να κρύβει και κάτι απ’ το παλιό, δημιουργώντας εκείνον τον στροβιλισμό με μορφή άσπρου αφρού στο ακρογιάλι. Κάπως έτσι κι οι σκέψεις μου. Μια ανάμειξη παλιάς και καινούργιας, που κατά κάποιον τρόπο χορεύουν μεταξύ τους, φτιάχνοντας ένα μπάχαλο στο κεφάλι μου. Ένα μπάχαλο που δε με βοηθάει να ξεκινήσω ούτε να τελειώσω.
Με ενοχλεί που γράφω και σβήνω. Είναι τραγικό αυτό το παιχνίδι της λογικής, του τι θέλεις να πεις με το τι θα ήθελε να διαβάσει η άλλη πλευρά, πώς θα επηρεαστεί και θα αντιδράσει σε ό,τι λες. Μου τη δίνει που αλλάζω συνέχεια αυτά που θέλω να πω σε αυτά που θέλεις να ακούσεις. Και μου τη δίνει γιατί δεν είμαι εγώ. Δεν έχω άλλο χρόνο πια να ξοδέψω σε κάτι, σε κάποιον, χωρίς να είμαι εγώ. Δεν είναι πως δε δίνω είναι πως δε δίνομαι. Κι αυτό με ενοχλεί.
Άναψε ένα τσιγάρο, πιες ένα ποτό και κάτσε να ακούσεις μια ιστορία. Σίγουρα αυτός που μιλάει έχει κάτι να σου πει. Και ποιος ξέρει; Ίσως στο τέλος μάθεις κι εσύ κάτι. Ξέρεις, όπως για όλους, το πιο εύκολο πράγμα για μένα θα ήταν να εξαφανιστώ. Κανένα σημείο ζωής. Καμία επικοινωνία. Σιωπή ξαφνικά. Μα με ξέρεις τόσο καλά, που δε θα πιστέψεις πως μια τέτοια συμπεριφορά μου ταιριάζει. Και θα έχεις δίκιο. Δε μου πάει το άρωμα της δειλίας. Όχι πια. Άλλωστε, δε σου αξίζει όλο αυτό, ούτε εμένα μου αξίζει, ούτε σε ό,τι είχαμε και κρατούσαμε τόσα χρόνια αξίζει αυτό το αλλόκοτο φευγιό μου.
Θα επιλέξω, λοιπόν, τον δύσκολο τρόπο, τον επώδυνο. Αλλά για μένα, τον πιο αξιοπρεπή κι ειλικρινή. Αυτόν που όσο δύσκολος και ψυχοφθόρος κι αν είναι, θα πρέπει να βρεις την τόλμη και το θάρρος να σταθείς απέναντι στον άλλον, χωρίς να ξέρεις αν αυτό που αντικρίζει του αρέσει, αν θα το φροντίσει, το νιώσει ή αν το τσαλακώσει και το πετάξει.
Κουράστηκα πια να θρέφω τους φόβους μου. Όσο τους ταΐζω, άλλο τόσο γίνονται πελώρια θεριά που με κατασπαράζουν. Λυπάμαι, δεν τη θέλω τέτοια ζωή. Δε θα αφήσω να με νικήσει αυτό που φοβάμαι. Κι αν είναι να κερδίσω, ας κερδίσω. Αν πρόκειται να χάσω, ας χάσω. Ας σε χάσω… Μα με το κεφάλι ψηλά. Θα το ρισκάρω.
Με τρομάζει που γυρνάς ακόμη στο μυαλό μου. Που δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι και που νιώθω ακόμη τόσα πράγματα για σένα. Απ’ τη μία, νιώθω τόσο όμορφα που ανήκω σε εκείνους που μπορούν να ερωτευτούν στις μέρες μας. Σε εκείνους που θέλουν τον άνθρωπο κι όχι τη σάρκα του. Που επιζητούν ένωση ψυχής, μυαλού και σώματος κι όχι ένα απλό πρόστυχο σεξουαλικό σενάριο. Που σε κοιτούν στα μάτια και σκέφτονται «Ανάθεμά σε, πώς θα στα πω όλα αυτά που νιώθω, πώς θα στα δείξω; Πώς θα κλέψω ένα ρημάδι φιλί;». Κι απ’ την άλλη νιώθω ηττημένη που δεν έκανα τη φλόγα να σωπάσει, απογοητευμένη. Προσπάθησα πολύ, μα δεν τα κατάφερα.
Ξέρεις, έχω κάνει τόσο πίσω ξέροντας πως όλο αυτό είναι μονόπλευρο, μα δεν μπορώ να τα βάζω άλλο πια με τον εαυτό μου. Ούτε μπορώ πια να κρύβω σκέψεις και συναισθήματα κάτω από χαλιά με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα θαφτούν και θα σβήσουν. Δεν είχα υπολογίσει πως όταν ξαναπατήσω αυτά τα χαλιά, όλα αυτά τα κρυμμένα θρύψαλα που υπάρχουν εκεί κάτω θα κάνουν τα αφτιά μου να βουίξουν από θόρυβο και τη φωνή μου να ουρλιάξει από πόνο. Έναν πόνο που θα μου υπενθυμίσει πως όσο κι αν πίστευα πως απέδρασα απ’ όσα νιώθω για σένα, τελικά βρισκόμουν ακόμη εκεί, στο ίδιο επικίνδυνο σημείο, να βρίσκω λόγους να σε ερωτεύομαι κι όχι τρόπους να το αποτρέψω.
Αυτά είναι για σένα. Πάρ΄τα και κάν’ τα ό,τι θελεις. Αγκάλιασέ τα, πέταξέ τα, πάρ’ τα και φύγε. Δε με αφορά! Κράτα τις αποστάσεις σου, πάρε χρόνο, χώρο κι όποτε κι αν θελήσεις, είμαι εδώ για ό,τι θέλεις να μου πεις. Είτε αυτό είναι λόγια, πράξεις, είτε σιωπές.
Όμως, όποια κ αν είναι η έκβαση των πραγμάτων, ακόμη κι αν δε χαιρετηθούμε ποτέ ξανά μέσα στον κόσμο, ακόμη κι αν δε νιώσω ποτέ ξανά το τυχαίο, φιλικό άγγιγμά σου την ώρα που χορεύουμε σαν να μη μας βλέπεις κανείς, να ξέρεις πως δε θα νοιάζομαι λιγότερο για σένα.
