Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Ηλέκτρα.
Μου μύρισε η κολόνια σου, χθες βράδυ τυχαία σε ένα μπαρ. Τη φορούσε ένας τύπος που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, τον οποίο σε διαφορετική περίπτωση δε θα είχα προσέξει καν. Μπορεί να μη θυμάμαι τη φωνή σου, μα τη μυρωδιά του κορμιού σου θα την αναγνώριζα από χιλιόμετρα.
Και κάπως έτσι έγινες θέμα συζήτησης στην παρέα, εσύ που ούτε το όνομά σου είχα πιάσει στο στόμα μου απ’ τη μέρα που χωρίσαμε. Άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις, μέχρι να συμπληρωθεί το πλήρες βιογραφικό σου. Δεν είχα θέμα να απαντήσω σε όλες, εξάλλου χωρίσαμε αξιοπρεπέστατα, χωρίς ξεκατινιάσματα και τσακωμούς. Δεν υπήρχε λόγος να κρύψω ποιος είσαι και τι κάνεις, τίποτα απ’ όσα ζήσαμε μαζί, παρά μόνο εκείνα που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξεστομίσω ποτέ και σε κανέναν.
Μόνο μια ερώτηση, με σκάλωσε. Άραγε να σε σκέφτεται καθόλου; Νομίζω πως απάντηση δεν είχα, αλλά δε σου κρύβω πως με προβλημάτισε κιόλας. Περνάω ποτέ απ’ το μυαλό σου; Ξαναγυρνάς στις στιγμές που ζήσαμε για να τις λησμονήσεις ή για να τις ξορκίσεις; Οι αναμνήσεις σου με περιλαμβάνουν ή έχεις πατήσει οριστικό delete στο διάστημα που περάσαμε μαζί;
Και τότε συνειδητοποίησα μια μεγάλη αλήθεια. Δεν ξέρω αν μου λείπεις, αλλά εύχομαι να σου λείπω εγώ. Δεν εύχομαι να με θες και να με γουστάρεις ακόμα, να μετανιώνεις για την απόφασή μας να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωριστά, όμως ειλικρινά, βαθιά μέσα μου, ελπίζω πως με σκέφτεσαι. Πως η απουσία μου απ’ τη ζωή σου είναι ρε γαμώτο, αισθητή.
Ότι ξυπνάς το πρωί και καθώς μπαίνεις στο μπάνιο βλέπεις ακόμα την ξυριστική μηχανή που σου πήρα δώρο στα πρώτα σου γενέθλια που ήμασταν μαζί. Κι ότι μετά μπαίνεις στο δωμάτιο και δίπλα στο παράθυρο υπάρχει ακόμα η αφίσα του αγαπημένου σου συγκροτήματος που κίνησα γη κι ουρανό για να βρω στις κατάλληλες διαστάσεις. Γενικώς, ότι υπάρχω με κάποιο τρόπο ακόμα, κι αν όχι μες το σπίτι σου, μες το μυαλό σου.
Εύχομαι να σου λείπω, κάθε φορά που αναζητάς μια αγκαλιά πριν κοιμηθείς κι ότι όλες οι επόμενες αγκαλιές δεν έχουν καταφέρει να σε κάνουν να νιώσεις τη ζεστασιά της δικής μου. Εύχομαι να βρήκες κάτι να σε γεμίζει χωρίς να ξέχασες εμένα. Να μείνω για πάντα στο μυαλό σου σαν το μικρό σου κοριτσάκι, η πρώτη κοπέλα με την οποία έκανες έρωτα, ο πρώτος άνθρωπος που σε αγάπησε αληθινά πέρα απ’ την οικογένειά σου.
Κι εμένα μου λείπεις. Μην το πάρεις πάνω σου, μη σκεφτείς πως δεν περνάω καλά μακριά σου. Μια χαρά είμαι και οι άνθρωποι γύρω μου με γεμίζουν. Όμως υπάρχουν στιγμές που ένα χάδι σου θα το ΄θελα, κακά τα ψέματα. Που ένα τηλέφωνο θα ήθελα να σε πάρω – να ακούσεις την γκρίνια μου κι εγώ τη φωνή σου, να με κάνεις να γελάσω ξανά, ακόμα κι αν είναι για λίγα μόνο δευτερόλεπτα που μετά, μόλις κλείσουμε, θα ξεχαστούν.
Εύχομαι να σου λείπω -όχι κάθε μέρα. Η απουσία μου να μην επηρεάζει ουσιαστικά τη ζωή σου, να περνάς καλύτερα μακριά μου από ότι μαζί μου. Ειδικά κάποιες στιγμές, όμως, εύχομαι να σου ‘χω λείψει. Να ‘χω περάσει απ’ το μυαλό σου και συνειδητά να με έδιωξες από κει, γιατί εγώ κι εσύ ίσως να μην είμαστε ποτέ ξανά μαζί.
