Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.
«Τι θα γίνει με εμάς;». Πέντε λέξεις τόσο απλές που είναι σχεδόν αστείος ο πανικός που είναι ικανές να σπείρουν. Σαν ένα βαλιτσάκι τις έχω στο μυαλό μου, από αυτά τα μικρά μεταλλικά που βλέπουμε καμιά φορά στις ταινίες, που τα ανοίγεις και δεν έχουν τίποτα μέσα παρά μόνο μερικά λαμπάκια κι ένα κόκκινο κουμπί στη μέση που μοιάζει απλό, είναι ικανό όμως να καταστρέψει τον κόσμο όλο. Και ίσως οι πέντε μικρές λεξούλες να μην έχουν καμιά επίδραση στον πλανήτη και στους γύρω μας, μα είναι ικανές να καταστρέψουν τον δικό μας μικρόκοσμο πού τόσο δύσκολα στήσαμε, με την ευκολία που καταστρέφεται ένα παιδικό και κακοστημένο καστράκι από άμμο, με ένα και μόνο στραβοπάτημα.
Ξέρεις πού είναι το παράδοξο; Δε φοβάμαι τη σχέση σαν συνθήκη, όπως τόσο συχνά ακούω να λέγεται. Δε φοβάμαι ας πούμε τις σφιχτές αγκαλιές, τις κοινές βόλτες με τους φίλους, τα τραπεζώματα μία στο σπίτι μου και μία στο δικό σου, ούτε καν τα δημόσια φιλιά και τα καλά κρατημένα χέρια. Ούτε την ταμπέλα ακριβώς τη φοβάμαι, είναι όμως στιγμές που την απεχθάνομαι.
Με απωθεί η επίδρασή της στους ανθρώπους, η αίσθηση του σίγουρου που για κάποιον λόγο έρχεται πακέτο στα κεφάλια τους. Μισώ τα «τώρα εσύ βολεύτηκες» που μια στο τόσο ακούγονται. Ποιος είπε μωρέ πως είναι η δυάδα βόλεμα; Εγώ βολικό σαν αριθμό βρίσκω το ένα, εκείνο είναι που δε δίνει λογαριασμό και δεκάρες πουθενά. Που αν του τη βαρέσει σήμερα, έτσι, επειδή σηκώθηκε το πρωί στραβά, σηκώνεται και εξαφανίζεται. Που κλείνει το κινητό χωρίς να έχει να υπολογίζει πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άλλος έρμος αριθμούλης που κάθεται και ξεροσταλιάζει πάνω από μια συσκευή. Πού το είδατε λοιπόν το βόλεμα στο «δύο»;
Και τι καλό θα μας κάνει; Αυτή είναι η απορία μου. Τι διαφορά θα έχει αν είμαστε «εγώ και εσύ», δυο άνθρωποι που περνάνε τον χρόνο τους μαζί, είναι εκεί ο ένας για τον άλλον, περνάνε στο κρεβάτι τους όμορφα, κι αν τύχει αύριο κι όλα στραβώσουν προχωράνε τις ζωούλες τους αμφότεροι, με το να είμαστε «εμείς», δυο άνθρωποι που κάνουν ακριβώς τα ίδια μα αν κάποια στιγμή τα πράγματα στραβώσουν πρέπει να μείνουν και να υπομείνουν. Όχι επειδή θέλουν, μα επειδή έκαναν το λάθος να κάνουν τις δύο λέξεις, μία. Να πιάσουν μια ταμπέλα τόσο βαριά που θέλει δύο για να την κρατήσουν σηκωμένη κι αν χρειαστεί να την αφήσουν πάλι κάτω τότε στα μάτια όλων -και των εαυτών τους μαζί- θα έχουν αποτύχει. Είναι συμβόλαιο η ταμπέλα κι αν το σπάσεις μαθαίνεις να το μετράς για ήττα. Κρίμα δεν είναι;
Μη με ρωτάς λοιπόν «τι θα γίνει με εμάς» περιμένοντας από εμένα να σου δώσω το οκ για να πιάσεις τη μία μεριά της ασήκωτης ταμπέλας και να μείνεις να με κοιτάς με ένα στραβό χαμόγελο όσο αναμένεις να πιάσω εγώ την άλλη. Δε θα το κάνω, όχι επειδή δε βλέπω σοβαρά αυτό που έχουμε, ούτε γιατί γουστάρω την ελευθερία ή την ανεξαρτησία μου πιο πολύ από ό,τι γουστάρω εσένα. Δε θα το κάνω γιατί πολύ απλά, σέβομαι αρκετά αυτό που έχουμε για να θέλω να κρατήσει για όσο πραγματικά το θέλουμε. Για όσο είσαι στα μάτια μου ο άνθρωπός μου κι όχι ο μπελάς που φορτώθηκα και δεν ξέρω τώρα πώς να αφήσω πίσω. Κι αντίστοιχα για εσένα, για όσο είσαι μαζί μου επειδή νιώθεις αυτό που έχουμε να σε ανεβάζει, όχι επειδή δεσμεύτηκες και θέλεις τώρα να τηρήσεις τον βαρύ λόγο σου.
Μη σε τρομάζει λοιπόν η απροθυμία μου για ονοματοδοσίες, η προθυμία μου να σε τρόμαζε. Δεν είμαι μαζί σου γιατί ψάχνω το εύκολο και το βολικό. Είμαι εδώ με πλήρη επίγνωση της προσπάθειας που χρειάζεται και από τους δυο μας και είμαι έτοιμη να την προσφέρω. Γιατί σε νοιάζομαι. Γιατί σε αγαπάω. ακόμη και χωρίς ταμπέλες να μας ορίζουν σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
