Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Καλλιόπη.
Ψάχνω κάποιον. Όχι κάποιον τυχαίο που θα βρεθεί στο δρόμο μου και θα τον αφήσω να μπει στη ζωή μου, με απώτερο σκοπό να καλύψει τα όποια κενά και ανασφάλειες άφησε μέσα μου ο χωρισμός μας. Μα ούτε κάποιον σαν εσένα, γιατί δε μ’ αρέσει να τρέφω φρούδες ελπίδες και να ζω με την ψευδαίσθηση πως θα σε αντικαταστήσω με ένα ομοίωμά σου.
Ψάχνω κάποιον. Όχι αυτόν που θα μου προσφέρει αυτά που εσύ δεν κατάφερες ποτέ, μα ούτε κάποιον που δε θα ‘χει πάνω του κανένα απ’ τα ελαττώματά σου, αυτά που τόσο πολύ απεχθανόμουν και ήταν η αιτία να σου γκρινιάζω καθημερινά. Δεν ψάχνω κάποιον μόνο και μόνο για να σε αντικαταστήσω τώρα που δεν είσαι πια εδώ, κάποιον για να μη νιώθω μοναξιά και για να λέω πως κι εγώ έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου για συντροφιά.
Ψάχνω κάποιον να ερωτευτώ. Να ερωτευτώ αληθινά. Πειράζει, όμως, που αυτός ο κάποιος θέλω να ‘χει πάνω του έστω και κάτι απ’ αυτά για τα οποία ερωτεύτηκα εσένα; Το βρίσκεις πολύ εγωιστικό; Θέλω να έχει ένα στοιχείο που με τρέλανε πάνω σου και με τράβηξε απ’ την πρώτη στιγμή. Ίδιο δε θα ‘ναι, μα ας είναι έστω παρόμοιο. Ας έχει τα μάτια σου. Ας έχει τα μαλλιά σου ή έστω τα χείλη σου. Ας έχει το βλέμμα σου που με τόση ευκολία κατάφερε να με μαγνητίσει. Ή ακόμα και το χαμόγελο σου, στο οποίο όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να αντισταθώ ποτέ.
Θέλω να ‘χει κάτι που θα μου θυμίζει εσένα. Λένε πως τις αναμνήσεις πρέπει να τις ξορκίσεις για να καταφέρεις να ξεπεράσεις μια κατάσταση, να βρεις ένα μαγικό τρόπο να τις σβήσεις, ώστε να μην επιστρέφουν σε ανύποπτες στιγμές. Όμως εγώ τις θέλω μπροστά μου, να τις κοιτάζω καθημερινά, να μου υπενθυμίζουν πως θα μπορούσες να είσαι εσύ, αλλά δεν είσαι. Πως αν κοιτάξω καλύτερα, εκείνος ο άλλος, που έχει κάτι κοινό με σένα, αλλά δεν είναι εσύ, βρίσκεται στη ζωή μου, κατόπιν δικής του συνειδητής επιλογής, μου προσφέρει ανιδιοτελώς την αγάπη του και επάξια κέρδισε τη θέση που εσύ άφησες πίσω σου αποχωρώντας απ’ τη ζωή μου.
Θέλω να ‘χει αυτό το κάτι που μοιάζει με το δικό σου κάτι, να ‘ναι ίδιο κι απαράλλαχτο. Δεν πρόκειται ποτέ να μπω σε διαδικασία σύγκρισης, δε θα του άξιζε άλλωστε κάτι τέτοιο. Θέλω απλώς να μου θυμίζει πως όσα κοινά κι αν έχουν μεταξύ τους κάποιοι άνθρωποι, καθένας απ’ αυτούς είναι μοναδικός και διαφορετικός. Και πως το φαίνεσθαι μπορεί να ξεγελάει, όπως το ποιόν του ανθρώπου φαίνεται ξεκάθαρα από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα απομακρύνεις το βλέμμα σου από την επιφάνειά του.
Κι αν με ρωτήσεις, γιατί ακόμα ασχολούμαι μαζί σου και σου δίνω τόση σημασία, θα ‘χεις τη μεγαλύτερη γραπτή εξομολόγηση της ζωής μου. Και παραδόξως αυτή δεν είναι πως ενδόμυχα σε γουστάρω ακόμα και δε σε ξεπέρασα ποτέ. Μια εξομολόγηση απ’ αυτές που δεν τολμώ να πω δυνατά, μην και τ’ ακούσουν τα ίδια μου τ’ αυτιά και μετά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.
“Σε ερωτεύτηκα πολύ για μια πληθώρα από στοιχεία που με γοήτευσαν, για όλα αυτά που πίστεψα ανόητα πως μόνο εσύ διαθέτεις. Μα τα απομόνωσα ένα ένα, τα βρήκα κι αλλού και κατάφερα να τ’ αγαπήσω πολύ παραπάνω απ’ τα δικά σου χωρίς καν να καταβάλλω προσπάθεια. Και κάπως έτσι σε απομυθοποίησα μια για πάντα. Καληνύχτα.”
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
