Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Γ. για τον Τριαντάφυλλο.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως καταλήξαμε έτσι. Πάλι δε μιλάμε. Πάλι ανοίγω το κινητό μου κάθε πέντε λεπτά για να δω πριν πόση ώρα ήσουν ενεργός. Πάλι τα βράδια δεν μπορώ να κλείσω μάτι και στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Κι εσύ πουθενά.
Εσύ μάλλον ούτε καν με σκέφτεσαι. Κι όσο πιο πολύ το συνειδητοποιώ τόσο πιο πολύ απελπίζομαι. Ξέρεις τι ήσουν εσύ για μένα; Ήσουν ο λόγος να αφήσω πίσω μου το παρελθόν, ένα παρελθόν που με πλήγωσε όσο δε με είχε πληγώσει ποτέ κανείς. Για μένα ήσουν η καινούρια αρχή μου. Μια αρχή που έκανα με τόσο δειλά βήματα και τελικά κατέληξα να πέσω με τα μούτρα.
Και να τα μηνύματα, και να τα τηλέφωνα. Έφτασα σε σημείο να σε πνίγω, αλλά δεν το ήθελα. Αλήθεια. Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα, κατάφερνα να τους διώχνω έναν έναν. Κι αντί να σε αφήσω να αναπνεύσεις τα έκανα χειρότερα.
Προσπαθούσα να μάθω τι είναι αυτό που θες για να είσαι ευτυχισμένος, ρωτούσα φίλους, γνωστούς, αγνώστους κι ας ήξερα ότι είναι παράλογο κι ότι θα σε πείραζε. Αλλά έτσι είναι, μάτια μου, ο έρωτας. Παράλογος. Ναι, είμαι ερωτευμένη μαζί σου κι ας μη στο είπα ποτέ κατάμουτρα. Φοβόμουν να στο πω γιατί πάντα έλεγες ότι βιάζομαι. Κι όντως το έκανα κι ξέρεις γιατί.
Γιατί ήθελα να σε χορτάσω. Και προσπαθούσα να χωρέσω μια ζωή μέσα σε δέκα λεπτά κι ας ήξερα ότι δε γίνεται. Κι έτσι σε έχασα. Και πάνω που είχα αρχίσει να συνηθίζω χωρίς εσένα ήρθες ξανά, μα ούσα βιαστική έκανα τις ίδιες χαζομάρες. Και να που είμαι πάλι εδώ να μετράω τις ώρες που δε σου έχω μιλήσει, που δε σε έχω δει.
Δεν έχω τα κότσια να στα πω όλα αυτά. Δεν τολμάω να σου πω πόσο μου λείπουν οι στιγμές μου μαζί σου, ακόμα κι οι πιο ασήμαντες, ακόμα κι αυτές που με νευρίαζες κι ήθελα να σε σκοτώσω. Μου λείπουν τα πειράγματά μας, το χαμόγελό σου και το γέλιο σου, ο τρόπος που σουφρώνεις τα χείλη σου όταν είσαι θυμωμένος, η αγκαλιά σου, το άρωμα των ρούχων σου, ο ήχος της φωνής σου, το πάθος που έχεις όταν μιλάς για αυτά που αγαπάς.
Αλλά είμαι τόσο κότα που δε θα στο πω κι ας με τρώει κάθε μέρα. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι θέλω να προσέχεις, γιατί είσαι πιο ευαίσθητος απ’ όσο αφήνεις τους άλλους να δουν. Μου λείπεις πραγματικά και θα μου λείπεις κάθε μέρα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
