Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.Ν.
«Θα ξεχνούσες; Θα άφηνες πίσω την ιστορία μας;» με ρώτησες και για λίγο μάγκωσα. Δεν ήξερα τι να σου απαντήσω, δεν ήταν από εκείνες τις στιγμές που σου σκάει η εύκολη απάντηση σαν πυροτέχνημα στο κεφάλι και την ξεστομίζεις έτσι απλά. Δεν μπορούσα να σου πω το «όχι» που κάτι μου έλεγε ότι ήθελες να ακούσεις. Κι αυτό γιατί όσο κι αν σ’ αγαπάω, όσο κι αν θεωρώ το μεταξύ μας την πιο απόλυτη μορφή καψούρας που θα ζήσουμε ποτέ εμείς οι δύο, άλλο τόσο είναι στιγμές που τα εμπόδια το κάνουν σχεδόν αδύνατον.
Κάνε κλικ εδώ και πες ανώνυμα όσα σκέφτεσαι με ένα ραβασάκι!
Απ’ την άλλη βέβαια, ούτε «ναι» μου έβγαινε να σου απαντήσω, κυρίως γιατί το θεωρώ δειλό και δειλές πράξεις, ακόμα και σαν σκέψη, είναι στον έρωτα αμαρτίες. Όχι απ’ τις γλυκές, από εκείνες που πρέπει να κάνεις για να πεις πως το έζησες, ούτε απ’ τις άλλες, που εξομολογήθηκες κι έπαψαν ως δια μαγείας να μετράνε. Μα από εκείνες τις δύσκολες, που σε στέλνουν κόλαση με έκτακτο εισιτήριο άνευ επιστροφής. Για αυτό λοιπόν βρέθηκα να σου γράφω αυτό το γράμμα. Για να δω κι εγώ μαζί σου ποια είναι τελικά η απάντησή μου.
Θες να τα ζυγίσουμε; Να ρίξουμε στη μια πλευρά εμπόδια, στραβοπατήματα και ζόρια και στην άλλη να φορτώσουμε στιγμές, συναίσθημα κι εντάσεις. Να φτιάξουμε μια ισορροπία αξιοζήλευτη, αποτελούμενη από από τα πιο αντιφατικά πράγματα. Μα αν το κάνουμε, να ξέρεις, θα μπερδευτούμε πιο πολύ. Θα νιώσουμε για λίγο σαν τον Joel και την Clementine, στην αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, να έχουμε μπροστά μας τον γιατρό και να λείπει μονάχα η υπογραφή μας για να τα απαρνηθούμε όλα. Μια μουτζούρα στο χαρτί της καψούρας μας για να σβήσει κάθε απόδειξη της ύπαρξής της.
Κι αν το πάμε έτσι, τότε οι πιθανότητες ξέρεις καλά τι λένε, την έχεις δει την ταινία όπως ακριβώς κι εγώ. Ξέρεις πως ακούγεται σχεδόν αστείο να πιστεύουμε πως η διαγραφή θα κάνει κάτι. Άντε να μας χάριζε μια επανάληψη, όχι μόνο καλών μα κι άσχημων στιγμών. Να μας έδινε την ευκαιρία να ζήσουμε ξανά τον έρωτα για να φάμε τα μούτρα μας με την ίδια χάρη που τα φάγαμε και την πρώτη φορά. Να ξαναδούμε γιατί γουστάραμε ο ένας τον άλλον και να πιστέψουμε για άλλη μια φορά στην ουτοπία των εμποδίων που «εμείς μπορούμε να ξεπεράσουμε». Να φανούμε για άλλη μια φορά λιγάκι αφελείς μπροστά στην ένταση των συναισθημάτων μας.
Μα ξέρεις τι; Ίσως τελικά κάπου εκεί να κρύβεται και η απάντησή μας. Κάπου στις σκηνές μιας ταινίας που κάποιοι βάφτισαν φαντασίας, μα για εμάς που ξέρουμε είναι απλώς εξέταση των πιο απατηλών παρορμήσεών μας. Για την ακρίβεια, κλείνοντας αυτό το γράμμα (που δε νομίζω να φτάσει ποτέ στα χέρια σου), καταλήγω πως η απάντηση μου κρύφτηκε επιμελώς στην τελευταία τους σκηνή και στον τελευταίο τους μικρό διάλογο:
– Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που δε μου αρέσει επάνω σου…
– Ναι, αλλά θα το κάνεις! Θα δεις! Θα σκεφτείς πολλά. Και εγώ θα βαρεθώ μαζί σου και θα νιώσω παγιδευμένη, γιατί αυτό συμβαίνει με μένα!
– Εντάξει. (χαμόγελο)
– (χαμόγελο)… Εντάξει.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
