Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ξέρεις κάτι; Έκανα όνειρα ναι, για μένα και για ‘μας, διαφορετικά από τα δικά σου. Ένα από τα μεγαλύτερά μου παραλίγο να πραγματοποιηθεί. Δεν περίμενα ούτε εγώ η ίδια να είμαι εντάξει με την απόκτηση οικογένειας, σ’ αυτό το στάδιο της ζωής μου. Δεν είχαμε πολλά κοινά, ούτε ήμασταν πολύ καιρό μαζί, είχα όμως κυριολεκτικά ένα κομμάτι του εαυτού σου μέσα μου κι αυτό μου άλλαξε κάπως τα πλάνα. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να κρατήσω το κομμάτι κάποιου άλλου -ξένου- εαυτού μέσα μου, αλλά παρά την ηλικία μας, το αγάπησα.
Ξέρω ότι δε μας ήθελες. Ούτε εγώ μας ήθελα στην αρχή. Μα το άκουσα. Το είδα. Το γνώρισα σχεδόν κι άλλαξα γνώμη. Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό μιας μάνας -βλέπεις δεν είμαι- αλλά φοβόμουν πολύ μην πάθει κάτι, θυμάμαι που στ’ έλεγα. Όντως φοβόμουν. Θυμάμαι να σε ζαλίζω ηλιθιωδώς στα μηνύματα και να σου υπενθυμίζω τα άγχη μου, αντί να δημιουργήσω η ίδια τις συνθήκες που θα μου επέτρεπαν να κάνω αυτό που ήθελα. Ξέρεις όμως πως δε με νοιάζει τίποτα γενικά. Δεν πτοούμαι και δε φοβάμαι εύκολα. Φοβήθηκα γιατί ένιωθα το δικό του φόβο, εκείνο ήξερε καλύτερα. Μπορούσα να φροντίσω να μη βρεθούμε σ’ αυτήν τη θέση ή αφού βρεθήκαμε τελοσπάντων, μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα και πιο ώριμα.
Θυμάμαι όμως που αναρωτιόμουν «πώς γίνεται να αλλάζει όλη την ψυχολογία σου αυτή η διαδικασία;» Σε κάνει να θέλεις να παλέψεις όσο τίποτα άλλο, για να είναι καλά εκείνο. Δε θα κρύψω όμως μου στοίχισε που δεν ήθελες αυτήν την οικογένεια όπως εγώ. Φυσικά οικογένεια είναι και «οι δύο», οικογένεια είναι και μόνο δύο σύντροφοι, οικογένεια είναι μια μαμά μ’ ένα μωρό. Αν ήθελα πολύ, ήξερα τη λύση. Περίμενα όμως σαν ανώριμο παιδί πως μπορεί να αλλάξεις γνώμη και δε σεβόμουν τις προσωπικές σου επιθυμίες. Γιατί είχες άλλωστε κάθε δικαίωμα να φαντάζεσαι το μέλλον σου διαφορετικά.
Όταν περνούσαμε χρόνο μαζί και με είχες στην αγκαλιά σου, δεν πήγε το χέρι σου ποτέ εκεί, δεν το χάιδεψες ούτε μια φορά κι όμως εγώ σκηνοθετούσα ταινίες φαντασίας μ’ εσένα ν’ αλλάζεις πάνες. Βλέπεις εγώ ένιωθα πόσο χαιρόταν εκείνο με την παρουσία σου και πίστευα πως θα αισθανθείς κι εσύ έτσι. Είχα παρασυρθεί και δεν έβλεπα καθαρά.
Ένα βράδυ με ρώτησες «Τι θέλεις να φάμε;» και σου απάντησα «καλαμαράκια και μπιφτέκι». Γέλασες και δεν είπες και πολλά. Κατάλαβες πως δεν ήμουν εγώ με τις περίεργες ορέξεις. Αμέσως μου έκανες το χατήρι. Ό,τι σου ζητούσα ήσουν εκεί, αλλά η γνώμη σου δεν άλλαζε. Κάπως έτσι επέλεξα να ονειροβατώ ξύπνια κάθε μέρα και να στερούμαι την πραγματικότητα που μόνη ήμουν ικανή να δημιουργήσω.
Ήξερα πως έχεις τους στόχους σου, τη ζωή σου, μα δεν αντιλαμβανόμουν την απόφασή σου, όπως δεν αντιλαμβανόσουν κι εσύ τη δική μου. Ήμασταν μαζί και περιμέναμε ποιος θα αλλάξει πρώτος γνώμη. Στο μυαλό μου, δε θα σου στεκόμασταν εμπόδιο. Θα ήμασταν οι αιώνιοι θαυμαστές σου. Αυτοί που θα σε χειροκροτούσαν πάντα και θα ήταν περήφανοι. Αλλά παραδέχομαι πως ήταν ένα χαζό σχέδιο. Οι γονείς είναι αυτοί που χρωστάνε στα παιδιά τους προσοχή και χρειάζεται να είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές τους, όχι το αντίστροφο. Αναρωτιέμαι τι σκεφτόμουν όταν έλεγα πως ήθελα μοναχά το καλό του παιδιού μας. Το δικό μου καλό ήθελα, να σας έχω και τους δύο. Δε σκέφτηκα ποτέ πόσο ευτυχισμένο θα ήταν εκείνο μ΄ένα πατέρα που δεν ήθελε αυτόν τον τίτλο. Ούτε αν θα συνήθιζες εσύ ποτέ αυτήν την προσφώνηση σκέφτηκα.
Ήμουν στα αλήθεια για πρώτη φορά ευτυχισμένη κι ας μην το είχες συνειδητοποιήσει, ήμουν αποφασισμένη να τα αναλάβω όλα. Θα έκανα ό,τι χρειαζόταν μόνη μου, εκτός από το να αφήσω έναν από τους δυο σας για την αγκαλιά του άλλου. Θυμάσαι που σου έδειξα έναν υπέρηχο; «Ίδιος εγώ» μου απάντησες. Μέχρι που απλώς ξύπνησα και με είχε αφήσει. Έχασα το παιδί μου -αν μου επιτρέπεται η χρήση της κτητικής αντωνυμίας. Σου είπα «πονάω», μα εσύ σαν να ανακουφίστηκες. Τα είπαμε ήδη, δεν το ήθελες, τώρα το καταλαβαίνω.
Έκλαιγα τα βράδια ή έβλεπα εφιάλτες και τότε κατάλαβα πως τόσο καιρό προκαλούσα μόνο κακό που ονειρεύομουν. Είχες πει «Εγώ φταίω για ό,τι περνας». Όχι. Πέρασα μια δοκιμασία και βγήκα δυνατή. Κατάλαβα και τα δικά μου λάθη και τα δικά σου, έμαθα να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου στην ώρα τους και να σκάω όσα ροζ συννεφάκια χρειαστεί για να δω την αλήθεια. Με στεναχωρεί μοναχά που οι αναμνήσεις αυτές θα είναι στο πάνω-πάνω ράφι του μυαλού μου για πάντα και θα μου θυμίζουν πόσα λάθη έκανα. Το θετικό είναι πως θα μου θυμίζουν και το πλασματάκι που αγάπησα. Κι η αλήθεια είναι πως μετά απ’ όλα αυτά δε θέλω να χάσω ούτε σένα. Είσαι αυτός που μου υπενθυμίζει πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει το σώμα κι ας μην την έζησε για πολύ το δικό μου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
