Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Παλιέ μου φίλε κι άσπονδε εχθρέ μου,
Δε θα πω πως μου έλειψες, δε μου έλειψε το συναίσθημα που μου έδινες, ούτε η παρουσία σου στο κρεβάτι. Είμαι τρελός λες. Δε βλέπεις ότι μ’ αγαπάει, ούτε το χαμόγελο στα μάτια της, ούτε καν πόσο φωτεινά είναι όταν με κοιτάει. Την άκουσες; Άκουσες τον ήχο, το χρώμα της φωνής της τώρα που μου μιλούσε; Έδωσες έστω και λίγη σημασία;
Δεν την έχω αγγίξει καν, λες.
Άκουσε παλιέ μου φίλε, άσπονδε εχθρέ μου, άκουσέ με καλά. Την έχω αγγίξει περισσότερο απ’ όσο την έχει αγγίξει ποτέ κανείς. Έχω αγγίξει το κορμί της με τρόπους που δεν είχαν εφευρεθεί πριν συναντηθούν τα δέρματά μας. Ένιωσα το τρέμουλο στο άγγιγμά μου, μέθυσα με το άρωμά της, ξεδίψασα με το νέκταρ των χυμών της, χάθηκα σε θύελλες καταιγίδες στους αναστεναγμούς της, αποκοιμήθηκα ήρεμος και ξέπνοος στην αγκαλιά της, έκλαψα στον έρωτά της, νανουρίζοντάς με, με το τραγούδι της. Σαν εφηβάκι χαίρομαι βλέποντας τις γλυκιές τρυφερές γκριμάτσες της, γελάω με τις αμήχανες κινήσεις της και με την ντροπή που νιώθει πολλές φορές- με τον κοριτσίστικο τρόπο που προσπαθεί να κρυφτεί.
Δεν την άγγιξα, λες.
Την άγγιξα με τρόπους που δεν την άγγιξε και δε θα την αγγίξει κάνεις, φίλε μου. Άγγιξα την ψυχή της όταν μου εξομολογήθηκε τα πάντα για τη διαδρομή της, έκλαψα ακούγοντάς τη να μου μίλα. Μου έμαθε να χαμογελάω, να ανασαίνω. Τρελός; Ναι, μπορεί να είμαι· δεν τη θέλω τη λογική σου, είναι λίγη και μικρή, είναι λογική ανθρώπων που δεν αγάπησαν, δεν ερωτεύτηκαν παράφορα και το κυριότερο, δεν αγαπήθηκαν.
Η λογική σας μας είχε αιώνες χώρια κι ο ψεύτικος καθωσπρεπισμός σας μάς κρατάει ακόμη μακριά, μα ξέρεις κάτι παλιέ μου φίλε, άσπονδε εχθρέ μου; Χάσατε. Τη βρήκα, με βρήκε κι όσες ζωές να περάσουν, θα την ψάχνω και θα τη βρίσκω σε κάθε μου ζωή, θα με ψάχνει και θα με βρίσκει κι αυτή. Σαν ένα τραγούδι που δεν έχεις ακούσει ποτέ, μα ξέρεις τους στίχους του απ’ έξω και περιμένεις απλώς ν’ ακούσεις την πρώτη νότα για να σιγουρευτείς.
Αντίο παλιέ μου φίλε, άσπονδε εχθρέ μου, σ’ αφήνω γιατί χάθηκα στη σκέψη της, στα όνειρά μας. Αντίο παλιέ μου φίλε, να ξανάρθεις, γιατί τελικά μου θυμίζεις πόσο πολύ την αγαπάω, πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της. Να ξανάρθεις άσπονδε εχθρέ μου, θα σε περιμένω με μια ευχή: να σας αγαπήσουν εσάς, τους λογικούς, όπως μ’ αγαπάει. Να σας κοιτάξουν όπως με κοιτάζει. Μ’ έναν τρόπο που δεν έχει ακόμη βρεθεί η λέξη που να του ταιριάζει. Μα εκείνη τον ήξερε από πάντα και τον φυλούσε για μένα.
Αντίο φίλε μου.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
