Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.
Πάμε ένα στοίχημα πως θα τα καταφέρουμε; Πως όλο αυτό, που τώρα μας μοιάζει όσο δύσκολες μας έμοιαζαν οι μπόνους πίστες στο Τέτρις όταν ήμασταν παιδιά, θα βρει ένα τρόπο να κρατήσει; Όχι «μαγικό», δεν πιστεύω άλλωστε σε δυνάμεις ανώτερες κι εξωπραγματικές. Ακόμα κι αν πίστευα όμως, δε θα ήθελα να ήταν αυτός ο τρόπος που θα επιβιώσουμε, θα έκοβε κάτι από τη δύναμή μας η παραδοχή της ανάγκης μιας τέτοιας βοήθειας. Θα ήταν αυτή που μας έσωσε κι όχι εμείς οι ίδιοι.
Τώρα σου φαίνεται αδύνατο, είναι φανερό αυτό από τις αντιδράσεις σου. Από τον τρόπο που σκυθρωπιάζει το βλέμμα σου κάθε φορά που χτυπάει το ξυπνητήρι και πρέπει να φύγω για δουλειά, λες και αυτές οι οκτώ ώρες που θα είμαστε χώρια θα έρθουν απλώς να προστεθούν στις υπόλοιπες, που πλησιάζουν και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τις σταματήσουμε. Φαίνεται στις στιγμές που πρέπει να βγω για περίπατο με τον σκύλο κι εσύ αντί να βολευτείς στον καναπέ όπως έκανες πάντα μέχρι τώρα, τρέχεις να πάρεις τα παπούτσια σου για να περπατήσουμε παρέα. Φαίνεται στον τρόπο που αποφεύγεις τους μικρούς αποχαιρετισμούς, αποφεύγοντας επιδεικτικά να πεις πως τρέμεις τον μεγαλύτερο.
Πες σε κάποιον όσα σκέφτεσαι με ένα ραβασάκι!
Ένας χρόνος είναι, δώδεκα μήνες, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες, οκτώ χιλιάδες επτακόσιες εξήντα ώρες και σε παρακαλώ, μη με κάνεις να στο μετρήσω και σε δευτερόλεπτα για να σου αποδείξω πως δεν είναι αιώνας, όπως φαντάζει. Τι να μας κάνουν άλλωστε οι ημέρες και οι ώρες αυτές όταν αυτό που ζούμε μας κρατάνε καθηλωμένους στις στιγμές μας; Θα βρουν τρόπο οι δείκτες του ρολογιού να κινηθούν γρηγορότερα, θα το δεις. Θα κάνουν μια εξαίρεση για εμάς και θα τσουγκρίζουν στην υγειά της καψούρας μας κάθε που θα κλέβουν κι από ένα δευτερόλεπτο.
Στο χέρι μας είναι. Να το θυμάσαι. Η απόσταση είναι πρόβλημα μονάχα αν την αφήσουμε να γίνει. Αν ξεχάσουμε να ανανεώσουμε αυτό που έχουμε, έστω και μέσα από στιγμές γεμάτες από λέξεις με ειλικρίνεια. Αν αφήσουμε τα τηλέφωνα να ξεχαστούν, τις ημέρες μας να κυλήσουν χώρια, αν θελήσουμε να αφήσουμε τον άλλον στην απ’ έξω αφού «ό,τι δεν ξέρει δεν τον βλάπτει». Μα εμείς μάτια μου είπαμε πως κάτι τέτοιο δε θα το αφήσουμε να γίνει. Τι να μας τρομάξει λοιπόν;
Ακόμα κι αν συμβεί, αν ξυπνήσουμε μια μέρα και δε θέλουμε να ακούσουμε άνθρωπο ή αν ένα καλό κοκτέιλ με παρέα τα βράδια φανεί πιο ενδιαφέρον από ένα ουίσκι μπροστά σε μια οθόνη, θα είναι καθαρή επιλογή μας, γιατί λοιπόν να το αφήσουμε να μας στενοχωρεί ενώ είναι απλώς ένα ενδεχόμενο; Αν περάσουν οι ημέρες -και οι τριακόσιες εξήντα πέντε- κι εμείς δε θελήσουμε να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε, πάει να πει πως κάτι μας οδήγησε σε αυτήν την απόφαση, αφού όμως αυτό το κάτι τώρα δεν είναι εδώ, γιατί να του επιτρέψουμε να μας στερήσει από τις στιγμές που έχουμε; Αν το αφήσουμε ήσυχο, ίσως να μην έρθει ποτέ.
Λίγο είναι, κι εμείς είμαστε φτιαγμένοι για τα πολλά. Θα το δεις. Θα το αποδείξουν οι ημέρες που έρχονται. Μα πάνω απ’ όλα θα το αποδείξουν εκείνες που θα έρθουν ένα χρόνο μετά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
