Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ε. Τ.
Είναι βράδυ. Μια playlist με τραγούδια της Μποφίλιου ακούγεται υποτονικά. Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί είναι ανέγγιχτο. Τα μάτια μου κοιτάζουν αδιάφορα την οθόνη του υπολογιστή. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που πάει να σπάσει. Θέλω να γράψω για εσένα. Μα η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να πρωτοπώ, όχι γιατί δε σ’ έχω ζήσει αλλά γιατί ξέρω. Ξέρω πως δε θ’ αντέξω την αλήθεια που θα με αναγκάσει η σιωπή να παραδεχτώ. Ακόμα κι εάν την αντέξω όμως, θα έρθω να σε ξαναβρώ.
Το λάθος θα ξαναγίνει. Θα έρθω κοντά σου και θα συγκρουστούμε όπως πάντοτε. Με μια πρωτόγνωρη ελκτική δύναμη, θα κρατηθούμε μαζί για ακόμη μια φορά. Θα παραδώσουμε ό,τι αντίσταση έχουμε για λίγες στιγμές ευφορίας. Θα θυσιάσουμε οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη, για να μη φύγουμε ο ένας μακριά από τον άλλον. Θ’ αφήσουμε πίσω τα «πιστεύω» μας και θα μείνουμε μόνοι. Μόνοι σε έναν κόσμο που παρ’ όλο που δημιουργήσαμε δε μας ανήκει. Είναι πρόχειρος κι ετοιμόρροπος- περιμένει την καταστροφή του σαν κάτι αναπόφευκτο. Είναι πανέμορφος όμως, γεμάτος υποσχέσεις που ποτέ δε θα δώσουμε, αλλά πάντοτε θα φανταζόμαστε.
Τα λόγια που ξεστομίζουμε δε μας ανήκουν. Η ένταση ανάμεσά μας δε μας ανήκει. Η προσμονή που έχουμε για να ειδωθούμε δε μας ανήκει. Το χειρότερο όμως, είναι πως εσύ ο ίδιος δε μου ανήκεις. Κι ο έρωτας είναι κτητικός- θα έπρεπε να το ξέρουμε. Είναι ανατρεπτικός και διεκδικητικός. Αλλά εγώ δεν μπορώ να σε διεκδικήσω γιατί ποτέ δεν ήσουν δικός μου, αλλά ούτε και θα γίνεις. Ανήκεις στον εαυτό σου και δε θα μου δοθείς ποτέ, δε θα παραδοθείς, ούτε θα υποκύψεις. Θα μείνεις στη χίμαιρα που κι οι δύο συμφωνήσαμε ν’ αγαπάμε. Αρεσκόμαστε στην ιδέα της και ικανοποιούμαστε με τα λίγα, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε τόσα πολλά. Όμως είμαστε δειλοί. Ας το παραδεχτώ.
Φοβόμαστε να τολμήσουμε και ν’ απαιτήσουμε. Φοβόμαστε να αφεθούμε στο συναίσθημα και να πνιγούμε μέσα σε αυτό. Πρώτη εγώ θα σου πω πως τρέμω την ιδέα μήπως και σ’ ερωτευτώ και μείνεις μετά ένα απωθημένο. Μήπως και στέκεσαι σαν φάντασμα στα ποιήματα και η σκέψη σου και μόνο με πληγώνει. Οπότε κάνω ένα βήμα πίσω. Κλειδώνω μια καρδιά που κάποτε είχε δοθεί πολύ γρήγορα, πολύ έντονα και δεν είχε καταφέρει να σωθεί.
Τι κρίμα να φοβάμαι τον έρωτα, να φοβόμαστε τον έρωτα. Προσέχουμε μήπως και πούμε τη λάθος λέξη που θα καταρρίψει το δημιούργημά μας και θα φωτίσει τα λάθη μας. Μήπως και νιώσουμε κάτι παραπάνω μια στιγμή και μετά θα πρέπει να το σταματήσουμε.
Ακόμα και τώρα, που γράφω όλα όσα σκέφτομαι, δεν μπορώ να σ’ αρνηθώ. Θα σε θέλω κι αύριο το πρωί κι αύριο το βράδυ. Θα θέλω να σε σκεφτώ και να σ’ αφήσω να με κατακτήσεις. Θα κλείσω τα μάτια και θα αφοσιωθώ στο άγγιγμά σου. Θα ξεχάσω πως δεν είσαι δικός μου και θα κάνω πως μου ανήκεις. Έστω για λίγο θα υποκριθώ πως είσαι δικός μου, πως μπορώ να μιλώ για σένα και να σε λατρεύω σαν να σε έχω ερωτευτεί.
Εφησυχάζω μέχρι την ημέρα που δε θα αντέξει άλλο το «εγώ» μου και θα φύγω. Μέχρι εκείνη όμως τη στιγμή θα γράφω για εμάς, σαν να υπάρχουμε στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα; Με ένα ερωτηματικό πάντα στο τέλος, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν ξέρει ούτε τι είμαστε, ούτε τι θα συμβεί.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
