Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Κακώς βαδίζουμε ακόμη δίπλα-δίπλα. Τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν στην αρχή. Για την ακρίβεια, είναι εντελώς διαφορετικά. Τέσσερα χρόνια μετά και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τέσσερα χρόνια μετά και δε μας αναγνωρίζω, σαν να βλέπω δυο αγνώστους που συγκατοικούν.
Δε θα σου πω πως δε μου αξίζεις. Θα σου πω πως δε σου αξίζω εγώ. Ακούγεται μάλλον πιο πολίτικαλι κορέκτ, δε νομίζεις; Σου αξίζει μάλλον ο άνθρωπος που πίστευες ότι είμαι όταν με γνώρισες. Κι ας μην προσποιήθηκα ποτέ. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που προσπαθώ να σου πω.
Σου αξίζει κάποιο άτομο που να περπατάς περήφανος δίπλα του. Κάποιο που να το θαυμάζεις για το πώς απαντάει στις συζητήσεις τις φιλοσοφικές, ή το πώς διαλέγει τη δουλειά του και δεν το διαλέγει εκείνη. Σου αξίζει κάποιος που να νιώθεις την ανάγκη να μαθαίνεις τη γνώμη του, τις γνώσεις του. Τα νέα του. Να τον βλέπεις με φόρμες να κοιμάται και να σκέφτεσαι πόσο γαμημένα υπέροχος είναι.
Σου αξίζει κάποιος που να ανυπομονείς να ξαπλώσετε την ίδια ώρα στο κρεβάτι. Κάποιος που να ξεσηκώνει το κορμί σου μόνο με το να μπαίνει στο μυαλό σου, χωρίς καμιά άλλη προσπάθεια. Που να μη νιώθεις την ανάγκη να του δείχνεις την πλάτη σου παίζοντας στον υπολογιστή τις περισσότερες ώρες της μέρας. Που να μη νιώθεις την ανάγκη να του πηγαίνεις κόντρα σε οτιδήποτε σου πει, από αντίδραση. Που να θέλεις να πηγαίνεις βόλτες μαζί του στις δώδεκα το βράδυ, έτσι απλά γιατί. Κάποιον με τον οποίο να μπορείς να είσαι ταυτόχρονα στοργικός και πρόστυχος. Να νιώθεις την ανάγκη να τον φιλάς μόλις ξυπνήσει.
Και ξέρεις κάτι; Δεν είμαι εγώ. Ήμουν ίσως τον πρώτο χρόνο μας. Τώρα πια όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω πότε περάσαμε στην απέναντι πλευρά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι φταίμε γιατί σταματήσαμε να συζητάμε για τον θεό και την ανεργία, τις πορείες, τα οράματα, το αύριο και το χθες, τον έρωτα, τους οργασμούς, τα φιλιά στο μέτωπο. Γιατί σταματήσαμε να θέλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Κι είναι αλήθεια πως κουράστηκα πια να προσπαθώ. Δεν μπορώ να υποσχεθώ να μείνω με κλειδωμένη τη ζωή μου σε μια τέτοια κατάσταση. Είμαι μόλις 25. Ούτε εσένα σου αξίζει. Είναι λυπηρό και μπορεί να μην το βλέπεις, μα θα το δεις όταν τελειώσουμε.
Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Θα βρω ένα διαμέρισμα και κάποια μέρα που θα λείπεις θα έρθω να μαζέψω. Δε με χωράει πια ο κόσμος που είχαμε φτιάξει. Ούτε το παλατάκι που επιπλώσαμε. Ξέρω ότι θα σου πάρει καιρό ίσως να καταλάβεις. Κι η ιστορία μας, θα σε βοηθήσει να μη θεωρήσεις ποτέ καμία σχέση απλώς υπαρκτή στη ζωή σου.
Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς, μη με παρεξηγείς.
Αλλά, γαμώτο μου, δε φτάνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
