Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Αφιερωμένο σε σένα, που δε θα σου στείλω ποτέ.
Τι κι αν περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια. Το ανεκπλήρωτο θα είναι πάντα εκεί, μέσα στο μυαλό σου να σου υπενθυμίζει τι θα γινόταν αν…
Ένα απ’ τα πιο οδυνηρά παιχνίδια του έρωτα, σαδιστικό, παίχτης που δε σε αφήνει να ξαποστάσεις. Ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς το πρωί με την ελπίδα ότι κάπως, κάπου τυχαία θα δείτε ο ένας τον άλλο και θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα;
Ξέρεις. Κι ας μην υπάρχει καν σαν ιδέα στον ορίζοντα πως θα βρεθείτε, κι ας είστε σε άλλη πόλη. Υπάρχει ο φόβος. Ένας φόβος περίεργος, εντελώς διαφορετικός από εκείνους που ήδη ξέρουμε κι έχουμε μάθει με δεξιοτεχνία να τους κρυβόμαστε. Είναι ο φόβος των πιθανοτήτων που πάντα είναι ανοιχτές σε ένα τέλος που δεν τελείωσε.
Ξέρεις πώς είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν ήξερες τι είναι έρωτας, τι είναι αγάπη, μέχρι να γνωριστείτε και πια να είναι απλώς αργά για σας; Γιατί κούρασαν οι ανασφάλειες, τα πέρα δώθε κι οι αμφιβολίες. Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν κι αν δε μείνουν, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος. Υπάρχει λόγος για όλα. Δεν είναι όμως εύκολο να πεις αντίο, είναι φοβερά ζόρικο να ξέρεις πως φεύγεις για λόγο πολύ συγκεκριμένο, για λόγο σωστό, μα ταυτόχρονα να είναι ολοκληρωτική σου επιθυμία να μείνεις. Γιατί όταν κάτι είναι τόσο δυνατό, απλώς σε ξεπερνάει.
Στην αρχή, βέβαια, νομίζεις πως είσαι εντάξει. Είναι το μικρό χρονικό διάστημα που κάνει δουλίτσα και σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση. Αλλά μέσα σου ξέρεις πως αυτό είναι ψέμα. Ξέρεις πως το βράδυ που θα ξαπλώσεις θα έρθει στο μυαλό σου και η παραμικρή λεπτομέρεια από όλα όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει και δεν έγιναν ποτέ.
Ανοίγεις το κινητό, πας να στείλεις μήνυμα. Γράφεις, σβήνεις, γράφεις, σβήνεις. Δεν ξέρεις τι να πεις. Ξέρεις, όμως, πως ίσως να είναι καλύτερα που είστε χώρια. Κι αν καταφέρεις τελικά να γράψεις κάτι, το μετανιώνεις το ίδιο γρήγορα και μένει στα πρόχειρα. Πέφτεις για ύπνο, δεν έχεις δικαίωμα να στείλεις, γιατί πάει καιρός από την τελευταία φορά που μιλήσατε. Μην τα σκαλίζεις, λες στον εαυτό σου.
Ξημερώνει πια και δεν έχεις κλείσει μάτι. Το μυαλό σου είναι κολλημένο σ’ εκείνο το πέτρινο παγκάκι που σφιχταγκαλιαστήκατε για πρώτη φορά. Η θέα που τότε σου είχε κόψει την ανάσα, μοιάζει τώρα κάπως άχαρη. Το μόνο που σε παρηγορεί, είναι πως ξέρεις πως δεν ήταν. Και μένεις εκεί, προσπαθώντας να μαζέψεις τα κομμάτια σου, μπας και φτιάξεις πάλι κάτι που να μοιάζει με καρδιά. Δε βαριέσαι, το ‘παμε. Για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Απλώς να, μερικές φορές, δε μας κάνει τη χάρη να τον μάθουμε ποτέ. Κι αυτό είναι λιγάκι άδικο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
