Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
3 Μαΐου ήταν. Πέρυσι στη γιορτή σου γνωριστήκαμε. Ούτε που σε πρόσεξα καλά-καλά. Κι αργότερα, μου πήρε λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσω πως αλλάζουν τα συναισθήματά μου. Άργησες να με καταλάβεις κι εσύ. Φαινόταν ότι δεν έχει προοπτική κι ότι κάποιος θα πληγωνόταν. Το αρχικό μας ένστικτο στάθηκε σωστό, αλλά το αγνοήσαμε. Γεννήθηκε μια άγρια οικειότητα κι αλλόκοτη που το έκανε δύσκολο να μη μείνουμε κοντά ο ένας στον άλλο.
Όταν μας γνώρισαν, είπα πως δε θα επενδύσω. Ποτέ είπα, και γέλασαν κι οι πέτρες τους επόμενους μήνες. Μέχρι σήμερα γελάνε. Γιατί τελικά, αγάπησα τις μικρές λεπτομέρειες, το αμήχανο χαμόγελο, το βλέμμα κι όλα όσα δεν μπορείς να δεις εσύ στον εαυτό σου. Την καλοσύνη και το ενδιαφέρον που είχες για τους άλλους. Είχα τη διάθεση να μάθω μέχρι κι αυτή τη μουσική που μου τρυπούσε τ’ αυτιά, γιατί σου άρεσε. Ο έρωτας τυφλώνει- είναι γεγονός. Παραβλέπουμε ακόμη κι αυτά που είναι ξεκάθαρα ορατά.
Την τελευταία φορά που με γύρισες σπίτι, με ρώτησες με μια φυσικότητα γιατί δε μιλάω πολύ. Δεν απάντησα, θεώρησα πως ήταν προφανές. Άφησα ένα κομμάτι μου εκείνο το βράδυ σε σένα, το ένιωθα να φεύγει και να έρχεται να σε ακουμπήσει. Σαν κάτι να λύγισε μέσα μου, σαν να κατάλαβα ότι πρέπει να πω αντίο στη θέση του συνοδηγού, στο αμήχανό σου χαμόγελο, στη μουσική που μου τρυπάει τ’ αυτιά.
Έβαλα τη λογική ασπίδα, δεν άφησα την καρδιά μου να χτυπήσει ξανά με τον ίδιο τρόπο. Όλα μέσα μου φώναζαν να φύγω- θα ήμουν αφελής αν εθελοτυφλούσα ξανά. Κι όχι μόνο έφυγα, μα άλλαξα εντελώς ό,τι θα μπορούσε να σε φέρει πάλι στη σκέψη μου. Φρόντισα να μην έχω καθόλου χρόνο να σε αναπολώ. Ώσπου μου πέρασε.
Κι ας ακούγεται κυνικό, ή και λίγο αφελές, αφού τώρα γράφω για σένα. Τα πράγματα, όμως, είναι απλά, εμείς τείνουμε να τα περιπλέκουμε. Ίσως και να μπορούσαμε να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον στη ζωή μας. Θα ήσουν καλός ακροατής και φίλος, λίγο περίεργος -ως συνήθως- αλλά θα το κάλυπτες με την ιδιόρρυθμη καλοσύνη σου. Τη μοναδική σου αδάμαστη φύση. Κι ίσως ο έρωτας της ζωής μου να βρίσκεται στη γωνία, στον δρόμο για το περίπτερο, όπως είπες εκείνο αυτό το βράδυ. Τώρα πια ξέρω πως δεν ήσουν εσύ.
ΥΓ: Δε στο είπα ποτέ, αλλά να, σε αγάπησα. Αντίο τώρα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
