Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Γιώργος.
Δεν αγάπησα εσένα μου φαίνεται. Αγάπησα μόνο τα μάτια σου. Όσο κοινότυπο και τετριμμένο κι αν ακούγεται. Αυτά τα μεγάλα, πράσινα, μάτια σου. Αυτά τα μάτια που με κοίταζαν με σιγουριά, με θράσος απαράβατο. Αυτά τα μάτια που μέσα τους καθρεφτιζόμουν ολόκληρος. Κάθε μου λάθος και κάθε μου σωστό βρισκόταν μέσα σ’ αυτά τα μάτια.
Θυμάμαι όταν τα αντίκρισα για πρώτη φορά, όταν άγγιξα τον αδιαπέρατο εγωισμό τους. Θυμάμαι κι όταν με άφησαν, όταν μου πετούσαν μόνο φλόγες. Θυμάμαι πως πρώτα είδα το τέλος μέσα απ’ τα μάτια σου και μετά το κατάλαβα.
Τα ζηλεύω τώρα. Τα ζηλεύω που μπορούν τα κοιτάνε άλλους, να κλείνουν παθιασμένα για άλλους, τα ζηλεύω όταν κλαίνε, όταν στεναχωριούνται. Τα θέλω μόνο δικά μου. Κι ας τα έχασα καιρό πριν. Τα συγχώρεσα, να ξέρεις. Τα συγχώρεσα εκείνα, μα εσένα δε θα σε συγχωρέσω. Θέλω να τα αγκαλιάσω, να τα φιλήσω, να χαθώ μέσα τους. Θέλω να τους πω τι μου συμβαίνει, να τους πω πως κάποτε μ’ αγάπησες, πως κάποτε σε κοίταζα τις Κυριακές κι ήταν λες και ξεκινούσε τότε η ζωή μου.
Δε θέλω να ξεχάσω. Τελευταία νιώθω πως ξεθωριάζουν απ’ τη μνήμη μου. Πως πασχίζω να θυμηθώ το χρώμα τους, πως δεν είμαι σίγουρος πια για τη λάμψη τους, πως έχω λιγάκι μπερδέψει το σχήμα τους. Τα ξεχνάω. Θυμάσαι που μου τα περιέγραφες; Θυμάσαι πόσο πολύ προσπαθούσες να με κάνεις να τα δω, κι ας μην μπορούσα; Θυμάσαι πόσο πολύ γελούσες όταν σε ρωτούσα δεκάδες φορές για το χρώμα τους;
Σαν να είχαν γίνει τα δικά μου. Για πόσο; Πέντε χρόνια πρέπει να ήτανε, όχι παραπάνω. Λάτρευα τα μάτια σου, όχι γιατί είχανε γίνει τα δικά μου, μα γιατί κάθε φορά που τα άγγιζα, ένιωθα να αγγίζω τον κόσμο που δεν μπορούσα να δω. Mου έδειξαν τον έρωτα, τις θάλασσες του κόσμου, τα ταξίδια, τα ανοιχτά παράθυρα. Αυτά τα μάτια με έμαθαν να αγαπώ τη ζωή μου, που την είχα παρατήσει. Μ’ έμαθαν απ’ την αρχή να εκτιμάω τη μυρωδιά της θάλασσας και τη γεύση του ούζου στον ουρανίσκο μου. Μ’ έμαθαν ξανά να τρενάρω την αφή μου, τόσο που να ξαναζωντανέψει στη μνήμη μου η ζεστή άμμος το καλοκαίρι και το παγωμένο χιόνι τον χειμώνα.
Αυτά τα μάτια με περπάτησαν κάτι μεσημέρια υγρά με τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Με πήγαν στις πιο ψηλές βουνοκορφές προσπαθώντας να μου θυμίσουν πώς μυρίζει ο βουνίσιος αέρας. Και τα κατάφεραν. Περίτρανα. Κι όταν αυτά τα μάτια αποφάσισαν να φύγουν, πήραν μαζί τους όλες τις μυρωδιές του κόσμου, όλα τα αγγίγματα, όλες τις γεύσεις που υπάρχουν, και μ’ άφησαν στο σκοτάδι μου ξανά.
Σ’ ένα σκοτάδι που μέσα του φαίνονται μόνο αυτά τα δυο μάτια. Ίσως και να τα καταφέρω ξανά χωρίς εσένα. Ίσως και να μπορέσω. Μα κάνε μου μια χάρη και πρόσεχέ τα γιατί όταν κλαίνε, δακρύζω κι εγώ, και δεν κάνει να δακρύζουν άχρηστα μάτια σαν τα δικά μου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
